Direct naar artikelinhoud
Festivalitis

Gratis binnen en voor niks drinken? Dat kan, vertellen festivalfraudeurs

De meest originele valsspeelverhalen om vooral snel te vergeten
Beeld Jef Boes

Van speelgoedwalkietalkies tot aanbevelingsbrieven van de Belgische Voetbalbond. Hoe duurder de tickets, hoe origineler festivalgangers uit de hoek komen om snacks, drank en zichzelf binnen te smokkelen.

Niet alleen de tickets van de festivals ­stijgen elk jaar in prijs. De camping is al lang niet meer gratis, terwijl de drank duurder wordt (“DRIE euro voor een pint?”), net als het eten (“Sorry, hóéveel kost die kebab?!”). Meer dan genoeg redenen om een beetje te sjoemelen, vonden deze ­festivalgangers.

Geen ‘how to’-guide dus, wel een verzameling van straffe verhalen vol perikelen van enkele, euh, creatievelingen die vonden dat de festivalzomer wel heel veel geld begon te kosten, en uitleggen hoe zij de voorbije ­edities hebben aangepakt, lowbudget-style.

Stap 1: Het heilige gras

If it ain’t broke, don’t fix it, is het motto ­waaronder veel regelbrekers jarenlang de vertrouwde chipszakmethode hanteerden om gratis en voor niets de festivalweide te betreden. Voor de brave burgers onder jullie: je deelt met verschillende mensen de kosten van één festivalticket. Degene met de dikste pols gaat daarmee door de security en krijgt een polsbandje. Eenmaal binnen wringt hij met een binnenstebuiten gedraaide, vettige chipszak het bandje van zijn pols, en geeft het via een tussenpersoon door aan de volgende. Blijven herhalen tot de hele groep binnen is, en missie geslaagd.

Jammer genoeg voor alle landlopers is dat systeem intussen wél broke, want de ­polsbandjes van alle grote festivals gaan sinds enkele jaren gepaard met een chip die onthoudt dat je op de wei bent. En jou (of je polsbandje) dus geen tweede keer meer doorlaten.

Pieter V. (23) en zijn vrienden kwamen met een wel heel originele oplossing. “Vrienden vroegen me of ik gratis mee naar Pukkelpop wilde. We spelen bij een provinciaal ploegje, en kregen het idee om een valse brief op te stellen, ­getekend door de Belgische Voetbalbond. Daarin stond dat een van onze belangrijke wedstrijden tijdens het festival plaatsvond. Aangezien het niet toegelaten was om de inkombandjes te ­dragen tijdens de wedstrijd, moesten we die dus doorknippen. Maar die brief gold als ­geldige reden om een ‘nieuw’ bandje te ­krijgen en zo dus de weide op te geraken. Het jaar erna lukte het niet meer.”

Wie dit jaar geen ­ticket heeft kunnen bemachtigen voor Tomorrowland kan zich nog altijd een dag voor aanvang in de Dixie-toiletten proberen te wurmen

Nog een stap verder gingen de twee Nederlanders die twee jaar geleden zonder slag of stoot (of ticket) Tomorrowland ­binnenglipten. Het enige wat ze daarvoor nodig hadden, zelfs toen terreurniveau 3 van kracht was, was een valse security-outfit, een zonnebril, een speelgoedwalkietalkie en een doe-eens-gek-attitude. Wie dit jaar geen ­ticket heeft kunnen bemachtigen om Martin Garrix en co. vanop de eerste rij aan het werk te zien (maar ook geen zin heeft om zich voor te doen als security-agent), kan zich nog altijd een dag voor aanvang in de Dixie-toiletten proberen te wurmen.

Stap 2: Drank en dopjes

Eenmaal je toegang tot de weide hebt, is de volgende vraag logisch: hoe drink je zo ­goedkoop mogelijk? Je kunt natuurlijk elke dag lauwe, waterige pintjes drinken voor drie euro, maar er zijn interessantere deals te doen. “Je mag flesjes zonder dopjes mee naar binnen nemen”, zegt Hannelore W. (29). “Extra dopjes in je beha steken is me steeds gelukt, eenmaal terug op de weide schroef je die er weer op. Zelfs als je van top tot teen gecontroleerd wordt, voelen ze dat meestal niet.”

'Flessen zonnecrème goed uitwassen en met alcohol vullen werkt altijd'
Jonas (27)

“Ik heb vriendinnen de behatruc al zien proberen, en die werkt iedere keer. Persoonlijk verstop ik ze gewoon in mijn onderbroek”, grijnst Jonas N. (27). ”Een jaar probeerde ik zelfs een heel flesje, maar dat hadden ze wel gevonden.” Daardoor is hij alleen creatiever geworden. “Flessen zonnecrème goed uitwassen en met alcohol vullen werkt altijd. Je kunt het ook in bijna elke fruitsoort spuiten, aardbeien, sinaasappels en zelfs watermeloen.”

Bart P. (46) doet het oldskool en ging “vroeger, nu niet meer, hè” een tweetal weken voor het festival begon flessen drank of bier begraven op de weide. “Dat is enkele jaren zonder problemen verlopen, tot we op een jaar onze buit niet meer konden vinden. Drie bierbakken, gewoon weg. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat iemand anders ze opgegraven heeft, maar mijn vrienden ­denken dat ik vergeten was waar ze lagen.”

Stap 2: Drank en dopjes
Beeld Jef Boes

Dat hoeft tegenwoordig niet meer, weet Aaron C. (20). “Je kunt via je gps op je smartphone een mark plaatsen op de plek waar je iets begraven hebt. Zo kun je die later tot op de millimeter precies terugvinden.”

Stap 3: Backstage, baby

Nadat je succesvol de weide betreden hebt, genoeg (al dan niet van je binnengesmokkelde drank) gedronken hebt, rest er maar één stap: backstage geraken. Iedereen die altijd al heeft willen weten welke wilde stoten die bekende artiesten echt uithalen voor ze het podium opgaan (of net nadat ze eraf komen), kan dat zonder te veel moeite volgens Nicolas S. (32) zelf ontdekken. “Enkele jaren geleden wedde ik met een vriend dat ik backstage op Dour zou geraken. Meer dan een oranje fluovestje, een flinke dosis zelfvertrouwen en de gave om me overal uit te lullen had ik niet. Wel had ik een redelijk groot horloge en mijn beide polsen hingen vol armbanden en bandjes van andere festivals. Ik deed alsof ik precies was waar ik moest zijn en wandelde zonder problemen de hekken voorbij. Ik stond er zelf van te kijken hoe vlot alles liep. Het lukte zo goed dat ik het later die zomer opnieuw geprobeerd heb op Pukkelpop, maar daar mislukte het.”

'We babbelden en flirtten een beetje, en we zeiden dat we de leden van Pearl Jam eens in het echt wilden zien'
Sandra (38)

Sandra D. (38) gooide het over een andere boeg en flirtte zichzelf en een vriendin helemaal tot in de backstage van Rock Werchter. “We waren aan het dansen en ik had gezien dat een veiligheidsagent wat naar ons aan het kijken was. We babbelden en flirtten een beetje, en we zeiden dat we de leden van Pearl Jam eens in het echt wilden zien. De agent zei dat dat niet ging lukken, maar dat hij ons wel een kijkje backstage kon geven. Pearl Jam hebben we niet gezien, wel andere artiesten. Dat is intussen wel al meer dan tien jaar geleden, ik weet niet of zoiets vandaag nog zou lukken met al die veiligheidsmaat­regelen, maar niet geslagen is altijd mis. Je weet wat ze zeggen: good girls go to heaven, bad girls go backstage.”

Hoe trots ze ook zijn op hun geslaagde trucjes, deze sjoemelaars durven niet met hun achternaam te getuigen. Ze willen zonder gedoe de festivalweides kunnen betreden.