Avenged Sevenfold op Graspop Metal Meeting
Door sommigen verguisd, door anderen de hemel ingeprezen: een eenstemmige mening over Avenged Sevenfold bestaat niet. Wat wél gezegd dient te worden: de Amerikanen weten als geen ander ook de vrouwelijke metalfan aan te spreken.
Opvallend veel oestrogeen op de eerste rijen dus, die trouw alle lyrics meebrulden. Da’s tevens ook waarvoor Avenged Sevenfold garant staat: hits. Weinig metalbands zo succesvol wanneer het aankomt op verkoopbare, kant-en-klare metalhits. Hetgeen dan weer zorgt voor een antireactie bij de zelfverklaarde metalelite, die de term ‘posers’ wel ‘ns durft bovenhalen.
‘Jaja, maar hoe was ‘t concert?’, horen we u denken. Welnu: een tevreden klant zijn we allerminst. Het tempo van de show lag simpelweg te laag om te kunnen boeien. De bijzonder matige gitaarintermezzo’s – even zoutloos als de aardappelen in ons bedrijfsrestaurant – hielpen daarbij weinig. Dat beterde naar het einde toe, tot de show een tijdlang stillag wegens een ongeval(letje) in het publiek. Overmacht.
De band maakte echter een vermoeide indruk. De stembanden van zanger Matthew Sanders weigerden dienst, en misten de kracht om zijn publiek te bereiken. Bij elke langgerekte kreet vreesden we het ergste. Wat honingthee is misschien aan de orde, aangezien de band morgen alweer op Hellfest staat.
Ook gitaristen Zacky Vengeance en Synyster Gates konden we op geen vleugje enthousiasme betrappen. Nu lijken ze ons ook het type kerels die zelden érgens zin in hebben, dus trekken we geen overhaaste conclusies. Gitaarspelen kunnen ze wel degelijk, en dat toonden ze ook meer en meer naar het einde toe.
Neen, de vijfde beurt van Avenged Sevenfold op Graspop dient niet in de annalen neergeschreven te worden als zijnde succesvol. Toch een positief punt: dankzij Avenged Sevenfold stonden we meteen op een goede plek voor het aansluitend optreden van Iron Maiden!
