Direct naar artikelinhoud
Zomerfestivals

U wil het zwijn uithangen op de festivals? Zo valt u daar niemand mee lastig

Kamping Kitch Club, vorig weekend in Eindhoven, Nederland.Beeld Francis Vanhee

We begrijpen het: bij het ruiken van de wei komt het zwijn in je naar boven. Hier toch een paar tips om met je bestialiteiten zo weinig mogelijk andere festivalgangers lastig te vallen. Jawel, dan hebben we het ook over bacteriële infecties. 

Fuck de democratie

Samen uit, samen thuis is een mooi devies wanneer je hors piste gaat skiën of tijdens de soldenperiode naar Wijnegem Shopping Center trekt, maar op een festivalweide is het wat ons betreft ieder voor zich. Tenzij je vriendengroep zo ­homogeen is als de lading van de transportband in de ­letterkoekjesfabriek, is de kans klein dat iedereen er dezelfde muzikale voorkeuren op nahoudt. En dat is prima.

Spreek een centraal punt op de wei af voor een occasionele pint, maar sleep geen slachtoffers mee in je eigen enthousiasme. Hoezeer je er ook van overtuigd bent dat Josh Homme de nieuwe Messias is: als je gezelschap op hetzelfde tijdstip naar het gepingel van Marshmello wil, is de kans klein dat ze zich zullen amuseren tijdens het gitaarwerk van Queens of the Stone Age.

Drop geen n-bombs

Kendrick Lamar leerde een fan onlangs nog een lesje toen hij haar op het podium van het Hangout festival in Alabama hees en het meisje doodleuk alle lyrics van ‘m.A.A.d City’ in de ­microfoon spuwde, de 15 “n*gga”s incluis. Ja, dat is problematisch. Nee, het kan ons niet schelen dat jij, een blanke man uit Nederoverhuppelgem, ‘een collega met een kleurtje kent’ die daar niet om maalt.

Als het leeuwendeel van je ­donkere medemensen aangeeft dat ze het toch niet zo ­megachic vinden wanneer een fluorescent bleke festivalweide (in een land met een behoorlijk pittig koloniaal verleden, ­daarenboven) het n-woord meebrult met hun favoriete hiphopper, dan hou je daar beter rekening mee.

Drop geen n-bombs
Beeld Sven Franzen

Kampeer op de camping, niet aan de dranghekken

Wat fijn dat je favoriete band straks op het hoofdpodium staat. En petje af dat je nu al op de eerste rij plaatsneemt om over negen uur het DNA van Eddie Vedder te kunnen opvangen. Urineerbeker en lunchpakket incluis. Dit soort toewijding zien we doorgaans enkel in sektarische gemeenschappen of de beklaagdenbank van de rechtbank. En we bewonderen je daarvoor. Maar alle andere optredens vóór je persoonlijke hoogmis met gekruiste armen en een zure blik waarnemen, is voor ­niemand echt gezellig. Heyaaaaaah ooooh, please look alive.

Protect yourself before you wreck yourself

Gebruik condooms, gebruik zonnecrème en nuttig af en toe een half litertje spa blauw. Nee, we zijn je moeder niet.

#MeToo ziet u

Het is je misschien al opgevallen, maar men is redelijk ­unaniem overeengekomen dat het niet meer zo oké is om vrouwen lastig te vallen, en die regel geldt ook in het Sodom en Gomorra van de wei. Niet nafluiten, niet ongewenst aanraken, geen opmerkingen maken waar iemand zich ongemakkelijk bij voelt en geen vuile blikken. Zelfs niet wanneer ze haar T-shirt uittrekt tijdens een stomende set van Vince Staples. Zelfs niet wanneer ze met haar kont naar achter staat te dansen op Khalid en daarmee per ongeluk tegen je kruis heeft getikt. Zelfs niet wanneer ze voorbijwandelt in een héél erg kort shortje terwijl het nu ook weer niet zo héél erg warm is.

Als je het niet van ons aanneemt, dan misschien wel van de mannen van Architects. De Britse metalcoreband zag tijdens hun doortocht op Lowlands hoe een meisje betast werd tijdens het crowd­surfen en legde daarvoor de hele show stil. “I'm not going to f***ing point the piece of s**t out who did it, but I saw you f***ing grab at her boob, it is f***ing disgusting and there is no place for that s***”, aldus frontman Sam Carter. “It is not your f***ing body and you do not f***ing grab at someone. Not at my f***ing show.” Stoere gasten trouwens, die mannen van Architects. Veel tattoos. En spieren. En opgekropte woede.

Wil je geen herrie mee, we schrijven het maar.

#MeToo ziet u
Beeld Sven Franzen

Wees geen toeschouwer

Zie je een jongeman met malende kaken en schuim in de mondhoeken stuipen in het gras? Een frêle lichaam dat per ongeluk in de circle pit van ‘Brianstorm’ terecht is gekomen ­terwijl het eigenlijk gewoon wou meewiegen op ‘505’? Een arme, in de steek gelaten ziel die duidelijk te dronken is om nog te weten waar hij of zij zich bevindt? Iemand die lastig­gevallen wordt – op wat voor manier dan ook? Sta er niet op te kijken. Spreek hen aan, bescherm hen, begeleid hen naar de EHBO, roep om hulp, laat hen voelen dat ze niet alleen zijn en sleep hen desnoods letterlijk uit hun benarde situatie. En waag het niet je smartphonecamera open te swipen.

Bedank de bediening

Kaffer het barpersoneel niet uit omdat je voor een rondje bier een tweede hypotheek op je appartement moet nemen: deze stakkers bepalen de prijzen niet. Zuchtend over de toog hangen of agressief met bonnetjes wuiven, wordt evenmin geapprecieerd door de hardwerkende mannen en vrouwen aan de tapkraan die zichzelf uit de naad schenken op een ­evenement waar al de rest zich rot amuseert. Zij die nuchter blijven terwijl hun vrienden op de weide zich lam drinken. Die het hoofd koel houden wanneer de zoveelste grapjas er zonder betalen vandoor wil muizen terwijl het vat af is en een Superdry-shirt blijft zeuren “of er hier nu écht geen smakelijke IPA te verkrijgen is?” Ze zijn niet de helden die je ­verdient, maar wel de ­helden die je nodig hebt.

Wanneer je herhaaldelijk een neus in je nieren voelt porren, weet dan dat de persoon achter je niet superhard geniet van het gebeuren

Wie het kleine niet eert

Fever Ray was duidelijk tijdens haar optreden in de AB: “Tall people, please stand back and give space to the shorter ones. Women to the front.” Wij willen niet te ver gaan in deze lengtediscriminatie (kleine mensen die ostentatief zuchten of hun nek verrekken terwijl ze gewoon te laat waren voor de show be damned), maar wanneer je herhaaldelijk een neus in je nieren voelt porren, weet dan dat de persoon achter je niet superhard geniet van het gebeuren voor zijn of haar, nou ja, neus. De kans is klein dat je een seconde van Jorja Smith moet missen ­wanneer je je met minder centimeters bedeelde medemens voor je laat plaatsnemen, terwijl het voor hen soms een wereld van verschil – lees: effectief zien wie er op het podium staat – kan uitmaken. Disclaimer: je hoofd ongevraagd tussen de benen van een kleine m/v steken om deze een plek te geven op je schoudertroon is het soort misdaad waar wat ons betreft gerust een advocaat bij gehaald mag worden. Er zitten er genoeg in de vipruimte.

Kamping Kitch Club in Eindhoven.Beeld Francis Vanhee

Wees jezelf

Is het ludiek? is het origineel? Is het ‘de multiculturele samenleving omarmen’? Nee dat is het niet: het heet ‘cultural appropriation’ als je weer eens een blank meisje met een ­indianenverentooi ziet. Hetzelfde geldt voor bindi’s, keffiyehs of cornrows: als je er per se drie dagen lang als iemand anders uit wil zien, kies dan voor een Pikachu-onesie of een morph suit. Of nee eigenlijk…

Draag geen morph suits

Serieus, we zien alles en niets tegelijk. En dat ziet er niet uit.

Verklein je afvalberg

Ooit de risee van de weide, maar sinds Mei Plasticvrij ­zullen ze ongetwijfeld als volkshelden onthaald worden: de bekerrapers. Zij die zeulen met een toren plastic en zo de weide toch een beetje schoonhouden – dat ze er drankbonnen voor in ruil krijgen, lijkt ons maar terecht. Heb je de plasticsoep-documentaires wel gezien? Of die foto van dat zeepaardje met dat oorstokje? Laat dus ook je kampeerplek netjes achter. Akkoord, die werptenten van Quecha zijn behoorlijk ­misleidend – ze opzetten gaat inderdaad in twee seconden, om ze af te breken heb je twee ingenieurs nodig – maar dat is geen excuus. Tenten, kampeerstoeltjes, thermische dekens, halflege zakken wijn of potjes noedels achterlaten in de natuur is geen donatie maar een dick move.

Kamping Kitch Club in Eindhoven.Beeld Francis Vanhee

Bovenal: ban de bongo

En de akoestische gitaar. En die blikkerige ­smartphonespeakers. En die ene vriendin die het nodig vindt om singalongs in te zetten om half zes ’s ochtends. Mia mag dan wel nooit afgezien hebben, de rest van de camping lijdt wel degelijk onder je geblèr.

Schreeuw mee met 'Mr Brightside'

Of je The Killers nu aan het werk ziet op Rock Werchter of het lied plots om half vier ’s nachts hoort voorbijwaaien aan de boiler room: dit is de enige regel waar we echt geen enkele uitzondering op dulden.