De blik van Hans Vandeweghe: Tunesië geen partij voor wervelende Duivels (5-2)

De Rode Duivels en bij uitbreiding alle Belgen moeten nu maar eens hun bescheidenheid afleggen. Wie een stug Tunesië dat bijna gelijk speelde tegen Engeland een pak rammel verkoopt, bovendien met van het beste voetbal dat op dit WK al te zien was, kan zich niet langer verbergen.

Als in voetbal geldt wat op de beurs geldt, dat behaalde resultaten geen garantie zijn voor de toekomst, wanneer mag je dan enthousiast worden over de kansen van een nationaal team op een mooie prijs? Zaterdag 23 juni kan de geschiedenis ingaan als de dag waarop de voetbalfans over de hele wereld België omarmden als hun tweede favoriet, net zoals dat Nederland editie na editie overkwam.

Jawel, Tunesië speelde zoals de Amerikanen op het WK 2014 en de Hongaren op het EK 2016 - vrank en vrij - en de kans is klein dat toekomstige tegenstanders ook open deurdagen zullen organiseren. Dat is de slag die je om de arm moét houden na deze prestatie, maar deze Rode Duivels zijn een leuk voetbalteam, altijd klaar om aan te vallen, met spektakelvoetballers die denken aan het publiek. Het is ooit anders geweest en hoewel de klas van 2018 (2008) nog wel een halve finale moet halen zoals de generatie 1986, zijn deze Rode Duivels het beste en meest getalenteerde nationaal elftal dat voetballend België ooit te bieden had.

_{Lees verder onder de foto.}

Robert Martínez heeft niemand verrast met zijn elf want dat waren dezelfde als tegen Panama. De spanning die te snijden was in het Belgische kamp en waar alles draaide rond die ene vraag ‘zijn we wel zo goed als iedereen zegt?’ viel al na vijf minuten weg. Eden Hazard maakte handig gebruik van de ruimte in de rug van de voorspelde knoeier-rechtsachter Ali Maaloul en werd dan maar randje strafschopgebied getorpedeerd door een andere Tunesiër. Hazard zette zelfde strafschop om op zijn gekende nonchalante manier.

De Tunesiërs waren begonnen met hoge pressing en wilden zich niet verloren geven, ze vochten voor de eer en glorie van hun natie en de hele Arabische wereld die op deze worldcup ongenadig naar huis is gespeeld. Alleen Ali Maaloul zag het anders. Hij verloor een bal aan Mertens en die speelde door naar Romelu Lukaku die zich met een mooie beweging had vrijgelopen in de rug van de verdediging. Zijn gekruist geplaatst schot was onhoudbaar.

Daarna viel die 2-1 via de later zo ongelukkige Bronn maar net voor de rust speelde een erg sterke Thomas Meunier - véél beter dan tegen Panama - Romelu Lukaku vrij en die chipte de 3-1 binnen. Wedstrijd gespeeld en de tweede helft was een maat voor niks waarin België en Tunesië zich amuseerden in het pretpark Spartak. De stand had evengoed 15-3 kunnen zijn, dat was ongeveer de waardeverhouding, maar het bleef bij extra Belgische doelpunten van Hazard op een splijtende pass van Toby Alderweireld en Michy Batshuayi die eerst vier kansen miste en dan uiteindelijk toch scoorde. De enige Belgische pineut in deze heerlijke tweede helft, was misschien doelman Thibaut Courtois die niet verdiende dat twee ballen achter hem belandden.

Robert Martínez glom van trots en wil dat het nog beter gaat in de toekomst. Tot het einde van de wedstrijd bleef hij fanatiek coachen en zich boos maken als iets hem niet zinde. De man is op een missie en die is bewijzen aan de wereld dat hij de coach is van een land dat kans maakt om heel ver te geraken in deze worldcup. “Ik ben vooral tevreden met het spelplezier dat ik bij mijn team zag. Uiteraard hebben we dat te danken aan de Tunesiërs die moesten winnen en dus investeerden in deze wedstrijd, maar dat is juist het toernooi. Wij stonden op voorsprong en nu staan we helemaal op voorsprong.”

Het blijft voor een Belgische journalist een verrassende vaststelling dat de nationale voetbalelf al na drie helften comfortabel de tweede ronde van een worldcup halen. Was er dan geen minpunt? Ja, eentje dat onze noorderburen zullen herkennen: achterin werd wel wat weg gegeven.

Dedryck Boyata bleek verdedigend uitstekend, maar laat hem aan de bal tegen een sterkere tegenstander en het wordt sidderen en beven. De Tunesiërs scoorden bij de 2-0 ook iets te snel tegen via Dylan Bronn van AA Gent, die later met een ligamentair letsel aan de knie zou uitvallen. De kansen die de Tunesiërs nog bij elkaar voetbalden waren niet min, maar waren ook het gevolg van de stand op het scorebord. Bij 3-1 net voor de rust was de wedstrijd gespeeld en werd het een open een aangename heen-en-weerpartij waarbij de defensie vooral dacht aan interceptie en uitbreken en scoren.

Nog een minpuntje: een hele sterke tegenstander die goed heeft gekeken, zal nu echt wel weten waar België te pakken is. Wat die goeie tegenstander dan misschien niet weet, is dat België straks met Thomas Vermaelen en Vincent Kompany twee sterkere centrale verdedigers recupereert en daardoor naar vier verdedigers kan overschakelen. De dominante ploeg kan probleemloos een reactieploeg kan worden. Dát is de tactische flexibiliteit waar we zo lang hebben op gewacht en waarmee prijzen worden gewonnen. Misschien.