Een opsporingsbericht van de federale politie. Ongeruste boodschappen van vrienden op Facebook. Artikels in de krant. De voorbije dagen werd op veel manieren gezocht naar Detlef Manhaeve, een 40-jarige brandweerman uit Kachtem.

Hij liet maandag alles achter in zijn woning in de Sint-Jansstraat en verdween met zijn auto. Niemand die hem nog hoorde of zag.

Tot donderdag, toen kwam er bericht dat hij gezond en wel was opgedoken in het Nederlandse Terneuzen. Tot grote opluchting van zijn familie en vrienden. “Ik was verwonderd toen ik hoorde dat ik werd gezocht”, zegt Detlef geëmotioneerd. “Maandag was het me plots allemaal te veel geworden. Ik merkte dat ik mijn ex niet kon loslaten. Dat ik haar stalkte door dwangmatig met mijn gsm en Facebook bezig te zijn. Die gsm achterlaten en weggaan, was voor mij de enige oplossing.”

Detlef begon te rijden en bleef dat doen. Hij reed langs Diksmuide tot in Frankrijk. Daar overnachtte hij in een weghotel. “Zonder gsm, zonder tv, het was verlichtend”, zegt Detlef.

De dag erna wilde hij naar huis, maar voor hem was dat niet Kachtem. Hij reed naar Zeeland, een streek waar hij vaak gaat duiken. Ook daar bleef hij twee nachten slapen. Hij dacht er na over hoe hij de voorbije maand van de zevende hemel in die diepste hel was beland. Hoe hij kort na zijn echtscheiding het geluk had gevonden bij Bianca (44), met wie hij meer dan een jaar lang op een roze wolk had geleefd. En hoe ze plots, na een fantastische reis in Amerika, abrupt een einde had gemaakt aan hun relatie.

“Ze was mijn droomvrouw, de liefde van mijn leven”, zegt Detlef. “We hadden samen onze toekomst uitgestippeld. Mijn domicilie was al verplaatst naar Terneuzen en ik zou er bij de brandweer gaan. Er leek geen vuiltje aan de lucht tot ze na de reis plots zei dat het mooi was geweest en dat het stopte, zonder enige uitleg.”

Duizenden brieven

Detlef kreeg het steeds moeilijker om de breuk te verwerken en zocht hulp. Hij ging naar de dokter om over zijn verdriet te praten. Hij belde voor een afspraak met een psycholoog, maar dat zou nog weken duren. “Ik had meteen iemand nodig, maar dat is het probleem: er is te weinig acute hulp voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik.”

Tijdens zijn verdwijning kon hij alles op een rijtje zetten. Hij kwam tot rust en deed dingen die hij anders nooit deed. Hij kocht een boek en begon te lezen en te schrijven. “Wel duizenden brieven schreef ik. In die dagen ben ik tot inzicht gekomen. Dat ik door mijn dwangmatig gedrag haar nog verder van me afduwde. Dat ik haar moet loslaten, hoe hard en moeilijk het ook is. En dat ik haar keuze moet respecteren, hoewel ik het graag anders had gezien.”

Donderdag keerde Detlef terug naar Izegem. Hij verontschuldigde zich bij de politie en zijn familie. Bij de brandweer gaat hij niet aan de slag tot hij weer sterk genoeg is. “Ik heb de mensen bedankt die bezorgd om me waren. Hopelijk kan ik het nu loslaten. En wie weet kunnen Bianca en ik ooit samen als vrienden aan tafel zitten.”