De angst van de reiziger om zijn valies

Bij iedere vliegtuigreis vraag ik het me opnieuw af. Ik vermoed dat het bij u niet anders is. Je hebt net ingecheckt en je ziet je valies  - voorzien van een wikkel met barcode - in de ingewanden van de luchthaven verdwijnen. Ze zal toch op de juiste bestemming aankomen?

Pech kan op de loer liggen, zoals met de kapotte transportband in Zaventem. Als ik dit tik, staan er nog duizend achtergebleven koffers stof te vergaren in een hangar, lees ik op VRTNWS.be. Ze komen wel terecht, belooft de luchthaven, maar niet per se vandaag of morgen. Brussels Airlines voegt er nog snel aan toe dat het om overmacht gaat, en dat de getroffen reiziger geen recht heeft op compensatie.

Een andere mogelijkheid - al is het woord in dezen slecht gekozen - is dat de koffer wel degelijk opstijgt, maar niet naar de bestemming die de reiziger in gedachten had. Namelijk de zijne (M/V).

Ik heb het een paar keer mogen ervaren: je staat in een verre luchthaven en wacht tot jouw koffer onzacht uit een donker gat wordt gespuugd en op de bagageband dondert. Het duurt maar en het duurt maar want een doorsneevliegtuig heeft toch zeker tweehonderd mensen aan boord.

Naarmate de tijd vordert worden de gelederen van de wachtenden steeds dunner en op den duur sta je daar nog moederziel alleen. Zielig te wezen. Plots valt de band stil want alle valiezen zijn afgeleverd. Behalve de jouwe. F***, zeg je, redelijk luid. Dat mij dat moet overkomen.

Je gaat zuchtend naar het piepkleine bureautje met het opschrift "luggage claim" plus nog eens hetzelfde opschrift maar dan in de taal van het land in kwestie. De mens die het bureautje bevolkt, is vertrouwd met de bagageloze en vaak radeloze reiziger en neemt vriendelijk de klacht in ontvangst, alsmede de voucher met de barcode van je valies, de sleutel naar de verlossing.

Of – wat ik twee keer heb meegemaakt - de mens in het bureautje belt voor alle zekerheid nog eens met de bagagebehandelaar. Kijk eens of er geen maleta in een hoekje  van de vlieger is achtergebleven of van de kar is gevallen? En ziet: daar kwam mijn grijze valies met appelblauzeegroene foulard alsnog tevoorschijn. Vreugde alom!

Maar meestal moet de reiziger bagageloos naar zijn hotel of vakantiewoning of het huis van zijn vrienden. Of erger: geheel kofferloos moet hij zich naar zijn volgende vlucht reppen. Met de belofte dat de verloren zoon (M/V) zal worden nagestuurd. No worries.

Het komt ook wel in orde, mijn grijze vriend is altijd al terechtgekomen. Maar ondertussen! Ondertussen bevindt de reiziger zich in een toestand die we als “onthand” kunnen beschrijven. Volgens Van Dale: in moeilijkheden gebracht door het gemis van iets of iemand.

Want wat zit er in zo’n koffer? Behalve je ondergoed, je tandenborstel, je zwembroek, je medicatie , je opladers, je cadeautjes en een extra boek.

Sinds je bijna niets meer in je handbagage mag meenemen op reis, stopt iedereen zijn halve privéleven in zijn grote valies. Een valies die dus officieel zoek is. Misschien staat er iemand in te graaien op zoek naar waardevolle spullen. 

Misschien ligt ze in een vuilniscontainer. Misschien lachen douaniers of andere geuniformeerden zich een hoedje met zekere voorwerpen die je argeloos tussen je sokken had gestopt. Of maken diezelfde lieden de fles dure sterke drank soldaat die je diep in een badhanddoek had verborgen. Ik zeg maar wat.

Afijn, als dan na een of twee dagen (één keer na een week bij mij) een vrolijk gestemde koerier aan je deur verschijnt met je vermiste valies , voelt ze toch een beetje geschonden aan.

Je weet niet wat er allemaal gebeurd is. Je zult het nooit weten. En tiens, wat doet die groene onderbroek in je valies? Je hebt helemaal geen groene onderbroeken.