Videospeler inladen...

Steven Decraene in Parijs: "Jongeren bestormden ons van alle kanten"

"Zijn we jaloers op Frankrijk? Jaloers op hun wereldbeker, natuurlijk. Jaloers op hun ploeg en hun voetbal, amper. Jaloers op hun kampioenen-feestje, totaal niet. Het is jammer maar Fransen kunnen blijkbaar niet meer vieren zonder dat er ramen sneuvelen, gewonden vallen en traangas de blauwe avondlucht bezoedelt." VRT NWS-verslaggever Steven Decraene ging naar Parijs om verslag te doen van het feest, maar zag de feestelijke sfeer 's nachts omslaan in vijandige sfeer en uiteindelijk rellen, en ondervond dat ook aan den lijve.

Het is één uur ’s nachts, hartje Parijs. Wat een delirium aan feest en plezier moet worden, ontaardt in een orgie van geweld en vernielingen. Opnieuw. Jammer genoeg, opnieuw. Net na het laatste fluitsignaal zondagavond, vroeg ik aan een Franse gendarme wat hij van de nacht verwachtte. "La violence, comme d’habitude", beet hij me cynisch toe, "c’est toujours comme ça. Ze wanen zich ook wereldkampioen en denken dan hun jarenlange frustraties op ons te mogen uitwerken".

Met "ze" bedoelt de gendarme "les casseurs", enkele honderden gemaskerde jongeren die alles kort en klein slaan in naam van een zogezegd betere maatschappij. Enkele honderden op 1 miljoen feestvierders langs de Champs-Elysées is een kleine minderheid, maar het zijn er altijd te veel.

(Lees verder onder de foto.)

Videospeler inladen...
AFP or licensors

Wat een contrast met de beelden van de Rode Duivels in Brussel. Wat een ambiance, wat een feestje. Op onze hotelkamer keek ik me samen met mijn cameraploeg de ogen uit. "Moet daar leuk geweest zijn", zeiden we tegen elkaar. Op dat moment hadden wij in Parijs de hoop op een pint of avondmaaltijd al lang opgegeven. Door de amokmakers sloten alle cafés, restaurants en andere bars in de buurt van de "Arc de Triomphe" hun deuren al vroeg op de avond. "Trop dangereux". Gemiste kans, zuchtten veel patrons en restauranthouders. 

Videospeler inladen...

Eden Hazard

Ja, de Fransen benijden ons Eden Hazard. En we weten waarom. Zijn voetbaltalent staat buiten kijf, maar wat hem misschien nog aantrekkelijker maakt, is zijn compleet gebrek aan capsones. Zelfrelativering ten top. Oké, Hazard is meer dan gemiddeld begaafd met een bal aan de voet, daarom is hij volgens de maatstaven van de moderne westerse maatschappij een superster, maar dat geeft hem niet het recht om zich beter te wanen dan de fabrieksarbeider in Londen die zijn weeksalaris van een paar honderdduizend pond helpt betalen. Dat beseft Hazard en dat siert hem. 

Toegegeven, ook Kylian Mbappé, de nieuwe Franse voetbalgod van amper 19 jaar, ontloopt zijn verantwoordelijkheid niet. Zijn premies tijdens het WK schenkt hij weg aan een goed doel. Frankrijk noemt hem een toonbeeld van talent dat goed gecoacht werd. En natuurlijk wordt hij het uithangbord van de nieuwe generatie jonge Fransen waar integratie en ambitie zich vinden op het perfecte snijpunt.

(Lees verder onder de foto.)

AFP or licensors

Met dit jong, divers en vaak onbegrepen Frankrijk wil president Emmanuel Macron aansluiting vinden. Vaak gebeurt dat verkrampt, soms lukt het beter. Zijn socialmediastrategie is gericht om eenheid te vinden in een maatschappij waar individuele geneugtes en selfies belangrijker zijn dan gemeenschappelijke doelen. Patriottisme en nationalisme als positieve gevoelens en als tegengif voor egoïsme en racisme. Een zogenoemde "dab" met een kersverse wereldkampioen krijgt op die manier een politieke betekenis.

(Lees verder onder de tweet.)

Maandagmiddag trekt de parade met "Les Bleus" langs de Champs-Elysées om hun wereldbeker te tonen aan het Franse volk. Dit is ook hun overwinning, lees je in alle kranten. Een volk dat snakt naar succes en glorie. Even ontsnappen aan de grijsheid van het harde bestaan in de banlieues of verstikkende kantoren.

Maar kan Frankrijk nog wel echt genieten van feestelijke momenten? Als wij de vreugde van al die Fransen willen delen met onze kijkers, bestormen jongeren ons van alle kanten. Leuk voor even, en ja, "les Belges sont sympa", maar al snel voel je handen grijpen naar iPhones en portefeuilles. Lege bierflessen vliegen door de lucht, voetzoekers ontploffen naast meisjes op slippers en winkels worden leeggeroofd. Tof feestje.

(Lees verder onder de video van het geduw.)

Videospeler inladen...

Onze hoteleigenaar Leo was erbij, 20 jaar geleden. Natuurlijk waren er toen ook wat opstootjes tijdens de viering van de eerste Franse wereldtitel in 1998, maar niet van die orde. Vannacht waren er honderden arrestaties, zijn er voor honderdduizenden euro’s vernielingen aangericht en raakten kinderen zwaargewond.

"In 1998 dachten we echt dat er nog een toekomst was voor ons allemaal, nu voelen veel jongeren dat er na het feest opnieuw een kater volgt", legt Leo uit. "C’est la folie ici", lachen de jongeren als we hen aanspreken op het gratuite geweld van vannacht. "Une folie qui coûte cher", een dure grap zowel in schadeclaims als reputatie, me dunkt.

AFP or licensors

Meest gelezen