Netsky verhuisde naar LA: "Of ik zou kapotgaan van verdriet in Antwerpen, of ik kon een nieuw leven beginnen"

"Dit is je eerste keer op Ibiza? Dan moet je vanavond echt mee naar Ushuaïa. Ik krijg je wel binnen”, grijnst Boris Daenen veelzeggend.

We staan in een uithoek van Ibiza, aan de ingang van een chique ­mediterraans restaurant waar de grote hoeveelheid linnen broeken een razzia van de stijlpolitie zou ­uitlokken, wanneer de Antwerpse producer ons uitnodigt om de nacht in te feesten in een van de meest ­mondaine attracties van het eiland.

Netsky straalt, ondanks de korte en wazige Ibiziaanse nacht van de dag voordien. Hij legt ­volgende week in Los Angeles de laatste hand aan zijn vierde studioplaat, Palmtrees & Powerlines, die begin 2019 wordt verwacht. Het worden eigenlijk twéé albums, zegt Daenen wanneer hij met een kokosnoot in de hand in een strandstoel neerploft: het ene voor de radio, het andere voor de dansvloer.

Netsky ontvangt ons tijdens een zeldzame vakantie op Ibiza, omdat hij de komende weken niet meer in België komt. Hij verliet het strand van Sint-Anneke voor Venice Beach, en dat is eraan te horen. “Het klinkt, euh, anders”, stamelden we verrast toen we een halfuur eerder de vooruitgestuurde single ‘Tequila Limonada’ degusteerden – een pastiche van latin, radiopop en drum-’n-bass. Het is even wennen aan Netsky 3.0. In Los Angeles kreeg Boris Daenen het virus van Latijns-Amerikaanse popmuziek te pakken. En later zal blijken dat dat niet de enige verandering is in het leven van de Antwerpse boy wonder.

“Je moet weten dat ‘Tequila Limonada’ nog het dichtst bij mijn oud werk aanleunt”, beantwoordt Netsky de verbazing in onze ogen. “Er is een duidelijke knipoog naar drum-’n-bass, al is het ook een goed nummer om aan te tonen dat ik een nieuwe stijl heb gevonden.”

Het enthousiasme waarmee Boris Daenen ons op het strand van Platja des Cavallet te woord staat, is dat van een opgefokte jackrussellterriër. Hij is nu al een jaar zielsgelukkig, zegt hij herhaaldelijk. Maar hij komt van ver. Mijlenver.

Netsky: “Mijn vader is vorig jaar overleden rond de periode dat ik in het Sportpaleis speelde. Dat verlies heeft mij zo diep geraakt dat ik heb beslist om te vluchten. Ik wilde alleen zijn, ver weg van alles en iedereen. Ik ben vertrokken met een nieuw telefoonnummer dat slechts een paar mensen kenden. Het idee was om een wereldreis te maken, maar dat is anders uitgedraaid. Ik ben mijn reis in Los Angeles gestart, en daar ­uiteindelijk tot juni dit jaar ­gebleven.”

Hoe doordacht was de keuze om Antwerpen te verlaten?

“Het was eerder een impulsieve beslissing. Ik stond aan een belangrijk kruispunt in mijn leven: ofwel zou ik kapotgaan van verdriet en diep ­ongelukkig zijn in Antwerpen, of ik kon een nieuw leven beginnen. Mijn vrienden waren ­unaniem: ‘Vertrek, Boris, je moet hier weg’.”

Klinkt tegenstrijdig: je wilde vluchten en tot rust komen, maar je trok wel naar LA, het ­walhalla van de extravagantie.

“Je hebt een punt, maar Los Angeles is een stad waar je als Belgische muzikant een schizofreen bestaan kan leiden. Je bent daar een onbekende. Je kunt focussen op wat je wilt, zonder verwachtingen en zonder emotionele bagage mee te dragen. In België ligt mijn anker, ik had gewoon een break nodig.

“Mijn pa betekende alles voor mij. Hij was mijn drijfveer, zeker in het begin van mijn carrière. Hij gaf mij onvoorwaardelijke liefde en stond altijd achter mijn keuze om te stoppen met mijn ­studies om vol voor mijn muziek te gaan. Ik deel goed nieuws altijd eerst met mijn ouders. Hij was altijd zo trots. Hij verzamelde zelfs alle pers­artikels. Het voelt heel raar om hier tegenover jou te zitten nu mijn vader er niet meer is.

“Ik wil nog één ding over mijn pa kwijt: zijn overlijden heeft mij destijds hard geschokt, maar ook op een positieve manier beïnvloed. Ik heb er kracht uit geput om harder te werken. Ik heb nu de drive gevonden om alles uit dit leven halen, meer dan vroeger.”

Ben je ook vertrokken met de intentie om af te kicken van de muziek?

“Integendeel. Het is een torenhoog cliché, maar muziek is mijn therapie. Ik word ongelukkig ­zonder piano in de buurt. Ik had vooraf een ­studiosessie geboekt met Stargate, bekende producers in LA die voor Rihanna werken. Ik had een sessie van vier uur vastgelegd. Dat werd acht uur, vervolgens een dag, een week… Uiteindelijk ben ik tot juni in die studio blijven plakken. Ze hebben mij een kamer in hun huis gegeven. We hebben samen aan het album van David Guetta gewerkt en songs geschreven voor andere ­artiesten. Ik wilde de nieuwe plaat eerst 4 Hours noemen, omdat die eerste sessie alles heeft ­veranderd.”

Beschrijf dat leven in Los Angeles eens.

“Als ik in Antwerpen aan muziek werk, wil ik geen tijd verliezen aan koken of andere zaken. Dus eet ik soms gewoon niet. In de studio van Stargate is er een team dat drie keer per dag gezond kookt. Dat luxeleven heeft een enorme impact op mij gehad. Ik voel mij gezond, sta ­positiever in het leven en ben ambitieuzer. Los Angeles is een intrigerende en motiverende stad. Je loopt er voortdurend andere creatievelingen tegen het lijf die groot dromen. Ik heb in LA nog nooit een uitnodiging voor een barbecue of ­vernissage geweigerd, omdat ik weet dat ik op die plekken inspirerende mensen zal ontmoeten. (grijnst) Los Angeles is een gigantische lobby voor creativo’s.”

Je hebt mensen die op yogaretraite gaan om te herbronnen, jij kiest voor een luxueuze uitstap. Kan ik het daarmee vergelijken?

“Absoluut, met dat verschil dat ik in LA was om te werken. Mijn grootste nachtmerrie is om een uur op een strand te liggen, tot grote frustratie van mijn vrienden. In Los Angeles kan ik het ­perfecte leven leiden: je hebt er zon, strand, lekker eten, uitgaansmogelijkheden, muziek. Dat vind je ­nergens anders ter wereld.

“Je mag wel niet onderschatten dat het een dure en genadeloze stad is. Iederéén wil succesvol zijn. Ze rammen je voortdurend door de strot dat je voluit voor je droom moet gaan. In LA zeggen ze: fuck being humble, bereik iets in je leven. Ik had een compleet andere mentaliteit, maar ik deel nu deels die visie.”

Boris Daenen is geen zittend gat, dus slalommen we over het strand tussen blote borsten, ­snelbruinolie en valse Gucci-tassen van louche strandverkopers. Hij droomt luidop van een leven in Nieuw-Zeeland, zodra hij met pensioen gaat. “En dan bedoel ik rond mijn 70ste”, zegt hij ­doodserieus.

Nachtburgemeester

Netsky paradeert over de stranden van Ibiza met zijn nieuwe coupe Mertens, maar oogt verder nog steeds als de officieuze nachtburgemeester van Edegem die hij ooit was. Als je met hem praat daarentegen, hoor je een ondernemer die de hele wereld in zijn binnenzak wil steken. Daenen is ambitieus, maar waant zich niet onsterfelijk. Met de albumtitel Palmtrees & Powerlines breekt Netsky met zijn vorige platen – Netsky, 2 en 3.

“Ik had vroeger de neiging om alles wat ik graag hoor in één nummer te proppen, zodat het zou werken op de radio én op de dansvloer. Ik durf nu toe te geven dat ik een schizofrene ­producer ben: ik luister naar Katy Perry en Coldplay, maar hou nog steeds van clubmuziek en underground dance. Ik schaam mij niet langer om een goede popsong te schrijven.”

Met Palmtrees & Powerlines wedt Netsky op twee paarden. Palmtrees biedt onderdak aan ­popsongs, terwijl achter Powerlines buskruit schuilt dat op de dansvloer voor verzuurde kuiten moet zorgen. Dat vierde studioalbum dat in 2019 verschijnt, zal de Antwerpse producer eeuwige roem bezorgen. Dat hoopt hij alleszins.

Je hebt nooit onder stoelen of banken ­gestoken dat je Amerika wil veroveren.

“Dat is nog steeds de ambitie, al wil ik Europa niet schromelijk over het hoofd zien. En ik droom ervan om een Grammy Award te winnen. Tot voor kort hechtte ik geen belang aan prijzen, maar iedereen in LA is zo hard in de ban van die awards dat ik er zelf een wil winnen. Eén klein detail: ik moet het prijswinnend nummer wel nog schrijven. (lacht) Ik wil daarnaast concurreren met Calvin Harris, Skrillex en The Chainsmokers. Dat zijn geen kleine doelstellingen, maar ze zijn wel realistisch, vind ik.”

Een Grammy? Ik vind het fascinerend hoe je die ambities zo nuchter uitspreekt.

“Ik geloof écht dat ik op een dag een Grammy kan winnen. Misschien niet met een eigen song, maar als producer van een andere artiest. En dat is heus niet nuchter, dat is net een extreem ­arrogante houding. (lacht hard) Ik durf het gewoon uit te spreken.”

Wat is het grootste verschil tussen Boris nu en die van tien jaar geleden?

“Vroeger was ik een bange wezel. Ik was gewoon anders. Wanneer je voortdurend wordt omringd door ambitieuze mensen en ziet hoe en met welke middelen andere artiesten en producers werken, begin je spontaan zelf te dromen. Zij leven toe naar een complete show die de ­bezoeker de avond van zijn leven bezorgt. Dat wil ik ook.

“Het is simpel: ik weet nu wat ik wil bereiken, en welke mensen mij daarbij kunnen helpen. Ik zou graag een huis bouwen zoals de gasten van Stargate: een prachtige en smaakvol ingerichte woning met relaxruimtes en studio’s waar voortdurend artiesten over de vloer komen, van Katy Perry tot Rihanna. Ik wil een gelijkaardige creatieve hub opstarten voor mijn team en vrienden.”

Waar zou je dat huis willen bouwen?

“In Los Angeles. Da’s veruit de belangrijkste stad van de industrie. Als je successen wilt scoren, moet je daar zitten.”

Ik vraag het omdat je in het verleden lovend was over Antwerpen, Kaapstad, Auckland, Rio en zoveel andere steden. Is er één plek waar je je volledig thuis voelt?

“Da’s een goeie vraag. (denkt lang na) Dat vraag ik mij soms ook af. Het wordt moeilijker met de dag. Ik hou van de levensstijl en luxe in LA, maar ik mis mijn vrienden en de kleine dingen in het leven, zoals de terrasjes in België.

“En tegelijkertijd word ik helemaal gek als ik een week in Antwerpen doorbreng. Ik ervaar daar te weinig creatieve druk, of hang te weinig rond met mensen die dezelfde ambities hebben als ik. Ik voel mij niet beter dan anderen, echt niet, maar wat ik wil waarmaken lukt – denk ik – enkel in het centrum van de muzieksector.”

Vind je het jammer dat Antwerpen niet meer aanvoelt als een thuis?

“Ja. (lange stilte) Ik geniet niet meer van dezelfde dingen als vroeger, al zal dat wel te maken hebben met ouder worden, denk ik. Het overlijden van mijn vader was een mijlpaal in mijn leven, een wake-upcall. Mijn prioriteiten zijn aan het switchen. Als je iemand verliest, filosofeer je regelmatig over de dood. Ik wil iets neerzetten, iets bereiken om trots op te zijn. Ik heb zeer ­weinig talenten, dus vind ik het bijna een plicht – naar mijn vader toe – om alles uit de kast te halen met dat ene talent dat ik heb. (kijkt ons aan) Ben jij eigenlijk spiritueel?”

Euhm. Ik probeer steeds minder compromissen te sluiten in het leven. Ik kies hoe ik mijn leven wil leiden, niemand anders.

“Exact. Dat is de boodschap die ik in LA dagelijks door de strot krijg geramd. Ik geloof niet dat mensen je kunnen helpen om je doelstellingen te halen, daar moet je zelf voor zorgen.”

Aan het tempo waarop jij over ambitie praat, lijkt succes wel een verslaving.

“Ik hecht meer waarde aan een hit dan aan geld. En ik ben ervan overtuigd dat alle artiesten op Ibiza, zoals Tiësto of David Guetta, er hetzelfde over denken. Er is niets triestigers dan een ­miljonair zijn zonder drive en een visie te hebben. Ik wil niet rijk worden zonder ervoor te moeten werken. Daarom is het zo belangrijk om doelen te stellen, om er voldoening uit te halen. Een ongelukkige miljonair worden zonder drive: dat is echt mijn grootste angst.”

Het is intussen avond wanneer Boris Daenen de batterijen wil opladen voor hij ons meeneemt naar Ushuaïa, het mekka van de kermisbeat. Eenmaal in de club wanen we ons in Center Parcs. In de schaduw van een enorm zwembad, omringd door kille, witte appartementen, lonkt een uit de kluiten gewassen podium van de hand van Tomorrowland. Nog meer madness: het geld je hier moet neertellen om complete uitdroging tegen te gaan. Rum-cola: 25 euro. Frisdrank: 10 euro. Voor het geld danst de beer. Duizenden ­partyharders dansen zich een halve beenbreuk. Ook Netsky.

Het lijkt niet te kloppen: Boris Daenen in Ushuaïa. Hij brak door in een nichegenre – drum-’n-bass – en bevindt zich nu in het hol van de leeuw. Hoe kijkt hij eigenlijk naar de huidige dancescene?

“Waar moet ik beginnen? Het is 2018. Er worden op Ibiza clubavonden gebouwd rond mensen die bekend zijn op sociale media en die verder niets met muziek te maken hebben. Ik vind dat een interessante evolutie. Een jaar geleden vond ik het een grote schande dat sommige producers met ghostwriters werken. Maar het enige dat het publiek wil, is een goede avond in het gezelschap van een held – het maakt hen niet uit of die persoon iets van muziek kent. Dat dj’s producten zijn geworden? Is dat niet in elke industrie zo?”

Je zei ooit dat je in de muziekwereld geen echte vrienden kan maken. Als ik je Instagram-account bekijk, zie ik je regelmatig in het gezelschap van bekende collega’s.

“Ik wil die uitspraak graag terugnemen. Dat was arrogant van mij. Ik heb het voorbije jaar amper jeugdvrienden gezien, en omdat ik alleen in LA zat, móést ik wel vrienden maken. En dat zijn oprechte vriendschappen geworden.”

Je zit tegenwoordig zelfs in de studio met David Guetta. Wie had dat ooit verwacht?

“Waarom?”

Omdat die man weinig met muziek te zien heeft.

“Ik begrijp je onbegrip. Ik stelde mij ook vragen toen ik in de credits van bepaalde popnummers zag dat er 24 mensen aan hadden gewerkt. Maar nu ik zelf meewerk aan zulke producties, denk ik er anders over.

“David Guetta is een van de beste producers die ik ken. Hij zit misschien niet aan de knoppen, maar is als een filmproducer. Hij komt de kamer binnen met zo’n duidelijke visie dat iedereen automatisch het onderste uit de kan haalt. En nee, zijn muziek wordt niet op de traditionele manier gemaakt. Ik ben zijn muis en zijn ­keyboard. Hij gebruikt mensen als instrumenten, op een positieve manier.”

Zo treedt Netsky stilaan een wereld binnen die hij enkele jaren geleden nog vervloekte. Hij wil iets maken van zijn leven, en dat maakt hem wellicht de meest ambitieuze Belg van het poppeloton – zeg gerust: on-Vlaams. 2019 moet zijn jaar ­worden, wanneer hij 30 wordt.

“Oud worden zegt mij niet veel”, lacht Boris Daenen nog. “Hoe ouder ik ben, hoe banger ik word om mijn passie te verliezen. En ik kijk er ook niet naar uit om op een dag in een club te staan waar ik dubbel zo oud ben als het publiek. Maar goed, dat zijn zorgen voor later.”