Het was Mauro Pawlowski die met het idee kwam om met brassband De Kempenzonen uit Tielen op te treden op Pukkelpop. Maar zou dat niet leuk zijn met Daan Stuyven, dacht de Limburgse gitaarvirtuoos. Daarmee was zijn honger niet gestild. De naam Willy Sommers viel, en de zanger aarzelde geen moment om toe te zeggen. Ook Sennek en Rik Verheye kwamen aan boord, met als doel het grootste feest van Pukkelpop.

De onverwacht gelijkgestemde zielen stapten met de breedst mogelijke glimlach het podium van de Marquee op. Verheye opende de debatten, met een Engels gedicht. In Pukkelpop’s Fields, een fijne variant op het origineel, waarin de blazers en strijkers van brassband De Kempenzonen voor een achtergrondmuziekje zorgden.

Sultan

De sfeer was daarmee gezet: Verheye kondigde “luitenant” Mauro aan, die uitpakte met een stomende versie van It’s a Sad Sad Planet. “Generaal” Daan bracht zichtbaar genietend van het applaus van het massaal opgekomen publiek - de tent kon onmogelijk voller zitten, en wat een sfeer ook - Victory, Icon en The Player. Ook “eenzame vrouw aan het front” Sennek was van de partij, met een cover van Ann Christy’s Dag Vreemde Man. Iedereen dacht maar één ding: wat een stem.

Verheye praatte de boel aan elkaar, pakte uit met vreemde dansjes en grapte erop los. “Wie is Willy eigenlijk”, vroeg hij meermaals. Je kon dan ook niet naast de bordjes en T-shirts in de tent kijken. Allemaal wilden ze de hits van “sultan van het Vlaamse lied” Willy Sommers meezingen en een feestje bouwen waar ze in de Boiler Room alleen maar van kunnen dromen. In de eerste zinnen van Als een Leeuw in een Kooi klonk Sommers nog nerveus, daarna kwam hij helemaal los. “Beste vrienden”, zei hij. “Hier heb ik maandenlang naar uitgekeken. Optreden voor het Pukkelpop-publiek. Bedankt!”

Celentano

Tijdens Zeven Anjers, Zeven Rozen ging Verheye crowdsurfen op een opblaasbare badeend, waarna de hele bende - met Sommers op akoestische gitaar - Prisencolinensinainciusol van Adriano Celentano bracht. Het was opbouwen naar het hoogtepunt waar iedereen op zat te wachten: Laat de zon in je hart, het nieuwe lijflied van elke aanwezige in de overvolle tent. Meisjes kropen op de schouders van hun lief, de ene polonaise na de andere trok door de zaal en iedereen schreeuwde zijn of haar keel schor. Tot een kwartier na de show bleef Pukkelpop zingen. Wat een feest.

“Dit is de mooiste dag van mijn leven”, zei een glunderende Sommers ons even later. “Een van de hoogtepunten uit mijn carrière. Wat is er groter dan dit?” Pukkelpop-organisator Chokri keek glunderend toe.