Direct naar artikelinhoud
Pukkelpop

De breuklijn van Pukkelpop anno 2018: jong versus (iets) oud(er)?

Margot (midden) en haar vriendinnen blijven vooral in de buurt van de Boiler Room en de Dance Hall. "Wij zijn hier voor de jonge groepen."Beeld Damon De Backer

Het cliché wil dat jonge festivalgangers muzikale veelvraten zijn, wars van genres en stijlen. Maar klopt dat wel? En waarom lijken de jonkies hier te leven op hun eilandje genaamd Boiler Room? 

Laat de zon in je hart /

ze schijnt toch voor iedereen /

geniet van het leven /

want het duurt toch maar even

Nog nooit in de lange en glorieuze geschiedenis van het Limburgse dorp Kiewit toonde het publiek zich zo wakker en enthousiast op dag drie. De slaapkorstjes waren nauwelijks uit de oogjes gewreven, de katerige lijven amper gehydrateerd. En toch hief het publiek massaal de polonaise aan voor Willy Somers en de zijnen, en zelfs lang nadat de koning van het levenslied van het podium verdwenen was, werd er geroepen dat we de zon in ons hart moesten laten. Willy Somers. Op Pukkelpop. Jawel. Is het einde van het muzikale hokjesdenken bij deze voorgoed ingezet? 

Herinnert u ze nog, die tijd toen er nog zoiets bestond als de Skatestage (later The Shelter) waar punkkids in donkere, rafelige jeans heel der dagen in en uit moshpits sprongen? En toen de Boiler Room nog een duistere, intieme tent was waarin clubkids de diepe beats in hun buik voelden vibreren?

Herinnert u zich nog de tijd dat iedereen een subgenre koos en drie dagen lang aan het bijhorende podium bleef staan?

Vergelijk het met The Beatles versus The Rolling Stones, Anderlecht versus Club Brugge of Katy Perry versus Taylor Swift (al schijnt die beef tegenwoordig mooi bijgelegd, hoera!). Alleszins, wat we willen zeggen is dat iedereen een subgenre koos en drie Pukkelpopdagen lang aan het daarbij horende podium bleef staan. Ja, dat is lichtjes overdreven. Maar niet helemaal. 

Lang leve het eclecticisme

Vandaag schijnt het volstrekt anders te zijn. Eclectisch, dat is de jeugd! Open-minded! Ze huppelt in deze Spotifytijden, een gigantische muzikale wereld in zakformaat, vrolijk van de hiphoppende Dancehal naar een of andere indieband en dan naar een popprinses op de Mainstage. En dan nog eens. Toch?

Waar dik tien jaar geleden een kloof gaapte tussen de gitaar en beats, tekent zich op Pukkelpop anno 2018 een andere breuklijn af: die tussen jong en oud.Beeld Stefaan Temmerman

Emily en Jill, twee zestienjarige vrienden, flaneren hier tussen de donkere, zwaar getatoeëerde $uicideboy$ en de luchtige pop van Dua Lipa. "Twee totaal verschillende dingen", geven ze toen, "maar het klinkt allebei goed." Brend (14), hier met zijn pa, schippert tussen metal en hiphop. Zijn vader: "'Urban 'heet dat tegenwoordig, jongen." 

Margot (18) en haar girl squad spotten we in T-shirts van Nirvana en AC/DC
aan de Boilertent, waar de drum'n bass onze trommelenvliezen permanent beschadigt. "Fan van Nirvana? Niet echt." Zij zijn hier voor Dua Lipa, Oscar And The Wolf, Charlotte De Witte en "Papa Coach, of zoiets." Papa Roach, misschien? Ja, die. De iets alternatievere Castello en de Marquee zijn niet aan hun besteed. "Daar kun je niet meezingen." 

'Het valt op hoe Pukkelpop is verjongd. Onze zoon kwam met ons mee naar Flogging Molly, als enige van zijn zeven vrienden'
Linda en Raf

Maar vooral: net als hun leeftijdgenoten spenderen Margot en haar vriendinnen het gros van deze driedaagse in die ene hoek van het terrein, waar The Boiler Room (elektronische muziek) en de Dance Hall (urban, hip hop) staan. Op de rest van het terrein (Castello, Club, Marquee) treffen we een wat ouder publiek. De Main Stage is neutraal terrein. Wie ze inpalmt, hangt af van wie er speelt. 

Jonge grut

Anders gesteld: waar dik tien jaar geleden een kloof gaapte tussen de gitaar en beats, tekent zich op Pukkelpop anno 2018 een andere breuklijn af. Die tussen de piepjonge en wat oudere festivalganger. Of zag u veel minderjarigen bij Dirty Projectors, The War on Drugs of Grizzly Bear? Zelf bij N.E.R.D., bezwarend een underground indiegroepje te noemen, stond er bedroevend weinig volk. Dat je al ruim een decennium hiphop maakt, is dus geen garantie op liefde van het jonge grut. 

'De muziekkennis bij jongeren verdwijnt. Zelfs The Beatles zeggen hen vaak niets'
Anton (16)

"Wij werken hier al jaren, en het valt op hoe zeer Pukkelpop is verjongd", merken de veertigers Linda en Raf op. "En inderdaad, waar waren ze bij N.E.R.D.?" Hun puberdochter, die is hier vooral voor de dj's, hun zoon – die gitaar speelt –heeft wel de muzikale smaak van zijn vader geërfd en kwam mee kijken naar de folkpunkers Flogging Molly. "Als enige van zijn zeven vrienden."

Anton (links) en zijn vriend Theodor hebben besloten om weg te blijven van de Boiler Room: "Nogal veel rave, niet echt onze muziek"Beeld Damon De Backer

Zou het kunnen dat jongeren via de algoritmes van YouTube en Spotify van de ene naar de andere vergelijkbare groep rollen? En dat ze op de radio voortdurend de nieuwste muziek en hypes du jour aangereikt krijgen, waardoor bands die iets langer mee gaan hen niet altijd bereiken. En ze dus ook op Pukkelpop andere keuzes maken? Niet volgens genre, maar voor wat vandaag hip and happening is? Margot, zelf een MNM-luisteraar, denkt alvast van wel. "We zijn hier toch vooral voor de jonge groepen." 

Zou het kunnen dat jongeren via de algoritmes van YouTube en Spotify van de ene naar de andere vergelijkbare groep rollen?

Anton (16) heeft vandaag $uicideboy$ en Kendrick Lamar op zijn verlanglijstje staan. Hiphop dus, maar hij houdt ook van gitaarmuziek en jazz zegt hij. "Mijn vader werkt voor Radio 1, dus ik ben opgegroeid met wat oudere muziek. De muziekkennis verdwijnt bij mijn leeftijdgenoten. Zelfs grote namen als The Beatles zeggen hen vaak niets." Anton en zijn vriend hebben alvast besloten om niet te veel in de buurt van de Boiler Room rond te hangen. "Nogal veel rave daar, niet echt onze muziek."