Dit waren de 7 grootste verrassingen van Pukkelpop 2018
Dat Arcade Fire één van de hoogtepunten werd en dat Oscar & The Wolf de Pukkelpop-wei tot een collectief orgasme bracht, viel te voorspellen. Maar Pukkelpop 2018 telde ook heel wat concerten waarvan we niet hadden voorspeld dat ze ons nog lang zouden bijblijven.
1. Mauro & De Kempenzonen ★★★★☆
Willy Sommers op Pukkelpop, er was wat rond te doen. Een beetje hoongelach hier, de hoop op een plezierige guilty pleasure daar, maar uiteindelijk draaide de combinatie van Mauro Pawlowski, Daan Stuyven, Willy Sommers en de fanfare van Tielen vooral uit op een schaamteloos feestje - mét polonaise. "De allereerste uitpuilende Marquee van het weekend", merkte onze recensent op, "en ze was voor Willy Sommers." Op de radio sprak de charmezanger achteraf over "het summum van zijn carrière" en "de mooiste dag van zijn leven".
Lees hier onze recensie van Mauro & De Kempenzonen.
2. BeraadGeslagen ★★★★☆
"Dat Brihang of Zwangere Guy er zoals in de AB eind vorig jaar niet bij waren om er hun rhymes over te droppen, was eigenlijk het enige minuscule smetje op dit héérlijk vreemde tripje", zo bedacht onze recensent zich na het 360°-optreden van BeraadGeslagen. BeraadGeslagen, voor de niet-ingewijden, is het muzikale huwelijk tussen STUFF.-drummer Lander Ghyselinck en De Beren Gieren-toetsenist Fulo Ottervanger. In de Castello speelden ze op een klein platform, niet voor, maar tussen het publiek, dat vriendelijk om hen heen danste. Muzikaal werd er uit ontelbaar veel vaatjes getapt, en dat leidde dus tot een absurd, maar magisch optreden.
Lees hier onze recensie van BeraadGeslagen en andere bands met een hoek af.
3. SOPHIE ★★★★☆
Wie in de Castello naar SOPHIE ging kijken, leek even verloren te lopen in een doolhof van sounds, vakkundig ontworpen door Samuel Long, zoals er op de geboorteakte van SOPHIE staat. Beste houding: je overgeven aan de chaos die SOPHIE creëert, en je onderwerpen aan haar unieke visie. Als een slaaf die zonder tegenpruttelen doet wat zijn dominatrix vraagt, en zo tot een hoogtepunt komt. Desoriëntatie deed nog nooit zo veel deugd.
Lees hier onze recensie van SOPHIE.
4. Rolling Blackouts Coastal Fever ★★★★☆
Een mirakel: volk voor een rockbandje! Niet zomaar een rockbandje, welteverstaan: Rolling Blackouts Coastal Fever was gekomen uit Australië, het land dat ons ook Nick Cave en Tame Impala cadeau deed, en was zo slim om een naam te kiezen waardoor fans van The Rolling Stones al eens over hun catalogus struikelen in de platenwinkel. Onweerstaanbare gitaarpop, gebracht door muzikanten die er nog steeds van overtuigd zijn dat de zessnaar het meest heilige instrument van dit aards paradijs is. Hun preek in de Lift was zó overtuigend dat ze ons meteen bekeerden.
Lees hier onze recensie van Rolling Blackouts Coastal Fever en enkele andere hipstersnoepjes.
5. K1d ★★★☆☆
K1d rapt, en doet dat goed. Maar er valt nog veel meer over te zeggen: dat hij op school kennelijk de vakken spelling en wiskunde door elkaar haalde. Dat hij Senegalese roots heeft, maar het levenslicht zag in Hasselt - zijn set op Pukkelpop werd meteen een thuismatch. Dat hij vervolgens opgroeide in Sint-Niklaas: niet meteen het Compton van Vlaanderen - vraag maar aan Alex Callier - maar Woodie Smalls komt er ook vandaan, dus wij beginnen te vermoeden dat er beats en rhymes in het rioolwater zitten. K1d gaat dan wel nooit spelllingkampioen worden of de Vlaamse Wiskunde Olympiade winnen, maar met een culthit als 'Netflixxx' toont hij dat op hiphopvlak wél wat in z'n mars heeft. Om in de gaten te houden.
Lees hier onze recensie van K1d (en de andere hiphoppers op zaterdag die niet Kendrick Lamar heten).
6. Jess Glynne ★★★☆☆
Was Dua Lipa de popprinses van deze Pukkelpop-editie? Nee, wat in de Dance Hall had Eppo Janssen ook Jess Glynne geprogrammeerd, en die had naast een uitgebreide backingband ook een fijne portie pophits meegebracht. Sommige, zoals 'Hold My Hand', waren van eigen makelij, andere, zoals 'These Days' of 'Net Letting Go', had ze uit de catalogus van respectievelijk Rudimental en Tinie Tempah geleend. De ooh-ooh-ooh-oh-oh-oh's galmden door de Dance Hall, en 'Ain't Got Far to Go' bleek pure gospel te zijn. Aretha Franklin is niet meer, maar Jess Glynne hield haar toch een beetje in leven.
Lees hier onze recensie van Jess Glynne.
7. Marquee Ouverture: Jef Neve & Crossbones ★★★☆☆
De 'Vier seizoenen' van Vivaldi hoor je doorgaans niet over de wei van Pukkelpop rollen, maar regels zijn niets zonder uitzondering. Dit jaar heette die uitzondering 'Marquee Ouverture', een project waarvoor Jef Neve een 18-koppig strijkorkest en zes blazers van het Crossbones Trombone Collective had meegenomen. En een sopraan die wellicht dé vocale prestatie van het weekend neerzette. Klassiek op Pukkelpop: het had zwaar kunnen tegenvallen, maar u én wij waren danig onder de indruk.
Lees hier onze recensie van Jef Neve & Crossbones, en hier onze reportage over het eerste klassieke concert op Pukkelpop.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
