Reuzenberenklauw werd voor het eerst in de 19e eeuw vanuit de Kaukasus in West-Europa ingevoerd. Intussen verspreidde de plant zich spontaan over heel Europa. Het waterachtige sap van de plant bevat chemicaliën die onder invloed van het zonlicht worden geactiveerd. Wanneer die stoffen op de huid komen, in combinatie met zonlicht, kunnen ze erge brandwonden veroorzaken.

Het Agentschap Wegen en Verkeer houdt de locaties waar reuzenberenklauw voorkomt nauwgezet bij. De toename van het aantal haarden is ook een gevolg van de verhoogde aandacht voor de inventarisatie van de plant. Vooral in de provincie Oost-Vlaanderen (van 9 naar 37 locaties) is de stijging opmerkelijk.

Bij kleine haarden worden de planten manueel uitgespit tot op een diepte van 30 cm. Bij grotere haarden wordt er minimaal drie keer per jaar gemaaid. De bestrijding vereist een opvolging van zeven jaar. Het is dus nog te vroeg om te zeggen of de plant al dan niet definitief verdwenen is op de locaties waar bestrijding plaatsvond.