Jorja Smith (21) over haar debuutplaat: "Mijn naam zou een genre moeten zijn"

Hoe lang na de release van je debuut kun je een grote belofte blijven? Volgens de soulvolle Britse zangeres Jorja Smith zit er best nog wat rek op die verbintenis. 

De eerste vijf minuten van ons gesprek brandt ze van ambitie, met een zweem arrogantie. “Mijn stem is een genre op zich,” zegt ze bijvoorbeeld. “Dus kan ik niet in een hokje geplaatst worden. Ik heb al heel wat genres en stijlen uitgeprobeerd, maar de muziek klinkt altijd als Jorja Smith. Mijn naam zou een genre moeten zijn. (lacht)” 

Verwaand? Nàh. Deze charmante debutante is eigenlijk gewoon heel zeker van haar zaak. En dat mag ook wel, als iemand als Kendrick Lamar over haar zegt: "Jorja herinnert me er voortdurend aan dat echt kunstenaarschap, schrijven en creativiteit voor altijd zullen blijven bestaan. Zij is de toekomst en het heden. "

Op iets tijdelijker niveau maakte Smith ook al kans op de titel 'BBC Sound of 2017'. Dat gebeurde mee op aangeven van Drake, die haar liedje ‘Blue Lights’ oppikte en de zangeres meteen promoveerde tot zijn voorprogramma in Engeland. 

Later coverde Miguel ook nog haar song ‘On My Mind’ en werkte ze samen met artiesten als Kendrick Lamar, Kali Uchis, Stormzy en Khalid. Maar nu wil Smith zich vooral op eigen houtje bewijzen.

Barista

Dat lukt vrij aardig. Op Rock Werchter beleefde ze onlangs haar Belgische vuurdoop. “Als je toen de weg naar de tent niet vond, is dat niet erg. Ik wil nog vaker terugkomen. En ik word met elk concert beter. Dat klinkt hoogmoedig, maar ik meen het. Muziek is mijn zuurstof. Pas als ik het loodje leg, zul je mij niet meer horen zingen. Zelfs toen ik als barista in Starbucks werkte, glipte ik voortdurend naar achteren in de zaak om stiekem een melodielijn of een flard tekst in te zingen. Niet zingen was tijd verliezen." 

Ze beseft ook wel dat de wereld vandaag overspoeld wordt met muziek. "Maar ik geloof niet in het principe: vandaag hier, morgen weg. Die lawine aan platen geeft me net wat meer ademruimte. Ik wil gerust nog wat groeien in de lommer. Tot de dag aanbreekt dat je onmogelijk onder mij uit kunt komen.”

Sowieso beleefde Smith al een doorbraak met ‘Blue Lights’, dat ze twee jaar geleden online zwierde, een song over politiegeweld en misdaad. “Misschien niet de meest strategische keuze, in een klimaat waar popzangeressen meestal over de liefde zingen. Of over hun 'assets' (wijzend naar haar borsten en kont, GVA). “Maar artiesten moeten vandaag eens vaker spreken over de wereld rond hun navel.” 

In de clip van ‘Blue Lights’ belicht ze daarom haar geboortestad Walsall. Mannen, vrouwen en kinderen uit die Engelse industriestad worden op een warme, maar ook alledaagse manier in beeld gebracht. 

“Als de politiek nauwelijks nog geeft om de gewone sterveling, dan moet de kunst dat maar doen", vindt ze. "Zo gaat ’Life Boats’ niet alleen over vluchtelingen, maar ook over mensen die figuurlijk uit de boot vallen. Die stumperds vormen zogezegd de minderheid, terwijl ze goddomme de meerderheid uitmaken. De minderheid? Dat zijn rijke blanken die de touwtjes in handen houden en iedereen als een marionet doen dansen.”

Rolmodel

Ook met ‘Imperfect Circle’ neemt ze zo’n hard standpunt in, over geweld tegen de zwarte gemeenschap: “Too much news about abusing color”, zingt ze daarin. “We're all a canvas / Would you paint me red if I was darker?” 

Toch wil ze niet de woedende harpij van r&b en soul worden. “Ik wil een rolmodel zijn voor mijn familie, en de wereld helen met mijn stem. Dat kan alleen als je rauw, kwetsbaar en authentiek blijft, zoals Amy Winehouse. Los van haar drugsproblemen is zij nog altijd mijn grootste voorbeeld.”

Lost & Found is verschenen bij FAMM.