Ik ga de jongens van Schild & Vrienden niet laten verscheuren door de bloedhonden
Joachim Pohlmann is woordvoerder van Bart De Wever (N-VA) en schrijver van Een unie van het eigen. Zijn column verschijnt wekelijks.
Ik voel me met de dag ouder worden. Al is het natuurlijk een waarheid als een koe dat ik effectief elk etmaal een dag ouder word. Maar mijn mentaal verouderingsproces heeft ondertussen een respectabele voorsprong op het fysieke luik ervan opgebouwd. Ik voel mij stokoud.
Ik ben dan ook oud geboren. En verkeerd, meende ik lange tijd, in de zin van ‘te laat’. Mijn geest behoorde een ander tijdperk toe. Het welke dan wel, was een vorm van mystiek. Want je kan wel romantisch mijmeren over pakweg de 19de eeuw, er in willen leven is heel iets anders.
Ik ga die jongens niet verdedigen. Ik ga er wel op toezien dat ze een eerlijke kans krijgen om dat zelf te doen
Vandaag ben ik evenwel van mening dat ik net op tijd ben geboren. En daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik heb jong kunnen zijn op een moment dat er nog geen smartphones en sociale media bestonden. De stommiteiten die ik heb begaan, zijn verdwenen in de nevel van de tijd.
Vandaag plakt alles. En voor eeuwig. Mensen zijn zich daar amper van bewust. En dat geldt zelfs voor digital natives die geboren zijn in een tijdperk dat wordt geregeerd door technologie. Het is iets dat mij blijft verwonderen.
Ik heb er mijn conclusies uit getrokken en blijf ver weg van alle sociale media. Al verdenken sommigen mij er van onder allerlei schuilnamen de wereld te betrollen. Het zij zo, verdedig je maar eens tegen aantijgingen waarbij je moet bewijzen dat je iets niet bent.
Een van de donkerste momenten in mijn leven speelde zich ongeveer een jaar geleden af. Het was een zaterdagavond, ik zat thuis op de bank. Het sms-geluidje van mijn smartphone ging en ik keek op het scherm. “Dylan is uit het leven gestapt”, stond erop.
Dylan was de voormalige ondervoorzitter van Jong N-VA, die enkele maanden voordien in het oog van de storm was terechtgekomen. Hij had een walgelijke meme gedeeld; werd vervolgens opgejaagd op sociale media om daarna in een trial by media afgemaakt te worden.
Lijkbleek legde ik mijn toestel neer. Maandenlang heeft de gedachte dat ik meer voor hem had moeten doen mij geplaagd. En het knaagt nog steeds aan mij. Het is een sluimerend schuldgevoel dat ik nog lang zal meeslepen, misschien wel tot het einde van mijn bestaan.
Ik vraag geen mededogen, ik weet als geen ander dat zoiets toch niet bestaat in de jungle
Het is een les die ik geleerd heb: hoe stoer ze zich ook voordoen, het zijn jonge mensen die kwetsbaar zijn. Na de Pano-reportage heb ik meteen tegen mezelf gezegd: geen tweede Dylan. Ik besloot die jongens in bescherming te nemen: tegen zichzelf én tegen de buitenwereld.
Ik ga die jongens niet verdedigen. Ik ga er wel op toezien dat ze een eerlijke kans krijgen om dat zelf te doen. Om vervolgens naargelang de ernst van de feiten de gepaste straf te ondergaan. En ik vraag ook geen mededogen, ik weet als geen ander dat zoiets toch niet bestaat in de jungle.
Klaarblijkelijk begrepen deze jongens niet wat de historische opdracht van de Volksunie en de N-VA is, en dat beschouw ik als een persoonlijk falen
Maar ik ga niemand achterlaten in de wildernis om verscheurd te worden door de bloedhonden. En als dat van mij al een halve fascist maakt, dan neem ik dat op mij. Aantijgingen proberen te weerleggen door te bewijzen dat je iets niet bent, is quasi onmogelijk. Ook dat leren die jongens nu.
Klaarblijkelijk begrepen deze jongens niet wat de historische opdracht van de Volksunie en de N-VA is, en dat beschouw ik als een persoonlijk falen. Net zoals het mijn persoonlijke verantwoordelijkheid is om hen bij te brengen dat ons Vlaanderen gebouwd is op de verlichtingswaarden en daarin voor extremisme geen plaats is; of het nu religieus of ideologisch is, van links of van rechts.
En verder: les uw bloeddorst op mijn socialemedia-accounts. Ik lees die toch niet. In space no one can hear you scream.