Direct naar artikelinhoud
Games

Dit zijn de vijf videogames die u momenteel moet spelen

Zelfgemaakt 'Photo Mode'-beeld waarin we Spider-Man de toerist lieten uithangen in een uithoek van Manhattan (in dit geval: Battery Park).Beeld Sony PlayStation / RV

Met videogames als Marvel's Spider-Man en Shadow of the Tomb Raider is het blockbusterseizoen keihard in gang getrapt. Maar we speelden ook twee kleinere parels, en ontdekten hoe de grootste game van Belgische makelij moeiteloos de stap zette naar het huiskamerscherm.

Marvel's Spider-Man (★★★☆☆)

Lang geleden dat een videogame ons nog zo’n stramme duimen had bezorgd als Marvel's Spider-Man, een hyperkinetische openwereld-actiegame waarin de tegenstanders relatief taai zijn en de actie letterlijk achter iedere straathoek schuilt. Het is al de éénendertigste videogame die ooit verscheen rond Marvels iconische muurkruiper, turfden we even voor u, maar het is ook met enige voorsprong de allerbeste uit het rijtje. Sony PlayStation nam de honneurs over van het Amerikaanse label Activision, dat de afgelopen achttien jaar weliswaar een paar prima spinnenmangames op de markt had gebracht, maar de franchise de laatste jaren ook wel wat had mismeesterd.

Vooral de animaties maken van 'Marvel's Spider-Man' een technisch hoogstandje.Beeld Sony PlayStation

De Californische studio Insomniac Games, van onder meer de Resistance-shooterserie, kreeg carte blanche én een forse zak poen van Sony, en gebruikte die middelen vooral om er een waar technisch hoogstandje van te maken. Zeker op gebied van animatie en besturing is Marvel's Spider-Man misschien wel de krachtigste game die we ooit hebben gespeeld, met kort dribbelende vechtactie en een acrobatisch webslingersysteem dat u met een minimale leercurve soepeltjes tussen de daken van het volledig in de game geparkeerde Manhattan laat rauzen. Met flukse buitelingen en pijlsnelle correcties, zodat u zonder stremmingen snel van punt A naar B geraakt - ook al ligt het ene in Battery Park en het andere aan de Upper East Side. De stad die zich onder u uitspreidt is bovendien sfeervol en druk, zodat u het gevoel krijgt dat er letterlijk een metropool aan uw voeten ligt.

Maar klauter een paar etages lager, en de naden van het decor laten zich zien. Het is, in zijn kleinste onderdelen, een schrale wereld, waarin u soms drie auto's met dezelfde kleur vlak achter elkaar ziet rijden, heel wat volk op straat dezelfde kleren aanheeft, en u een serie repetitieve, vooraf ingeprogrammeerde straatmisdaden moet voorkomen om uw personage te versterken. Openwerelddesign van vijftien jaar geleden, met vooral héél veel plaatsen waar de designers u constant naartoe willen sturen om te verhullen dat niets in de game beweegt zonder dat ze het expliciet zo hebben gewild. Verwacht dus niet het soort levende wereld vol schabouwelijke verrassingen die we enkele maanden geleden nog geserveerd kregen in Far Cry 5: niets in deze game is écht gesimuleerd, alles is er omdat de designers het er hebben neergezet.

De open wereld en de personages van 'Marvel's Spider-Man' laten wat te wensen over.Beeld Sony PlayStation

Ook verhaal en personages overtuigen niet helemaal. De superschurken (onder meer oudgedienden als de Kingpin, Rhino en Shocker passeren de revue) hebben nergens de diepten van de ziel die ze in de Marvelstrips toebedeeld kregen. Marvel's Spider-Man is wellicht de eerste uit een reeks Spideygames die Insomniac de komende jaren uit zijn hoed zal toveren, en de designers mochten daarom een eigen verhalende canon verzinnen waarin onder meer Peter Parker een techneut is die zijn hoogtechnologische Spider-Man-pak zelf heeft ontwikkeld, en niet hijzelf maar zijn ex-lief Mary Jane Watson voor de krant werkt. O, en blijkbaar hoort dagenlang zonder slaap kunnen nu ook bij Spideys superkrachten, want het verhaal laveert zich moeiteloos doorheen dag en nacht, zonder dat Parker terug door het raam van zijn kamer kruipt om te rusten.

Marvel's Spider-Man zal u tientallen uren lang prima vermaken. Maar volgende keer mag er ook wat meer persoonlijkheid achter de maskers zitten.

Nu uit voor PlayStation 4.

Shadow of the Tomb Raider (★★★★☆)

Vijf jaar geleden drukte Crystal Dynamics, de Amerikaanse studio achter de Tomb Raider-reeks, diep op de rebootknop van gameheldin Lara Croft, om de harten van de spelers te heroveren met een jongere, bangere, vuilere protagoniste. Samen met de nieuwe persoonlijkheid kwamen er ook nieuwe spelmechanieken: overleven speelde ineens een grote rol, er werd een betere balans gezocht tussen de zich nog ontwikkelende verteltechnieken uit videogames en de gevestigde foortruken van de cinema, en er kwam een upgradesysteem in het spel. De psychologische repercussies van de gebeurtenissen werden ook met beide tengels vastgegrepen in het verhaal van Tomb Raider (2013) en vervolg Rise of the Tomb Raider (2015).

Met 'Shadow of the Tomb Raider' sluit Lara Croft haar nieuwe trilogie op een epische manier af.Beeld Square Enix

Shadow of the Tomb Raider is het sluitstuk van wat uitgever Square Enix zelf de 'Survivor timeline' noemt, maar het voelt in veel opzichten alsof de cirkel allang rond was voordat de game was begonnen. Er zitten ontstellend weinig nieuwe spelmechanieken in de game (tenzij u de mogelijkheid om te duiken als een relevante vernieuwing aanvaardt), en qua persoonlijkheid leunt de Lara Croft die we in deze nieuwe titel zien wel weer erg aan bij de klassieke interpretatie van het karakter. Een zevenentwintigjarig meisje dat zonder verpinken goedgetrainde en zwaargewapende huurlingen een mes door de strot duwt? In zekere zin lijkt het alsof die koude herstart van vijf jaar geleden een maat voor niks is geweest.

Om maar te zeggen: verwacht niet te veel nieuws onder de zon van Shadow of the Tomb Raider. Het is een dure game die op een geijkte formule is gebouwd. Maar die laatste werd wel zodanig verbeterd door de makers dat het op millimeterwerk lijkt. Dat is meteen de grote verdienste van Shadow of the Tomb Raider: in tijden waarin massale online-arena's en veelal op mechanisch design gestoelde indies de plak zwaaien, zet de studio alles in om de perfecte klassieke blockbustergame te maken. En dat is nog bijna gelukt ook.

De inzet van een Lara Croft-verhaal is nog nooit zo groot geweest als in 'Shadow of the Tomb Raider'.Beeld Square Enix

De inzet van het verhaal is bijvoorbeeld nog nooit zo hoog geweest: la Croft zit met een joekel van een schuldgevoel omdat ze, door de ontdekking van een geheim dat de oude Meso- en Zuid-Amerikaanse beschavingen met elkaar verbindt, een wereldwijde Apocalyps in gang heeft gezet. Er zit een ongeziene snedigheid in de overgangen tussen de overheersende speelsequenties en de prima geacteerde tussenscènes. De actie zit u bij momenten bijna letterlijk op de huid. En de ontwerpers bedachten een gedurfde structuur voor de game: de eerste uren zijn strikt lineair, pas na een uur of twee komen er mogelijkheden om uw uitrusting bij te werken, en het centrale deel van de game speelt zich af in een vrij exploreerbare, open wereld.

Shadow of the Tomb Raider behoort tot een gamegenre dat stilaan zelf een archeologisch reliek aan het worden is. Maar door er zoetjesaan elementen aan toe te voegen waarnaar de jongere generatie gamers snakt, houdt deze titel het geplaagde blockbustergenre voorlopig nog strak overeind.

Uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc.

Divinity: Original Sin 2 (★★★★☆)

Over de consoleversie van Belgische trots Divinity: Original Sin 2 kunnen we weinig anders vertellen dan dit: koop deze game. Tenzij u niet zo van role playing games houdt. Of u liever niet voor meer dan honderd uur vertrokken bent voordat u de centrale verhaallijn goed en wel hebt doorgespeeld. Of u liever wat strakker bij het handje wordt genomen dan meteen te worden overstelpt met mogelijkheden die u zelf maar moet uitvissen. De strikt persoonlijke redenen om Original Sin 2 niét te kopen zijn talrijk, maar dat is tegelijkertijd altijd al de belangrijkste succesfactor geweest achter de Gentse studio Larian: alle voorgaande afleveringen uit hun inmiddels al meer dan 15 jaar lopende reeks blonken uit door de averechtse onwil om compromissen te sluiten.

'Divinity: Original Sin 2' breekt nu ook potten op de consoles.Beeld Bandai Namco

Ware fans van dit soort games bejubelen Original Sin 2, en dat is zeer terecht: de game schittert onder meer door zijn generieke maar belachelijk gedetailleerde fantasywereld, zijn tot op moleculair niveau uitgekiende tactische actie, en zijn ongebreidelde (en aanvankelijk nogal overdonderende) keuzemogelijkheden. Bovendien kwam de game niet al te gehavend uit de conversie naar de controller van een console, die voor dit soort games toch nogal beperkt is ten opzichte van de muis-toetsenbordcombinatie in de pc-versie. Wat òòk maar weer de kracht van de game bevestigt: zelfs bij lean-back-consumptie blijft de verrassende charme van Divinity: Original Sin 2 bovendrijven.

Uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc/Mac (vernieuwde 'Definitive Edition').

Unforeseen Incidents (★★★☆☆)

Met het innemende Thimbleweed Park bewees de vergeten grootmeester Ron Gilbert vorig jaar dat het genre van de point and click-adventure, dat hij decennia geleden zelf had helpen perfectioneren met titels als Maniac Mansion en The Secret of Monkey Island, misschien toch niet zo definitief vergeten is als iedereen wel dacht. Tijdens het voorbije Gamescom-festival liepen we in ieder geval een kleine tros jonge indie-gamemakers tegen het lijf die - geïnspireerd door Thimbleweed Park, claimden ze zelf - opnieuw games in dit beduusdere genre aan het maken zijn.

De charmante point-and-clickadventure 'Unforeseen Incidents'.Beeld Backwoods Entertainment

De vruchten van die creatieve injectie moeten nog op de markt komen, maar ondertussen kan het prima klikavontuur Unforeseen Incidents de aandacht voor dit nichegenre warm houden. Het is een game die vooral steunt op de geloofwaardigheid van zijn protagonist (klusjesman Harper Pendrell straalt het soort everyman-kwetsbaarheid uit die u blijvend raakt) en de kracht van zijn dialogen.

Unforeseen Incidents verbleekt wanneer hij naast genreklassiekers als Grim Fandango (1998), Quest for Glory (1989) of zelfs maar Thimbleweed Park (2017) wordt gezet, maar het is wellicht de beste adventuregame die u dìt jaar zult spelen.

Uit voor pc/Mac.

Radiant One (★★☆☆☆)

Op de smartphone waren we lichtjes verbijsterd door Radiant One, een korte verhalende game over lucide dromen. Het is een strikt lineaire ervaring, waarin de actie zich goeddeels concentreert rond het aanklikken van bepaalde voorwerpen die nieuwe gebeurtenissen in gang zetten. Een aanwijsadventure in dezelfde trant als het zonet genoemde Unforeseen Incidents, waarbij de erg minimale en eerder repetitieve actie die van de speler vereist is precies juist zit voor gebruik op ons kleinste scherm. Dit is een game die letterlijk uit de losse pols kan worden gespeeld.

Prima voer voor uw smartphone: 'Radiant One'.Beeld Fntastic

Ook de bovennatuurlijke gebeurtenissen die zich voltrekken bij hoofdpersonage Daniel, een doodgewone dertiger die via zijn dromen poogt te ontsnappen aan zijn nijpend saaie alledaagse leven, hebben zo weinig om het lijf dat al uw aandacht snel zal gaan naar de thematische onderlaag die door de game loopt: hoe onverwerkte gebeurtenissen uit ons verleden onze daden in het heden kunnen baren, bijvoorbeeld, is duidelijk een element dat het verhaal schraagt. Prima visuele vormgeving ook, zeker voor een mobiele game.

Uit voor iOS, Apple TV en pc/Mac.