Direct naar artikelinhoud
Top 10

Veteranen zwaaien de plak. Dit zijn de tien beste platen van de week

Double Negative - Low.Beeld rv

De indieveteranen zwaaien de plak. Low, Spiritualized, Aphex Twin: allen komen opdraven met excellent werk. Bij de jonkies richten we de spotlights op Jungle, Noname en ons eigen Steiger.

1. Low - Double Negative

"I have president Putin; he just said it's not Russia. I will say this: I don't see any reason why it would be", zei de huidige president van de VS vorige zomer toen hem werd gevraagd naar de mogelijke inmenging van Rusland in de Amerikaanse verkiezingen van 2016. Een dag later corrigeerde hij zichzelf op genânte wijze: "Ik zei 'would' in plaats van 'wouldn't', een beetje zoals in een dubbele ontkenning." 

De karikaturale mindgames die Trump met de Amerikaanse bevolking en de rest van de wereld speelt, laten ook Alan Sparhawk en Mimi Parker van Low niet onberoerd. Op Double Negative, hun twaalfde plaat, heerst de verbijstering en het ongeloof van weldenkende, kritische burgers die hun geliefde land gekaapt zien door een schofterige, aan fascisme verslingerde kleuter. "Veel mensen beseffen dat er vandaag veel op het spel staat", zei Sparhawk onlangs in The Wire, "en dat hun gevoelens nieuw zijn en intenser dan ooit. Dat is het punt waarop wij ons bevinden."

De radeloosheid en het wanhopige zoeken naar redelijkheid en naar verklaringen voor de waanzin in de Amerikaanse politiek huizen in elke song. Die mogen dan nog in de kern de ruggenmergversplinterende melancholie van weleer huisvesten in de vorm van zijdezachte zangharmonieën en trage ritmes, het is de elektronisch gemanipuleerde noise die de bovenhand krijgt. Zo doen het hallucinante 'Quorum' en het akelige 'Dancing And Blood' aan als gesofisticeerde avant-elektronica zoals die van labels als Editions Mego, zij het dat Parkers moederlijke, sussende sopraan steevast de horror ontstijgt en soelaas biedt.

Ziedaar een grandioos album van een band die weigert op zijn lauweren te rusten. Weerbarstig, innoverend, tegendraads, troostend. Wie had dat nog gedacht van Low?

Low - Double Negative.Beeld rv

2. Aphex Twin - Collapse

De nieuwe ep van Aphex Twin onderstreept diens passie voor klassieke oer-Britse elektronische dansmuziek. Luister maar naar de succulente rave-achtige akkoordenprogressie in '1st 44', dat bijna struikelt over zijn eigen epileptisch stuiterende pingpongbeats. Alsof het weer 1991 is en de hits van Kicks Like A Mule en T99 clubs en festivalweides domineren.

Wie goed naar oude rave-anthems heeft geluisterd herkent de dynamiek vol langzaam tot geluidsorkanen muterende breakbeats. Alleen schieten bij Aphex Twin zowel het ritmepatroon als de melodieën schichtig van links naar rechts, alsof ze in een flipperkast zitten gevangen. 

"De weelde aan uitmuntend geproduceerde analoge en digitale klanken verraadt een ontembare liefde voor sounddesign," schreven we, "voor oude drummachines en voor de avant-garde tout court. Op Collapse transformeren angstaanjagend atonale klanken om de haverklap in overrompelend weemoedige harmonieën."

Lees hier de recensie van Collapse.

Aphex Twin - Collapse.Beeld rv

3. Jungle  - For Ever

"Vroeger ging het om esthetiek, nu om emotie", zo bekenden de jongens van de Londense funkband Jungle tegenover onze journalist Gunter Van Assche. "Dat was de beste beslissing die we konden nemen. We hebben het nu soms nog moeilijk om naar onze eerste plaat te luisteren. Ik hoor twee perfectionisten die op zoek waren naar het volmaakte geluid."

For Ever, de tweede plaat van het duo, bulkt van wanhoop, als je voorbijgaat aan de vrolijke sound. Een groot verschil met hun eerste worp, die blaakte van bravoure. "We waren vooral gefixeerd op zelfgenezing", klinkt het. "Andere mensen gaan in therapie of raken verslingerd aan drugs. Wij probeerden onszelf te helen met onze liedjes."

Niet dat die tristesse de hupse funkpop in de weg staat. Check de tintelfrisse grooves en flukse falsetzang in 'Happy Man' en 'Heavy, California', of de sensuele, aan The Child Of Lov schatplichtige elektro-r&b van 'Cherry': het is sprankelende white boy soul die live voor veel vuurwerk zal zorgen. 

Lees hier het interview met Jungle.

Jungle - For Ever.Beeld rv

4. Steiger - Give Space

"Wat verwacht ú nog van de Belgische jazz?", vroegen we vorig jaar aan het einde van onze recensie van Steigers debuut And Above All. "Weerbarstigheid? Beklemming? Heiligschennis? Nou, laat Steiger dan maar de toon aangeven." Et voilà, op album nummer twee, Give Space,  lost het Gentse trio moeiteloos de verwachtingen in en overstijgen de heren ze zelfs. 

Schaduwrijke kamerjazz, minimalistisch neo-klassiek, bevreemdende field recordings, vierkanten postrock, schelle avant-rock: Gilles Vandecaveye, Simon Raman en Kobe Boon hanteren zo veel muzikale dialecten tegelijkertijd dat het doet duizelen. Een album dat van lef en visie getuigt.

Steiger - Give Space.Beeld rv

5. Yves Tumor - Safe In The Hands Of Love

Op zijn tweede album Safe In The Hands Of Love kapselt Tumor de agressieve noise van zijn prille klankprobeersels in in hoekige, vlijmscherpe elektronica.  Zoals Arca wisselt Tumor beukende, hyperdigitale soundscapes af met tedere, poppy songs die niet zelden muteren tot ziedende, aan Aphex Twin referende glitchpop.

"I can be the only girl for you", croont hij vervuld van giftige romantiek in 'Licking An Orchid'. "Wanna hold you closer / Can I take you home?" Verderop klinkt het: "Some call it pain / Some call it torture / Baby, I enjoy it / Please come home / I swear I love you dearly", temidden van een orkaan vol atonale, snerpende horrorambient. Kwellend, ja, maar verdomd verleidelijk. 

Yves Tumor - Safe In The Hands Of Love.Beeld rv

6. Spiritualized - And Nothing Hurt

Wij herinneren ons nog de landing van Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space, in 1997, en de impact van die monumentale plaat op de indierock. Het was een welgekomen meesterwerk, die derde van Spiritualized, want britpop en grunge waren immers morsdood, Jeff Buckley ook, en tot overmaat van ramp stak de nu metal de kop op. Samen met OK Computer van Radiohead maakte bovengenoemd album ons diets dat het wel goed kwam met de rock-'n-roll.

Twintig jaar later is er And Nothing Hurt: volgens kwatongen de laatste plaat van Jason Pierce' spacerockensemble. Als dat zo zou zijn, is het een intens, ontroerend afscheid. Dit zijn gloedvolle, romantische songs die americana en seventiespop binnenstebuiten keren, die een handkusje blazen naar The Velvet Underground en die de blues in ayahuascathee onderdompelen, zoals in het manische 'On The Sunshine'. Een balsem, een troost. Komt allemaal goed.

And Nothing Hurt - Spiritualized.Beeld rv

7. Jack Sels - Minor Works

Superb carrière-overzicht van de vergeten Antwerpse jazzsaxofonist Jack Sels, die weleens 'de witte neger van de dokken' werd genoemd. Sels, een autodidact, stelde eigen orkesten samen en speelde met onder meer Dizzy Gillespie, Lester Young, Lou Bennett, Kenny Clarke en Toots Thielemans.  Om te overleven ging hij werken in de haven. Hij overleed op 48-jarige leeftijd aan een hartaanval. Naast deze compilatie vol gemoedelijke swing en sixtiesbop verscheen ook een documentaire over de man, Uncle Sax: The Life And Death Of Jack Sels.

Lees hier het portret van Jack Sels

Jack Sels - Minor Works.Beeld rv

8. Brandon Coleman - Resistance

Vers voer op Brainfeeder, het label van elektronicameester Flying Lotus. De funk regeert in zijn oldskoolvorm op Resistance, het debuut van keyboardtovenaar Brandon Coleman. U kent hem misschien als Professor Boogie, de alias die hij gebruikt in de band van saxofonist Kamasi Washington. In het verleden musiceerde Coleman eveneens aan de zijde van Alicia Keys, Childish Gambino, Shuggie Otis en Stevie Wonder. 

Op Resistance tilt hij de vocodersoul van Roger Troutman en Herbie Hancock voorzichtig naar het hier en nu, met de hulp van goed volk als basvirtuoos Thundercat en zangeres N'Dambi. Cheesy? Soms, ja. Maar ook zo ontiegelijk funky dat je je in het moederschip van George Clinton waant, de sterren voorbij, het P-funkwalhalla tegemoet. Stanky!

Brandon Coleman - Resistance.Beeld rv

9. Noname - Room 25

"De jazzy conscious hiphop van Noname, uit Chicago, trekt niet zozeer moshende Migos-fans, dan wel indieliefhebbers en al wie A Tribe Called Quest en Ursula Rucker mist", constateerden we vorige maand in ons Pukkelpop-verslag van haar concert. Fatimah Warner, zoals Noname echt heet, grossiert in chille sfeertjes en zwoele, zomerse vibes. 

Haar mixtape Telefone voorspelde twee jaar geleden al een mooie toekomst voor Noname. Op Room 25 heeft ze haar soepele, vinnige flow geperfectioneerd en besteedt ze veel zorg aan de jazzy, intelligent geconstrueerde arrangementen. Een schare soulvolle gastzangers zorgt voor een broodnodig likje gospel. "Maybe this the album you listen to in your car when you driving home late at night", rapt ze in 'Self'. "Really questioning every god, religion, Kanye, bitches / Maybe this is the interest before you get to the river / I had him before the heathen, no reason for you to like me." Topniveau.

Noname - Room 25.Beeld rv

10. Bob Moses - Battle Lines

Voor fans van George Fitzgerald en Junior Boys. Het Canadese elektropopduo Bob Moses gooide drie jaar geleden hoge ogen met zijn fonkelende debuut Days Gone By. Op opvolger Battle Lines heeft het duo zijn weemoedige popsongs gestroomlijnd en de melodieën aangescherpt, enigszins zoals CHVRCHES vandaag zijn indie-elektro naar de mainstream tilt: behoedzaam, stijlvol, niet vies van Grote Refreinen, maar nog steeds authentiek en integer. Straks in hoge rotatie op uw favoriete radiozenders.

Bob Moses - Battle Lines.Beeld rv