5 redenen waarom Spider-Man een instant klassieker is (en 3 dingen die beter konden)

Allereerst: dit is niet de Spider-Man die we kennen uit de Marvel-films. In deze versie is Peter Parker begin de twintig en slingert hij al jaren rond als plaatselijke superheld. Zijn relatie met Mary Jane is op de klippen gelopen, en hij heeft het huis van tante Mae ingeruild voor een groezelig vrijgezellenflatje, maar al bij al doet de twintiger het goed. Of althans toch tot hij een crimineel netwerk op het spoor komt dat snode plannen heeft voor The Big Apple. Veel kunnen we niet vertellen zonder het verhaal te spoilen, maar het volstaat te zeggen dat je hun plannen beetje bij beetje ontdekt door quests en sidequests te vervolledigen.

Wat het verhaal echt genietbaar maakt, zijn de sterke personages. De scenaristen zijn er wonderwel in geslaagd om het karakter van Peter Parker perfect weer te geven - komische oneliners en franke monologen incluis. Ook een speciale vermelding voor Mary Jane, die hier niet wordt afgeschilderd als een tweedimensionale sidekick, maar een sterk vrouwelijk personage dat af en toe ook bestuurbaar is in eigen 'stealth missions'.

Spider-Man zou Spider-Man niet zijn als niet minstens de helft van je tijd gespendeerd wordt aan het webslingeren. En dat doet het spel waanzinnig goed. Met een intuïtief besturingssysteem slinger je tussen de wolkenkrabbers van Manhattan alsof het een fluitje van een cent is. Het gesimuleerde hoogtegevoel en het opzwepende deuntje dat je acrobatiek vergezelt, maakt dat je bloed meteen sneller gaat stromen wanneer je over de straten scheert.

Bovendien is nagenoeg alles bereikbaar. Wil je op het topje van de Empire State Building staan? Doe gerust. Slinger je liever van boom tot boom in Central Park, zoals een moderne Tarzan? Ga ervoor. Tuimel, buitel, zwier en spring doorheen Manhattan: de stad is jouw persoonlijke speeltuin. Of zo lijkt het toch.

Eerlijk: de eerste stapjes in Spider-Man waren niet makkelijk. Het combatsysteem zit sterk in elkaar, maar straft onverbiddelijk elke vorm van button-bashen af. Er is een bepaalde finesse nodig om heelhuids de meeste gevechten te overleven, iets wat veel action-adventuregames overigens missen. Zo is het de bedoeling dat je niet enkel aanvalt, maar ook veelvuldig wegduikt of specifieke combo’s ontketent voor specifieke vijanden. Met enkel een linkse hoek kom je er niet.

Dat gezegd zijnde wordt het combatsysteem al iets doenbaarder van zodra je enkele levels stijgt. Vanaf dan krijg je ook toegang tot nieuwe vaardigheden, gadgets en spandex-pakjes waarmee je je vechtstijl kunt stroomlijnen. Van zodra je je eigen ritme hebt gevonden, wordt het vechten pas echt leuk.

De stad lééft. Terwijl je honderd meter boven de grond slingert of de misdaad bestrijdt, kan je toekijken hoe de inwoners van de stad hun eigen leven leiden. Loop je lang genoeg op straat, dan zie je af en toe een camera flitsen, krijg je een high-five van een voorbijganger of roept iemand je een verwensing na. De gespiegelde wolkenkrabbers van weleer zijn daarnaast vervangen door realistische kantoor- of flatgebouwen: wanneer je ze beklimt, kijk je zo binnen in een (lege) badkamer of een bureau. Daardoor lijkt het alsof je rondloopt in een echte stad van vlees en bloed. De prachtige graphics helpen het levensechte gevoel natuurlijk een handje. 

In het tijdperk van de selfie kon deze moeilijk ontbreken. In Spider-Man krijg je de kans om kiekjes te maken terwijl je rondzwerft in de stad. Hang je net tussen de neonborden op Times Square? Haal je camera boven en leg het beeld vast op de gevoelige plaat. Je kan kiezen om een selfie te nemen of een gewone foto, vanuit het perspectief van een derde persoon. Bovendien kan je ook de superheld zelf uit het kader zwieren voor een foto van de skyline. De foto's kan je daarna in ware Instagram-stijl nog een filter of sticker meegeven. Geloof ons, dit is leuker dan het lijkt. 

Is er dan helemaal niets aan te merken op Marvel’s Spider-Man? Jawel. Het spel scheert hoge toppen, maar is niet perfect. Zo zal je snel merken dat de meeste hoofdmissies vooral een variatie zijn van hetzelfde: baan je een weg naar de plaats delict, overwin de sidekicks en versla de baas. De sidequests en het webslingeren bieden een mooie afwisseling, maar echt breken met die lineaire gameplay lukt niet.

Bovendien zijn er ook momenten waarop het spel écht onvergeeflijk is, op het randje van frustrerend. In elk gevecht moet je het in je eentje opnemen tegen hordes van slechteriken, die vaak tot de tanden gewapend zijn met tasers, schilden, geweren of bazooka’s. In tegenstelling tot Superman is Spider-Man niet gemaakt van staal, dus zal je meer dan één keer het loodje leggen, en vaak sneller dan verwacht. 

Tot slot konden ook de minigames doorheen het spel niet veel gamers bekoren. Op bepaalde momenten moet Peter onderzoek verrichten, waarbij je elektrische circuits vervolledigt of bepaalde patronen met elkaar moet vergelijken. Zelf vonden we die onderbrekingen niet echt storend, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat meerdere fans op het internet dit aanhalen als een minpunt. 

Maar laat dat je vooral niet weerhouden om Spider-Man in huis te halen. Bovenstaande tekortkomingen zijn niet meer dan details waardoor de pluspunten overeind blijven: dit kan weleens één van de beste games zijn die ooit rond de spinachtige vedette werden gemaakt.