“Ik vroeg hem waarom hij mijn keel dichtkneep en hij zei dat hij aan het oefenen was”: Myra Hindley getuigt over leven met kinderdoder Ian Brady

Hindley zou de papieren afgegeven hebben toen ze van de Highpointgevangenis overgebracht werd naar het ziekenhuis van West Sussex, waar ze behandeld zou worden voor een longontsteking. De documenten werden bemachtigd door het Crime Through Time Museum in de oude gevangenis van Littledean bij Gloucester, een rauw misdaadmuseum dat de controverse niet schuwt. Sinds dit weekend zijn de documenten daar voor het eerst te bezichtigen.

Myra Hindley en Ian Brady zouden tussen juli 1963 en oktober 1965 minstens 5 kinderen tussen 10 en 17 jaar vermoord hebben in de buurt van Manchester. Zeker 4 van hen waren ook seksueel misbruikt. Slecht van 3 van de slachtoffers werd het lichaam teruggevonden. Brady en Hindley kregen er allebei levenslang voor en werden bij de uitspraak door de rechter omschreven als “twee sadistische moordenaars van het ergste soort”.


In haar autobiografie stelt Hindley zichzelf echter ook voor als slachtoffer. Zo zou Brady haar gedrogeerd hebben, verkracht en geslagen. Brady zou haar vaak de keel hebben dichtgeknepen en gedreigd hebben om haar te doden als ze hem niet hielp om kinderen te vermoorden. (lees hieronder verder)

Onder meer na de moord op hun eerste slachtoffer Pauline Reade (16). “Toen we naar huis reden, zei hij me dat ik in hetzelfde graf als haar geëindigd was als ik aanstalten had gemaakt om er niet mee door te gaan. Ik antwoordde gewoon: ‘Dat weet ik’.”

Ze zou naar eigen zeggen “gebeefd en gehuild” hebben toen ze nadien las dat het meisje vermist was en dat haar ouders haar zochten. “Hij nam me de krant af, deed de voordeur en de achterdeur op slot en begon me te wurgen. Net voor ik het bewustzijn verloor, hoorde ik hoe hij me herinnerde aan wat hij me gezegd had net na de moord op Pauline en dat het dreigement nog altijd van kracht was. Op een keer vroeg ik hem waarom hij mijn keel zo vaak dichtkneep en hij zei dat hij op mij ‘aan het oefenen’ was. Toen ik zei dat hij op een dag te ver zou gaan en me zou doden, lachte hij en zei hij dat hij dat niet zou doen, want dat hij me nodig had.”

Brady zou ook extreem jaloers geweest zijn, zo schrijft ze. Zo sprak hij een week lang niet tegen haar nadat hij te weten kwam dat ze een lift had gekregen van een collega die hij niet mocht. Brady reed daarna met haar naar een klein wegje op het platteland en beval haar daar van zijn motor te stappen. Vervolgens haalde hij een scherp Stanleymes boven, dat hij zachtjes over zijn vingers liet glijden. Terwijl hij haar vroeg of ze van plan was hem te verlaten. (lees hieronder verder)

“Ik dacht echt dat hij me zou neersteken”, schrijft ze daarover. “Daarna begon hij te lachen, stak hij het mes weg, zei hij me dat ik nooit meer met Brian mocht meerijden en reden we naar de pub. Toen we later thuiskwamen, verkrachtte hij me en kneep hij opnieuw mijn keel dicht tot ik bijna flauwviel. Daarna beet hij in mijn jukbeen, net onder mijn rechteroog, tot mijn gezicht begon te bloeden. Ik probeerde me te verzetten, maar hoe meer ik dat deed, hoe meer druk hij uitoefende.”

In de documenten haalt Hindley nog een hele reeks andere anekdotes aan die tonen hoe het leven was in “de gevangenis van Brady”. Zo drogeerde hij haar oma en dreigde hij ermee om de vrouw van de trap te duwen. En moest Hindley naar de bibliotheek om vreemde boeken te halen, onder meer over seksueel getinte moorden en Markies de Sade. Toen hij dat laatste werk had gelezen, eiste Brady seks. “Hij maakte me wakker en was razend toen ik zei dat hij me met rust moest laten. Ik wist dat het boek hem opgewonden had, maar kon niet verdragen dat hij me aanraakte. Hij ging daarop een bezem halen in de keuken en sloeg me tot bloedens toe. Ik had toen al geleerd om niet te wenen om mijn oma (bij wie de twee inwoonden, red.) niet wakker te maken.” (lees hieronder verder)

“Hij maakte ook regelmatig zijn geweer schoon en als ik dan opkeek, richtte hij het op mij en haalde hij de veiligheidspal er langzaam af. Ik wist nooit of het geladen was of niet, maar het joeg me de stuipen op het lijf. Tot ik op een dag riep dat hij me dan maar moest neerschieten en me uit mijn lijden moest verlossen. Daarop lachte hij alleen maar.”

“Naar de politie kon ik niet omdat ik nergens bewijs van had”, schrijft ze nog. “En waar ik bang was voor hem en hem vaak haatte, was ik ook emotioneel geobsedeerd door hem en kon ik mijn gevoelens voor hem niet veranderen.”

Dat laatste was iets wat Brady wist, zo blijkt. Terwijl hij nooit een poging deed om vrij te komen na zijn veroordeling, deed Hindley dat wel. En het was bij een beroep om haar celstraf te verminderen dat Brady toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Jack Straw aanschreef om hem voor Hindley te waarschuwen. De relatie tussen het koppel was op dat moment al helemaal verzuurd. Brady beweerde dat ze “een eenheid” waren geweest en dat Hindley de moorden beschouwde als een ritueel “om hun band nog sterker” te maken. En dat de verhalen die ze opdiste over de manier waarop hij haar behandeld zou hebben, “verzonnen” waren.” (lees hieronder verder)

“Dat ze me verscheidene lange brieven per week bleef schrijven tot 7 jaar nadat we veroordeeld waren, spreekt alles tegen wat ze zegt over mij”, klonk het. “Ze is als een kameleon, die zich toont hoe ze wil en mensen vertelt wat ze willen horen.”

Hindley – die door de pers de “slechtste vrouw van Groot-Brittannië genoemd werd – raakte uiteindelijk nooit vrij. Ze stierf op 15 november 2002 op 60-jarige leeftijd in het ziekenhuis aan een longontsteking, net nadat ze nog maar eens beroep had aangetekend tegen haar veroordeling. Ian Brady werd in 1985 ontoerekeningsvatbaar verklaard en bleef tot zijn dood op 15 mei vorig jaar vastzitten in een psychiatrische gevangenis. Hij werd 79.