Erica Garza over haar leven als seksverslaafde: “Ik zocht vooral mannen die me vernederden”

“Getting Off schrijven voelde als een opluchting. Het was een vorm van therapie: ik hoopte dat ik mezelf beter zou begrijpen. Maar toen het boek werd uitgegeven, begon het nagelbijten (lacht). Ik was doodsbang voor de reacties van mijn dierbaren. Mijn ouders en vrienden wisten niets af van mijn verslaving.”

U had uw ouders niet op voorhand gewaarschuwd dat Getting Off op stapel stond?

“Nee. Ik wachtte tot op het allerlaatste nippertje om hen in te lichten. ‘Mam, pap, er komt binnenkort een boek over mijn nogal losbandige leven uit.’ Mijn moeder suste meteen: ‘Liefje, we hebben je essays gelezen.’ Dat was een complete verrassing. Er hadden inderdaad een paar van mijn essays over mijn uitspattingen online gestaan, maar ik was ervan overtuigd dat mijn ouders niet eens wisten dat die bestonden. Een vergissing, zo bleek.”

Ze wisten dus al een poos dat u vanaf uw 12de een seksjunkie was, maar ze hadden er nooit iets over durven te zeggen?

“Precies. Ik denk dat ze het te onkies vonden. Mijn ouders zijn heel gewone mensen die erg van hun kinderen houden. Als het over seksverslaafde vrouwen gaat, denkt de goegemeente al snel dat die vrouwen als kind zijn misbruikt door een familielid. Of dat ze verwaarloosd werden of klappen kregen: ‘Die arme vrouwen móéten wel getraumatiseerd zijn.’

“Toch zijn er veel meer seksverslaafde vrouwen zoals ik dan je zou denken. Ik kom uit een stabiel gezin en had een zorgeloze kindertijd. Ik ging naar een privéschool en werd met veel zorg omringd. Ik kwam nooit iets tekort. Op mijn 12de kreeg ik de diagnose van scoliose: mijn ruggengraat groeide krom. Niets ernstigs, maar ik moest dag en nacht een harnas dragen. Ik werd uitgelachen op school en kreeg last van een minderwaardigheidscomplex. Ik vermoed dat die pesterijen de bron van mijn verslaving zijn. Ik ging die negatieve gevoelens te lijf met seks en masturbeerde me suf.

“Veel mensen zijn gechoqueerd wanneer ze horen over een 12-jarig masturberend meisje. Maar niemand valt van zijn stoel als het gaat over jongens van 12 die met hun piemel spelen. Vrouwen praten nooit over hun seksbeleving als jong meisje. Volwassenen deden alsof wij seksloze wezens waren.

“Misschien moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ik opgroeide in een katholiek gezin. Ik zat ook op een katholieke school, waar het onderwerp seks taboe was. Ik masturbeerde ontzettend veel en omdat seks in de ideale katholieke wereld niet leek te bestaan, begon ik te geloven dat ik gestoord was.”

Wij kregen te horen dat je van masturberen blind of doof werd én een pijnlijke rug kreeg.

“Echt? Ons maakten ze wijs dat er haar op je handpalmen groeide als je niet van je poesje kon afblijven (lacht).

“Wat jij over die pijnlijke rug zegt, vind ik grappig, want ik vreesde dat ik scoliose had gekregen door te veel met mezelf te spelen. Ik masturbeerde het liefst in een heet bad, met de douchestraal op mijn vagina gericht. Ik maakte me grote zorgen dat mijn ruggengraat daardoor misvormd was geraakt. Ik was bang dat de dokters op de röntgenfoto’s van mijn rug zouden kunnen zien dat languit masturberen mijn favoriete tijdverdrijf was. Het angstzweet brak me uit bij de gedachte dat ze mijn ouders zouden inlichten. Ik raakte echt in paniek.”

U schaamde zich te pletter?

“Ja, schaamte vormde lang een rode draad in mijn seksbeleving. Ze was de motor van mijn verslaving. Ik kon niet genieten zonder me ook slecht te voelen.”

Ik was 16 in 1979, u was 16 in 1999. Voor porno moest ik op zoek naar een vies blaadje, u vond uw gerief met één muisklik op het internet.

“Het was poepsimpel om porno te vinden. Ik maakte als 12-jarige kennis met softcoreporno via de kabeltelevisie. Ik wachtte tot mijn ouders sliepen en sloop dan uit bed. Ik kon zelf geen beelden kiezen, maar moest vrede nemen met wat er geprogrammeerd was. Ik genoot van de spanning. Niet veel later kreeg ik dankzij het internet toegang tot chat-rooms. In die tijd moest je nog inbellen via de vaste telefoonlijn. Ik had virtuele seks met vreemden. ‘Wat draag je?’, vroeg iemand dan. ‘Een kanten string,’ loog ik. ‘Wat is je bh-maat?’ ‘36D.’ ‘Wat wil je dat ik met je doe?’ ‘Alles.’

“Ik loog altijd over mijn leeftijd en had cyberseks met kerels die mijn vader, grootvader of overgrootvader hadden kunnen zijn. Zo was er de 32-jarige Jeff die het fijn vond om zichzelf op zijn kantoor te bevredigen terwijl hij met mij aan het chatten was. We hadden één computer en die stond in de woonkamer. Alle gezinsleden gebruikten die en dus moest ik erop letten dat ik al mijn sporen meteen wiste. Ik werd heel vaardig in het gebruik van de escapetoets. Ik begon ook pornografische afbeeldingen van het internet te downloaden en lette er na afloop op dat ik de geschiedenis verwijderde.”

Hoe oud was u toen?

“Nog steeds 12. Er is heel wat gebeurd in dat ene levensjaar (lacht). De volgende jaren werd het internet sneller, gesofisticeerder én een snoeptrommel voor pornoliefhebbers. Na de foto’s volgden de video’s en het livestreamen. Telkens wanneer ik dacht: nu heb ik het wel ongeveer gehad met seks op het internet, kwam er iets nieuws. Nachtenlang bracht ik masturberend voor het computerscherm door. Het werkte als een drug. Zodra ik me emotioneel onstabiel voelde worden, zocht ik troost in internetseks, logde ik in een chatroom in en was ik weg van de wereld. Nadat ik was klaargekomen, voelde ik heel even verlossing, maar meteen daarna voelde ik me ellendig en begon alles opnieuw.

“Zo evolueerde ik naar dwangmatige masturbatie. Ik masturbeerde in de toiletten op school, voor de lunch, na de lunch, wanneer ik thuiskwam, voor het avondeten, na het avondeten... Ik moest het masturberen soms uitstellen omdat praktische bezwaren in de weg stonden. Op die momenten nam de geilheid in mijn lichaam immense proporties aan. Wanneer ik dan eindelijk op mijn slaapkamer of in de badkamer belandde, beleefde ik waanzinnige orgasmes waarbij het leek alsof mijn hoofd explodeerde. Ik vingerde mezelf soms uren aan een stuk.”

Hoe ging het ondertussen met uw studie?

“Uitstekend. Tijdens de lessen focuste ik me op mijn schoolwerk, thuis op mijn vagina en porno. Ik had niet veel vrienden en ik denk dat ik een asociale indruk op mijn klasgenoten moet hebben gemaakt. Ik had de neiging mezelf te isoleren. Ik voelde me nooit op mijn gemak tussen leeftijdsgenoten en klapte soms dicht als iemand me aansprak. Communiceren en sociaal zijn was een kwelling.”

Op uw 14de werd u geopereerd aan uw rug en was u bevrijd van dat harnas. Dat was geen bevrijding uit uw sociale isolement?

“Het ging daarna wel beter, maar het emotionele trauma dat was veroorzaakt door de pestkoppen uit mijn klas, was er nog steeds. Ik vertrouwde mensen niet helemaal en bleef op mijn hoede. Mijn ouders hadden niet in de gaten dat er iets ernstig mis was met mij. Ik denk wel dat ze doorhadden dat ik gepest werd, want toen ik met dat harnas rondliep, vroeg ik hun vaak of ik de school een dagje mocht overslaan. Ze moeten ook wel gezien hebben dat er bijna geen klasvriendjes meer langskwamen toen ik dat ding droeg. Een paar dagen vóór de operatie vroegen ze of ik van school wilde veranderen. Als ik ja zei, zou ik toegeven dat er iets aan de hand was, dus zei ik: ‘Nee, hoor.’ Ik verzekerde hun dat alles oké was.”

Uw ouders hebben u nooit betrapt tijdens het kijken naar porno?

“Nooit. Dat was mijn grootste nachtmerrie. Die angst maakte me paranoïde. Ik stond vaak aan de deur te luisteren of er iemand op komst was. Toen ik een laptop had, trok ik me ermee terug als mijn ouders sliepen.”

In cyberspace was u als 12-jarig meisje omringd door seks, maar in het echte leven verloor u uw maagdelijkheid op uw 17de, wat niet uitzonderlijk jong is.

“Klopt. Ik geloofde dat ik in één klap van mijn verslaving aan cyberseks verlost zou zijn als ik kennis had gemaakt met the real stuff. Maar mijn ontmaagding door een tien jaar oudere Mexicaanse autotechnicus stelde niet veel voor. Alleen ruilde ik sindsdien de ene man in voor de andere. Ik bleef even vaak porno kijken en masturberen. De persoonlijkheid van die mannen interesseerde me niet, wel hun vaardigheden in bed. Virtuele seks en solo-seks kregen er een nieuwe dwangmatige variant bij: neuken met zoveel mogelijk kerels. Mijn hele leven draaide daarrond. Ik kickte erop om keihard genomen te worden. Elke man die me wilde, kon me krijgen.”

Yoga op Bali

Hoe overwin je een verslaving aan een menselijke basisbehoefte als seks?

“Dat heeft ontzettend lang geduurd, en het kon pas vanaf het moment dat ik in staat was om de waarheid te vertellen. Ik was jaren in therapie, maar zelfs toen heb ik nooit verteld dat ik aan seks verslaafd was. Ik lag met mezelf in de knoop en praatte daarover met mijn therapeut, maar over de échte oorzaak had ik het nooit.

“Als seksverslaafde had ik het gevoel dat ik geen controle had over mezelf. Ik had continu onveilige seks met wildvreemden. Ik zocht vooral relaties met mannen die me vernederden of waarbij ik het gevoel kreeg dat ik gebruikt werd. Dat gaf me een extra kick. Intimiteit of liefde waren ver te zoeken. Niet dat ik er afkerig tegenover stond. Integendeel, ik had altijd gehoopt dat ik liefde en geborgenheid zou ervaren. Maar het waren louter mechanische bewegingen, gericht op het zoveelste orgasme, zonder emotionele band met degene met wie ik aan het rampetampen was. Tijdens mijn ‘nuchtere’ momenten voelde ik me vooral eenzaam en het niet waard om bemind te worden.

“Ik besefte dan dat mijn seksverslaving mijn ondergang zou betekenen, maar ik kon er niet mee stoppen, want een deel van mezelf genoot ervan. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren. Het was spannend en opwindend, en tijdens het vrijen vergat ik de rest van de wereld.”

Wat was uw beschamendste ervaring?

“Ach, er waren er zoveel. Alleen ervoer ik dat op het moment zelf niet zo. Een jaar of acht geleden was ik met mijn toenmalige lief op vakantie in Europa. Hij kwam er bij toeval achter dat ik me in Barcelona had laten vingeren door een Colombiaan. Mijn vriend was er het hart van in, maar in plaats van de brokken te lijmen, dook ik met een Franse kelner in bed die me neukte als een wild beest. Ik genoot. Meteen daarna dook ik met nog een andere Franse kelner de koffer in. Hij nam me mee naar het huis van een vriend, want zijn vrouw zat thuis op hem te wachten. Diezelfde week ging ik nog naar bed met twee Spanjaarden en een Duitser. Telkens zonder condoom. Romantische etentjes en geflirt waren niet aan mij besteed. Eén oogopslag was genoeg.

“Marathonseks met wildvreemden was mijn permanente poging om te ontsnappen aan mijn angsten en onzekerheden. Intussen masturbeerde ik me ook nog eens lamme vingers terwijl ik naar porno keek. Meer dan twintig jaar lang. In mijn favoriete video figureren twee zwetende vrouwen die zich in alle mogelijke standjes laten berijden door vijftig bronstige mannen. Ik was totaal losgeslagen en het leek onmogelijk om te stoppen. Ik durfde er met niemand over te praten en had nooit andere vrouwen horen vertellen over hun problematische omgang met seks. Er is geen betere brandstof voor verslaving dan schaamte en stilte. Ik geloof echt dat ik een ander pad zou hebben gekozen als ik verhalen van vrouwen had gehoord over hun gevecht met hun seksverslaving. Dat is één van de redenen waarom ik mijn boek heb geschreven.”

Promiscue mannen worden gezien als viriele kerels, terwijl promiscue vrouwen het label ‘manziek’ krijgen opgekleefd.

“Het wordt als onnatuurlijk beschouwd als een vrouw durft te zeggen dat ze veel behoefte aan seks heeft. Dan maakt men er een karikatuur van en heet ze een ‘nymfomane’ te zijn. Terwijl mannen en vrouwen niet zo erg van elkaar verschillen wat seks betreft. Ik krijg nu veel reacties van zowel vrouwen als mannen. Ze vertellen allemaal dezelfde verhalen, over het gebrek aan controle en schaamte.”

Wanneer besloot u om uw seksverslaving aan te pakken?

“Toen ik net voor mijn 30ste verjaardag voor de zoveelste keer een relatie om zeep had geholpen door mijn sekshonger.”

Want bij sommige sekspartners speelde liefde wel een rol?

“Zodra ik een prille vorm van liefde voelde bij mijn partners of bij mezelf, blies ik de relatie op. Dat was mijn grote angst. Maar die keer dat ik net voor mijn 30ste verjaardag opnieuw een ontluikende liefdesrelatie opblies, was de keer te veel. Ik crashte totaal. Bijna twee decennia lang kon ik het stemmetje in mijn hoofd onderdrukken dat zei: ‘Je hebt een probleem.’ In het voorjaar van 2012 begon het zo hard te roepen dat ik het niet langer kon negeren.

“Ik las Eat, Pray, Love van Elizabeth Gilbert. In dat boek vertelt ze hoe ze als 30-jarige succesvolle schrijfster haar ogenschijnlijk gelukkige huwelijk opbreekt en aan een spirituele zoektocht naar zichzelf begint. Zo komt ze op Bali terecht. Daar reisde ik na mijn crash ook heen en ik begon mezelf te verzorgen. Ik mediteerde er in de rijstvelden van Ubud en geleidelijk aan leerde ik mijn gedachten te focussen op andere dingen dan seks. Een yogalerares hielp me mijn hoofd vrij te maken en na te denken over mijn verleden.

“Tijdens een yogasessie ontmoette ik de Australische jazzmuzikant Willow Neilson. Ik werd verliefd op hem, we trouwden en hebben nu een dochter. Klinkt dat alsof ik als hulpeloos vrouwtje ben gered door een sterke man? (lacht) Zo was het echt niet, maar hij was wel de eerste bij wie ik me veilig genoeg voelde om álles te vertellen, ongecensureerd en onopgesmukt. Tot mijn grote verbazing zette hij het niet op een lopen. Misschien was ik dan toch geen monster dat de liefde niet waard was? Terug in de VS ging ik naar meetings van de anonieme seksverslaafden. Net als bij de AA streven zij via een twaalfstappenplan een vorm van nuchterheid na.”

Een anonieme alcoholist weet dat hij een leven lang de drank links moet laten liggen. Moet een anonieme seksverslaafde levenslang lust en seks afzweren?

“Ieder volgt zijn unieke weg naar herstel. In het begin ging ik driemaal per week naar de twaalfstappenmeetings van de Sex and Love Addicts Anonymous (SLAA). Zij adviseren om de prikkels tot een minimum te herleiden. Ik nam me voor om nooit meer naar porno te kijken en om alleen met mijn man seks te hebben. Ik beloofde monogaam door het leven te gaan en legde mezelf strikte regels op. Dat was goed voor een tijdje, omdat ik zo mijn vastgeroeste patroon kon doorbreken. De regels zorgden voor rust, waardoor ik weer kon ademhalen en grip op mijn bestaan kreeg.

“Maar na verloop van tijd begon dat keurige leven onecht aan te voelen. Ik verlangde naar authenticiteit en wilde achterhalen of ik het me kon permitteren te zijn zoals ik me voelde: experimenteel en open van geest. Ik ben een andere richting ingeslagen dan die van de SLAA. Van mijn 12de tot mijn 30ste heb ik mijn genotzuchtige pad gevolgd, daarna het pad van de absolute onthouding. Nu probeer ik een tussenweg te vinden. Ik denk dat ik dat op mijn 35ste wel aankan.

“Af en toe kijk ik nog naar porno. Niet omdat dat móét, maar omdat ik het leuk vind. Mijn man en ik hebben net een korte vakantie achter de rug in een vakantiedomein voor swingers (lacht). Ik hoor sommigen nu denken: maar ze is een seksverslaafde, dan moet ze haar vakantie toch niet doorbrengen in een parenclub of naar porno kijken? Het grote verschil met vroeger is dat ik nu niet met andere mannen de liefde bedrijf uit schaamte of zelfvernietigingsdrang, maar omdat ik dat als gezonde volwassen vrouw samen met mijn man graag wil. Ik ben ervan overtuigd dat een plek in het midden mogelijk is, tussen de allesvernietigende genotzucht en de totale onthouding in. Net zoals het ook kan om op een verantwoorde manier alcohol te drinken.”

Alleen is porno door het mobiele internet nu altijd en overal beschikbaar.

“Dat kun je het internet toch niet kwalijk nemen? Alles hangt af van de motivatie van de gebruiker. Voedsel is ook alomtegenwoordig, maar het is je eigen gedrag dat bepaalt of je gezond eet dan wel obees wordt. Het is trouwens ook niet omdat je veel naar porno kijkt, dat je seksverslaafd wordt. Misschien heb je gewoon een stevig ontwikkeld libido. Porno is niet slecht of problematisch. Mensen kunnen zowat alles op een ongezonde manier gebruiken.”

U beschouwt zichzelf als genezen?

“Ja. Voor elke meeting van de SLAA moest ik zeggen: ‘Ik ben seksverslaafd en sta daar machteloos tegenover’, en dat is meteen ook de reden waarom ik niet meer ga. Ik heb in het verleden zwaar met mijn verslaving geworsteld, maar nu is dat voorbij. Ik ben gezond.”

U bent niet bang dat u door uw boek de rest van uw leven het stigma van seksverslaafde zal dragen?

“Ik zie dat niet als een stigma. Ik schaam me er ook niet meer voor. Niemand kan me ooit meer vernederen dan ik mezelf heb vernederd. Ik ben de schaamte voorbij. Het is toch goed dat ik anderen kan helpen door met mijn verhaal in de openbaarheid te treden? Ik beschouw dit boek als mijn bijdrage aan een betere wereld. Ik ben trots dat ik het heb aangedurfd om een probleem aan te kaarten waarover iedereen zwijgt. Er zijn veel meer mensen seksverslaafd dan we denken. De medische wereld draagt een grote verantwoordelijkheid, want veel dokters trekken in twijfel dat seksverslaving een geestesziekte is. En ze staat niet meer in de officiële handleiding voor psychische stoornissen. Veel lotgenoten blijven in de kou staan.”

Erica Garza, Getting Off, Simon & Schuster

Copyright Humo