Adriaan Van den Hoof in "De rotonde" over zijn "mislukkingen", het co-ouderschap en verpakkingen voor singles 

Deze week was Adriaan Van den Hoof te gast in "De rotonde" om over de "afslagen in het leven" te praten. Van den Hoof is een presentator, een acteur, een komiek, een dj... kortom: een artistieke duizendpoot. Maar dat zal hij wellicht niet graag lezen, want in het begin van het gesprek in "De rotonde" laat hij zich deze quote ontvallen: "Als ik een interview doe met iemand en als die begint met de zin "Je bent een artistieke duizendpoot", dan weet ik dat die op Wikipedia is gaan opzoeken wie ik ben."

Een opmerkelijke afslag in het leven van Van den Hoof is zijn schoolcarrière. Al vanaf de lagere school haatte Adriaan Van den Hoof school. Ook in de middelbare school, waar hij met Latijn startte, werd zijn afkeer er niet minder op. "Ik had heel de tijd het gevoel dat ik ergens beland was waar ik nooit voor gekozen had." Toen hij in het derde middelbaar gebuisd was, trok hij naar Sint-Lucas om beeldende kunsten te studeren. Een openbaring noemt hij dat: een hele nieuwe wereld, vol gelijkgestemden, ging voor hem open. 

Zo stroomde hij uiteindelijk door tot het conservatorium, waar wijlen Dora Van der Groen les gaf. "Het eerste jaar was het feest, feest", getuigt hij. "Het tweede jaar was verschrikkelijk: je werd de hele tijd geconfronteerd met jezelf, met je onkunde, met het feit dat je niet op je plek zat. Ik kreeg er bijvoorbeeld les van Ivo Van Hove, een van de grootste regisseurs van de wereld op dit moment, maar ik verstond hem niet. Het werd alleen maar complexer en complexer en op het einde van het jaar, zeiden ze dat ik niet meer moest terugkomen. Ik had twee jaar verscheten. Ik was daar kapot van en vooral mijn moeder was er kapot van."

Maar wanneer hij samen met Dimitri Leue, die in zijn klas zat én ook gebuisd was, op Jan Decleir botst, zei die meteen: "Kom anders bij ons op Studio Herman Teirlinck verder doen". Decleir was er toen net directeur. Die drie jaren op Studio Herman Teirlinck omschrijft Van den Hoof als "hemelse jaren". 

Zowel tijdens zijn studies aan Studio Herman Teirlinck als na zijn studies, ging het Van den Hoof voor de wind. Dat schrijft hij zelf vooral aan "toevallige ontmoetingen" toe. Dat het voor hem allemaal zo vlotjes is gegaan, is volgens hem een gevolg van zijn "generatie", waardoor hij onder anderen Dimitri Leue, Tine Embrechts, Pieter Embrechts en Robbie Cleiren kende.

Liefde noemt hij "een mooi hoofdstuk, maar ook iets ingewikkeld", waarover hij niet altijd even gretig is om erover te spreken. Toch onthult hij vrijwel meteen daarna dat hij "een heel vrouwelijke kant heeft". "Zo fascineert het hele modegebeuren en er schoon uitzien me wel."

De liefde tussen zijn ouders, die nog steeds niet bekoeld is, is iets dat hij "bewonderenswaardig" noemt. "Dat is iets dat ik ook graag had gewild: dat je iemand tegenkomt en dat je denkt: "Hoe moeilijk het ook is, dit is voor de rest van mijn leven". En dan gaat het over iemand "de juiste" vinden en die persoon op het juiste moment vinden, misschien ook over wat meer op je tanden bijten en wat minder frivool zijn en minder de zot blijven uithangen en misschien wat meer je verantwoordelijkheid nemen".

Rondom hem ziet hij veel mensen uit elkaar gaan, ook mensen uit de generatie van zijn ouders. "In Tokio zijn er meer singles dan mensen die samen zijn, dat is toch beangstigend? Ik weet nog dat ik las dat Delhaize zich nu ook toespitst op mensen die single zijn, met bijvoorbeeld speciale verpakkingen. Dat is toch beangstigend, dat dat de norm wordt?"

Maar Van den Hoof beseft ook dat het samenzijn met iemand "ingewikkelder" wordt als je al kinderen hebt (Van den Hoof heeft zelf twee kinderen uit een vorige relatie), en als je al een levensloop achter de rug hebt. "Dan wordt het ingewikkeld, want je draagt die immense rugzak, in mijn geval een camion, altijd mee. Dat is niet altijd even simpel."

Hij vindt het moeilijker om dan opnieuw in een relatie te stappen. "Want je levenspad is voor een groot stuk uitgestippeld." Maar schrik dat het opnieuw mislukt, daar houdt hij zich niet mee bezig. "Want anders begin je nergens meer aan."

Uit zijn vorige relatie heeft Van den Hoof twee kinderen, waar hij helemaal gek op is. "Ik kan mij niet voorstellen dat die er niet zouden zijn. Het is ook niet altijd even simpel hé, maar het zijn fantastische gasten, helemaal verschillend, heel grappig vooral en heel lief." 

Wat de opvoeding van zijn kinderen betreft, probeert hij alles te doen wat binnen zijn macht ligt. "Ik heb vorige week nog aan de jongens gezegd dat als er iets is, ze het altijd kunnen vragen, dat ik er daarvoor ben. Ze moeten niks verstoppen, niks googelen, ze moeten het me gewoon laten weten. Ik wil ze met een open blik opvoeden, zodat ze niks op hun schoudertjes moeten dragen."

Van den Hoof en zijn ex-partner delen co-ouderschap. Halverwege de week gaan de jongens naar hun moeder. Of Van den Hoof die periode dat ze bij hun moeder zijn, moeilijk vindt? "Dat is een gewoonte nu. Maar ik kan de jongens wel heel hard missen. Ik kan dan ineens overvallen worden door een gevoel van gemis."

"Sorry voor alles" is  een van de grote successen waar Adriaan Van den Hoof heeft aan meegewerkt (al noemt hij zichzelf vooral de "gastheer" van het programma). Maar sommige programma's kenden minder groot succes. Zo werden "De Andy show" en "Normale mensen" in de pers weleens "mislukkingen" genoemd.

"Wat "Normale mensen" betreft, is dat in de pers uiteindelijk zo gebracht omdat we de eerste week 700.000 kijkers hadden en de week erna maar 500.000. Zo werd er in een magazine naar Kurt Rogiers en Jo De Poorter gebeld over mijn "mislukking", twee mensen die ik praktisch nog nooit in mijn leven ontmoet heb. Die worden dan opeens opgevoerd als collega's en vrienden. Er wordt zoiets gecreëerd dat niet waar is. Maar dat dat geen topprogramma was, dat geef ik graag toe."

Maar onzeker maakte die kritiek hem niet, het gaf hem veeleer energie om iets anders te doen. "Het feit dat dat mislukt is, heeft er ook toe geleid dat andere dingen wel lukken."

De angst voor de dood, valt voor Van den Hoof wat zichzelf betreft, goed mee. "Mijn grote angst is nu dat er mensen in mijn omgeving gaan wegvallen. Moest mij iets overkomen, dan ga ik mij daarbij neerleggen. Maar dat mijn omgeving iets overkomt? Dat gaat niet. Dat je die moet achterlaten, terwijl je denkt dat je nog zoveel moet doen, dat gaat er bij mij niet in."

Van den Hoof staat straks opnieuw op het podium met een nieuwe voorstelling. "Ja maar eerst een diploma", heet die. "Ik zat ooit in een radio-interview waar de interviewer vroeg: "Is dit wat je altijd had willen doen?" Ik zei: "Neen, ik wou altijd chirurg worden en daarna specialiseren, maar ik moest van mijn ouders eerst naar de toneelschool en daarna mocht ik pas iets studeren." Die interviewer ging daar niet verder op in. Nadien belde mijn moeder: "Ik heb nooit geweten dat gij chirurg wou worden"."

"Ik dacht dat de zin "Ja, maar eerst een diploma" wel mooi was als titel. Ik denk dat ik dat nooit tegen mijn kinderen ga zeggen, maar de generatie voor ons zei dat wel." Maar Van den Hoof heeft wel nog wat werk. "De voorstelling zijn nu ongeveer 150 post-its die nu bij mij thuis hangen. Er moet nog veel gebeuren."