Twee akkoorden en Nederlandstalige teksten als brandbommen: meer hadden De Brassers niet nodig om van het kerkdorp Hamont even het epicentrum van de Vlaamse punk te maken. Vier jaar lang schopten de jeugdvrienden zo hard keet - en de mensen een geweten - dat ze de bijnaam ‘ketters van het Vlaamse platteland’ verwierven. Om dan in een maalstroom van volkswoede en druggebruik ten onder te gaan. Maar De Brassers staan er nog steeds: met een fotoboek maar ook op het podium, waar de band ondertussen een familiebedrijfje in de punk geworden is. “De grootste verbazing is dat we er allemaal nog zijn.”