Direct naar artikelinhoud
column

De reacties waren weerzin­wekkend, daar kon de schrijver van P-Magazine nog iets van leren

De reacties waren weerzin­wekkend, daar kon de schrijver van P-Magazine nog iets van leren
Beeld Bob Van Mol

Hilde Van Mieghem, acteur, regisseur en auteur, neemt u mee in haar leefwereld.

Terwijl ik zit te schrijven, daver ik bijna van mijn stoel. De werken in huis zijn begonnen. Vijf mannen doken de kelder in en nauwelijks een uur later ­verspreidde zich door het hele huis een stofwolk. Mr. Wilson ligt gestrest in zijn bench en kijkt me wanhopig aan. In het begin blafte hij nog bij al dat geklop en geboor, maar hij besefte al gauw dat het geen zin had, dat zijn geblaf geen enkele indruk maakte op dat bonkende gevaar.

Ik was al lang blij dat hij niet ging ­huilen als een wolf, wat hij wel doet bij sirenes van politie­auto’s en ambulances, of op zondag als om 11 uur de klokken van de Sint-Joris­kerk beginnen te luiden. Ik las ooit in een boek dat dat huilen een overblijfsel is van de tijd dat honden nog niet gedomesticeerd waren en samenleefden met wolven. Ik begreep dat Mr. Wilson met zijn gehuil signalen stuurt naar klokken en sirenes om hen mee te delen dat zijn territorium bezet is en er geen plaats is voor hen, of dat hij in de buurt is in het geval zijn hulp nodig is bij gevaar. Sindsdien huil ik mee, het maakt onze band sterker, las ik. Tja!

Die Afrikaanse vrouwen worden als slavin verkocht, misbruikt, uitgebuit en opgesloten. En geen haan die ernaar kraait

Gisterenavond toen het eindelijk weer stil was en ik zelf, doodop van al dat lawaai in huis, in mijn zetel zakte, was ik zo stom om even Twitter en Facebook te checken. Een lawine aan bagger stond onder tweets van deze en andere kranten over de uitspraak van de Raad voor de Journalistiek die mijn klacht tegen P-Magazine gegrond verklaarde. De raad was het ermee eens dat P-Magazine in de fout gegaan was wat betreft het plaatsen van naakt­foto’s uit de film Blonde Dolly, en het niet bieden van een kans op een wederwoord voor het artikel gepubliceerd werd.

De reacties van een bende vrouwelijke en mannelijke trollen waren weerzin­wekkend, daar kon de schrijver van P-Magazine nog iets van leren.

Vermoeid sloot ik de riolen van de sociale media en zette de tv aan. Verlamd door verbijstering bleef ik kijken. Eerst een item over minder­jarige hoertjes in Brussel die geterroriseerd werden door mensen­handelaars en pooiers. Die, uit angst geen enkele klant te vinden en aan het einde van hun werkdag of -nacht dreigden met lege handen voor hun pooier te staan, uiteindelijk hun 14-, 15-, 16-jarige! lichaam verkochten voor 5 euro. Ja, u leest het goed. Vijf euro! Ze wagen het niet te praten met politie en hulpverleners, kunnen geen kant uit zonder paspoort.

Schrijnend is een slap eufemisme, het is gruwelijk.

Iets later belandde ik al zappend bij een documentaire over Afrikaanse vrouwen die door een makelaar als ­slavin verkocht worden aan Saudische werkgevers. Daar werken ze 7 op 7 dagen, tot 16 uur per dag, voor het schamele loon van 150 dollar per maand, tenzij ze Arabisch spreken, dan krijgen ze 200 dollar (175 euro). Ze worden misbruikt, geslagen, uitgebuit en opgesloten. En geen haan die ernaar kraait.

Het werd me te veel. Door mijn hoofd flitste het beeld van Al Pacino die in The Godfather Part III na de moord op zijn dochter op de trappen van een lieflijk Siciliaans kerkje in elkaar zakt en zonder geluid schreeuwt, zijn handen tegen zijn oren, de mond wijd open­gesperd. Dan, na een verstikkend lange tijd, hoor je zijn hart­verscheurende kreet die door merg en been gaat. Ziet u het voor u?

Precies zo wil ik schreeuwen tegen al het onrecht dat vrouwen wordt aangedaan wereldwijd. Ik wil recht­veren, de straat op lopen en daar een kreet slaken die door merg en been gaat en die in heel de wereld hoorbaar zou zijn. Waarop, in mijn verbeelding, alle ­vrouwen uit hun huizen de straat op zouden komen om mee te schreeuwen tegen zoveel onrecht.

Maar het is zinloos, bedacht ik, ­niemand zou naar buiten komen.

Iets later liep ik met Mr. Wilson door de donkere stad, machteloos. Het was dood­stil.