Drie zwijnen met een grote mond, een groot ego en een micro. Wie wil dat zien?

Maandag vertrekken de nog in leven zijnde Beastie Boys op tournee. Verwacht echter geen live­show zoals in the good old days. Dat zit er niet meer in. Michael ‘Mike D’ Diamond en Adam ‘Ad-Rock’ Horovitz bezoeken in het gezelschap van hun huis-dj Mix Master Mike enkele groot­steden om het gloednieuwe Beastie Boys Boek te promoten.

Een boekvoorstelling is meestal een duffe aangelegenheid waarbij een schrijver een boek voorstelt aan familie­leden en naaste vrienden die het boek sowieso kopen. In het geval van een van de langst bestaande en best verkopende hiphop­acts ter wereld mag je iets meer verwachten. Hier zitten mensen ten­slotte wél op te wachten.

Na de dood van Adam ‘MCA’ Yauch in 2012 besloten de twee overgebleven leden hun band op te doeken. De beslissing om niet verder te gaan zonder hun vriend werd door de fans unaniem geapprecieerd en gerespecteerd. Een autoband kan je vervangen, maar een Beastie Boy niet. We weten allemaal wat er met Queen gebeurde na de dood van Freddie Mercury. Zoiets wens je niemand toe.

Mike D bleef actief muziek producen en remixen voor anderen. Hij ontwierp eveneens een speciaal behang­papier met enkele iconische beelden uit de geschiedenis van Brooklyn op. Ad-Rock acteerde na de dood van MCA in enkele films als While We’re Young (2014) en Golden Exits (2017). Ik heb geen duidelijk zicht op de dagelijkse uitgaven van de twee vijftigers, maar laat ons er toch rustig van uitgaan dat ze in deze fase van hun leven gewoon kunnen doen waar ze zin in hebben. Alles kan en niets moet.

Wie 50 miljoen albums verkocht en decennia­lang succesvol arena’s en festival­weiden vulde, kan in principe probleemloos van een uitgebreide financiële onafhankelijkheid profiteren. Daarom geloof ik dat dit boek (en de bijbehorende tour) deel uitmaakt van het officiële afscheid van het legendarische hiphop­trio. Mike D en Ad-Rock vullen probleemloos (bijna) 600 pagina’s met verhalen en foto’s. De Beastie Boys hebben geleefd.

De mannen groeiden op in een behoorlijk welgestelde (Joodse) buurt in Brooklyn, maar dat was er niet aan te zien. Ze hingen liever rond als losgeslagen punks in de vuile East Village in Manhattan. Aanvankelijk maakten ze deel uit van verschillende bands, maar de lokale hardcore punk­scene bracht hen samen. In november 1981 speelden ze als trio op de sluitings­avond van het legendarische Max’s Kansas City in het voorprogramma van Bad Brains. Een jaar later stonden ze voor het eerst samen in CBGB, de geboorte­plaats van de New Yorkse punk. Hun muzikale stijl evolueerde, maar de punk­attitude bleef als een constante aanwezig in alles wat ze presteerden en creëerden. In die periode groeide ook hun interesse in rap, wat op dat ogenblik een behoorlijk underground­gegeven was.

De rest is geschiedenis. Toen Bronski Beat in 1985 cancelde als voorprogramma van Madonna, ontvingen de Beastie Boys totaal onverwacht een uitnodiging. Het publiek van The Queen of Pop haatte hen. Drie zwijnen met een grote mond, een groot ego en een micro. Wie wil dat zien? De grote opblaasbare piemels die ze als decor meenamen op het podium, hielpen hun imago er ook niet op vooruit.

Hun debuut­album Licensed to Ill (1986) bracht hiphop naar een mainstream­publiek. Het eerste hiphop­album dat in de Amerikaanse Billboard-charts terecht­kwam, pikte samples van Led Zeppelin en bevat een solo van een trash­metal­gitarist (Kerry King van Slayer). Dat klinkt cool en dat was het ook.

Beastie Boys werden muzikaal steeds beter: Check Your Head! Paul’s Boutique! Ill Communication! Alles was ze deden, was fris en geestig, van video­clips tot televisie­optredens.

Ze evolueerden ook als mens. De opblaasbare penissen maakten plaats voor iets anders. Warme lucht koelt af. Ze klaagden seksisme en de schending van mensen­rechten in Tibet aan. Intelligente kerels die voorspelbaarheid schuwen en snel switchen tussen ernst en stijlvolle onzin. Wel, als dit type artiest een boek uitbrengt, koop ik het graag. Meer nog, ik ga het zelfs lezen.

Alle 592 bladzijden.