Direct naar artikelinhoud
Column

Drake de strafste artiest aller tijden noemen? Het is vooral belangrijk om rustig te blijven

Stijn Van De Voorde.Beeld Bob Van Mol

StuBru-stem Stijn Van de Voorde loopt elke week voor de muziek uit.

We mogen The Beatles niet langer de strafste artiesten aller tijden noemen. De legendarische popgroep werd dit jaar immers voor eens en voor altijd verslagen door de Canadese rapper Drake.

Met deze bedenkelijke opmerking werd ik afgelopen week regelmatig lastiggevallen door verre vrienden en halve kennissen die weten dat ik enige sympathie koester voor hét cultuurverschijnsel uit de British Invasion van de jaren 60. Ze lazen in kranten en op louche sites dat Drake dit jaar zijn twaalfde top 10-hit scoorde in de Verenigde Staten. The Beatles haalden in 1964 amper elf keer de top tien in dat land. Hun record werd verbroken.

Er bestaan verschillende manieren om met dit nieuws (en de bijhorende conclusie) om te gaan. Het is vooral belangrijk om rustig te blijven. Spreek met je hoofd, niet met je hart. Wie Drake in een opwelling omschrijft als ‘een inferieur artiest die qua talent en originaliteit op alle mogelijke manieren onderdoet voor John, Paul, George én zelfs Ringo’, verliest de strijd. Je wordt terecht weggezet als een oude zeur die lang geleden besloot om hedendaagse muziek op te geven. Ik maakte de jaren 60 niet mee, maar ik las ergens dat de toenmalige teenagers zich ook nogal stoorden aan de oudere generatie die hun favoriete band omschreef als ‘lawaaierige wilde beesten met een schandalig kapsel’.

Deze opvallende regel bestaat nog steeds: hoe meer ­vrouwelijke fans, hoe minder geloofwaardigheid je ­verdient als artiest

In 1964 kregen de Fab Four slechts matige waardering voor hun prestaties in de VS van mensen die zichzelf als ‘ernstig’ omschreven. The Los Angeles Times associeerde de groep in zijn berichtgeving hoofdzakelijk met ‘het hysterische gekrijs van de vrouwelijke fans’. Ik las ergens: ‘Zelfs hun eigen moeders vinden dat ze niet kunnen ­zingen!’ De enige positieve noot in het artikel: ‘Het behaarde struikgewas bezit wel een herkenbare klank die voort­gedreven wordt door een zeker jeugdig enthousiasme’.

De Amerikaanse media luisterden niet noodzakelijk naar de muziek van The Beatles. Het feit dat nogal wat meisjes tijdens het eerste bezoek van het Britse viertal aan de States (in 1964) overdreven enthousiast reageerden op hun aanwezigheid, vonden ze veel ­interessanter.

Drake maakt tegenwoordig soms iets gelijkaardigs mee. Toen de rapper een tijdje geleden op de sociale media in de clinch ging met een New Yorkse radio-­dj, kreeg hij dit te lezen: ‘Zeventig procent van je fans draagt hoge hakken. De andere 30 procent zijn jongens die ­sandalen dragen. Ik maak me geen ­zorgen om jou, makker.’ Deze opvallende regel bestaat nog steeds: hoe meer ­vrouwelijke fans, hoe minder ­geloofwaardigheid je verdient als artiest.

‘Please Please Me’

Toch bestaat er een belangrijke kanttekening in deze vergelijking: we leven in andere tijden. Vijftig jaar geleden werkte het systeem achter de Amerikaanse Billboard anders. Radio-airplay, streaming en (illegale) downloads speelden nog geen rol. Muziekfans kochten fysieke singles in een winkel. The Beatles bevonden zich in 1964 niet bepaald op hun artistieke hoogtepunt. We spreken over de absolute beginjaren. Het jaar waarin het album Introducing… The Beatles werd uitgebracht in de Verenigde Staten. Geen enkele muziekliefhebber rekent ‘I Want to Hold Your Hand’, ‘She Loves You’ en ‘Please Please Me’ tot hun sterkste werk.

Wanneer de mensheid in 2072 nog evenveel liefde koestert voor Drake als wij nu voor The Beatles, dan – en slechts dan – reken ik hem met plezier tot de ­allergrootsten

Het debuutalbum van Drake kwam acht jaar geleden uit, zo lang bestond de band uit Liverpool nauwelijks. The Beatles scoorden in totaal twintig nummer 1-hits in de Billboard Hot 100. Zo ver zit Drake nog lang niet. Zelfs niet als je zijn vele featurings meetelt. Hij haalt het in één categorie in één specifiek land. Punt. Het valt nog even af te wachten of hits als ‘God’s Plan’, ‘Nice for What’ en ‘In My Feelings’ over een halve eeuw op net zo veel applaus kunnen rekenen. In de muziek­wereld kan de tand des tijds soms hard bijten.

Wanneer de mensheid in 2072 nog evenveel liefde koestert voor Drake als wij nu voor The Beatles, dan – en slechts dan – reken ik hem met plezier tot de ­allergrootsten.

Tot die tijd wacht ik daar persoonlijk liever nog even mee.

Met de grootst mogelijke vorm van respect, uiteraard.