Elke ochtend tijdens het tandenpoetsen sta ik oog in oog met de Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe op mijn ribben
Dominique Persoone, de Indiana Jones der chocolatiers, runt The Chocolate Line in Brugge en Antwerpen en een cacaoplantage in Mexico.
Ze stonden er een beetje troosteloos bij. En al helemaal niet volgens de gevestigde hiërarchie. Zo stond Madonna met kind ongelukkig naast Sint-Arnoldus en zelfs achter Sint-Antonius met het varkentje. Het waren dan ook hun laatste dagen in de etalage. “Totale uitverkoop wegens stopzetting.” De letters waren mooi in karton uitgesneden en op de ruit geplakt. Op hetzelfde karton werd de korting aangekondigd: de heilige Theresia min vijftig percent, het Heilig Hart min dertig percent.
Ik had het gevoel dat zich hier, naast het einde van een bedrijf, ook het einde van een tijdperk aandiende. Ik kén de winkel op de hoek van de Goezeputstraat in Brugge. Jarenlang passeerde ik er twee keer per dag op weg naar school. Telkens wierp ik een vluchtige blik op de beelden. Sommige exemplaren herkende ik. Eentje uit de reeks, het Heilig Hart van Jezus met de gouden mantel, had bij mijn grootmoeder zijn vaste plaats op een tafeltje, naast een vensterbank waarop een uit de kluiten gewassen ficus stond. Ooit heb ik in een onhandig moment zijn hand geamputeerd. Het lichaamsdeel werd er met lijm weer aangeplakt maar het bleef een litteken, zelfs een likje verf kon het letsel niet verdoezelen.
Heiligenbeelden, tot in de jaren zeventig vond je ze overal: thuis, op school, in de parochiezaal, the saints were watching you. Met de seksuele revolutie en de geloofscrisis werden deze symbolen van wansmaak naar de rommelmarkten verwezen. Nu komen ze met mondjesmaat terug. Als sfeermakers in bruine cafés, waar ze van op afstand met een stoïcijnse blik observeren hoe we ons bezatten. Ook verzamelaars lijken erdoor gebeten. De prijzen op eBay gaan de hoogte in.
Heiligen genoeg, alleszins, meer dan het aantal dagen in een jaar. Op sommige dagen vermeldt de scheurkalender als in een heilig kartel wel twee of nog meer naamfeesten. Elke dag komen er daar nog bij. Zou men van aartsbisschop Romero en paus Paulus VI ook geen plaasteren beelden maken om de schouw te sieren of zal men het met een artistieke foto moeten doen? Zullen er weer beelden opduiken als eerbetoon aan mensen naar wie we opkijken? Van onze idolen met wie we ons verbonden voelen? Van onze voetballers? Zangers? Che Guevara’s?
Om de band met onze helden en heldinnen onuitwisbaar vast te leggen, laten we ze met pijn, de nodige centen en veel geduld op ons lijf branden
Heiligen. We kunnen ze niet missen. De laatste decennia hebben we daar iets goeds op gevonden. Om de band met onze helden en heldinnen onuitwisbaar vast te leggen, laten we ze met pijn, de nodige centen en veel geduld op ons lijf branden. De tattoo-rage lijkt zelfs het overaanbod aan heiligenbeelden te overklassen, getatoeëerde madonna’s en christussen met doornen kroon zijn in het gelovige Mexico alleen al vaste prik. Eens gekozen, blijft de beeltenis voor altijd. Zo sta ik elke ochtend tijdens het tandenpoetsen oog in oog met de Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe die op mijn ribben staat. De beschermheilige van Mexico lacht altijd vriendelijk terug.