Direct naar artikelinhoud
Concertverslag

Damien Jurado in De Roma: “Sorry, ik kan dit niet meer aan”

Damien Jurado in De Roma.Beeld Tine Schoemaker

Damien Jurado grossiert al dik twintig jaar in herfststemmingen. Alleen eindigde nu ook zijn Europese tournee in mineur. De singer-songwriter uit Seattle werd in Antwerpen onverhoeds gevloerd door een griepaanval en zag zich genoodzaakt er na een half uur al de brui aan te geven. Maar hey, het was wél een bijzonder fijn half uur.

In maart gaf Jurado in de Gentse Sint-Jacobskerk nog een memorabel concert, dat grotendeels was opgehangen aan zijn science-fictiontrilogie Maraqopa. Daarin wordt een man uit het Amerika van de jaren vijftig naar een verre toekomst in een imaginair land gekatapulteerd, waar hij op zoek gaat naar, wij citeren, de ‘universele waarheid’. Sindsdien keerde hij met The Horizon Just Laughed terug naar de indie-folk van zijn begindagen. De critici waren eensgezind: Jurado’s overwegend akoestische zestiende langspeler was één van de trefzekerste uit zijn twintigjarige carrière.

Rusteloosheid is al langer de motor van ’s mans songschrijverschap en ook op zijn jongste werkstuk zwerven zijn personages weer voortdurend van de ene plek naar de andere, op zoek naar nieuwe inzichten over zichzelf en de wereld, te midden van gemiste kansen en imploderende relaties. De meeste liedjes dienen zich aan als brieven, gericht aan vrouwen met namen als Cindy Lee, Lou-Jean of Florence-Jean. Tegelijk adresseert Damien Jurado reële figuren die hij zich herinnert uit zijn jeugdjaren, al zijn veel van zijn referenties voor een Europees publiek zo obscuur dat ze bij de luisteraar niet altijd een belletje zullen doen rinkelen.

De set in De Roma begon, tot genoegen van de early adopters, met twee nummers uit het inmiddels bijna twintig jaar oude Rehearsals for Departure: ‘Saturday’, waarin de troubadour aangaf dat, als het op de liefde aankomt, hij niet meteen tot de grote ‘believers’ behoort is, en publieksfavoriet ‘Ohio’, over een jonge vrouw die op haar dertiende, na de scheiding van haar ouders, door haar vader is ontvoerd en nu op het punt staat terug te keren naar haar thuisstaat om voor het eerst sinds jaren haar moeder weer te zien. De intimistische sfeer was meteen gezet. De sepiakleurige stem en de eenvoudige fingerpicking van Damien Jurado kregen enkel ondersteuning van tweede gitarist Josh Gordon, die de songs, als een volleerde bouwmeester, van sierlijke ornamenten voorzag.

De zanger verontschuldigde zich meteen omdat de snaarinstrumenten regelmatig bijgestemd dienden te worden. “Beschouw die momenten maar als onderdelen van de performance”, lachte hij. “Bovendien: vals klinkende gitaren en kaarslicht gaan moeilijk samen.”

Damien Jurado in De RomaBeeld Tine Schoemaker

Vanaf ‘Allocate’ stortte Durado zich op het materiaal uit The Horizon Just Laughed en riep hij achtereenvolgens de geesten op van romanschrijver Thomas Wolfe, easy listening-bandleider Percy Faith, die tijdens de sixties vaak de ethergolven onveilig maakte en Marvin Kaplan, een Amerikaanse acteur die tussen 1976 en 1985 een hoofdrol speelde in de comedyserie Alice en zijn stem leende aan tekenfilms als Top Cat en Garfield. De songs, af en toe doorspekt met soul- en bossanova-invloeden, klonken soberder dan op de plaat, maar waren meer dan sterk genoeg om je ook in hun meest afgekloven vorm de oren te doen spitsen.

“Ik ben vanochtend opgestaan met hoge koorts en zonder stem”, grijnsde Damien Jurado op een bepaald moment. “Ik dacht prompt: wat een perfecte manier om een vijf weken durende concertreis af te ronden. Als je vanavond af en toe een valse noot hoort kraken, weet je dus hoe dat komt.” Niemand in de zaal besteedde aan die mededeling veel aandacht, want de artiest zong uitstekend, ook al omdat kwetsbaarheid altijd al tot zijn handelsmerken had behoord. Toch schoof Jurado even later zijn gitaar opzij. “Mijn handen willen niet meer mee. Dus hoop ik dat Josh de show alsnog zal redden”, meldde hij, terwijl hij zijn makker inderhaast de akkoorden influisterde.

Gordon bleek gelukkig flexibel genoeg om zijn nieuwe rol op te nemen, en dus werd het druilerige ‘1973’ veelbelovend ingezet. De song was gericht aan Charles Schultz, de geestelijke vader van Peanuts, en ontvouwde zich geleidelijk als een zelfmoordbriefje waarin tragikomische striphelden als Charlie Brown en Lucy tot symbolen van milde wanhoop uitgroeiden.

De toeschouwers zouden het einde van het verhaal echter niet meer te horen krijgen. “Sorry, I can’t do this anymore”, prevelde de zanger halverwege de song, waarna hij in de coulissen verdween. Consternatie in de zaal, maar ook begrip en toen Naomi Wachira, de zangeres die het voorprogramma had verzorgd, enkele minuten later het voortijdige einde van de avond aankondigde - “Damien is er echt ellendig aan toe en verontschuldigt zich omdat hij beseft dat jullie tijd en geld aan hem hebben besteed” - verliet iedereen zonder morren de zaal. Jurado was dan niet helemaal voor het zingen de kerk uitgegaan, tot een écht hoogtepunt was het, na zes en een halve song, evenmin gekomen.

De organisatoren van de Roma beloofden gisteravond dat ze, wie een kaartje had gekocht, zeker op één of andere manier zou compenseren. Hoe precies wordt in de loop van de dag bekend gemaakt.