Direct naar artikelinhoud
Sterrenkunde

Deze Oumuamua kan weleens een buitenaards ruimteschip zijn

Een artist impression van Oumuamua.Beeld ESO/M. Kornmesser

Was het een ruimterots die het zonnestelsel binnendrong? Een komeet? Nee, zeggen astronomen van Harvard, dat niet. Oumuamua zou weleens een buitenaards ruimteschip kunnen zijn geweest.

Het was al een vreemde gast. Een jaar geleden werd een vreemd object aan de hemel waargenomen. Een rotsblok, zo leek het, in de vorm van een sigaar: 400 meter lang en 40 meter in doorsnee. Hij oogde roodachtig, tolde in zeven uur om zijn as en had flink de vaart erin: 90 kilometer per seconde.

Al snel waren sterrenkundigen het erover eens dat het object van buiten het zonnestelsel kwam. Hoewel ze al langer het bestaan van interstellaire bezoekers vermoedden, was dit de eerste keer dat ze er een opmerkten. Ze noemden hem Oumuamua, een Hawaïaans woord – hij was met een telescoop van die eilandengroep ontdekt – dat ‘eerste boodschapper van ver’ betekent.

Nadat Oumuamua de zon had gerond en begin dit jaar leek te verdwijnen, gebeurde er iets vreemds. Hij versnelde.

Lichtzeil

Het was geen rotsblok, concludeerden astronomen toen, het was een komeet. Dat is een klomp ijs en gruis die als hij in de buurt van de zon komt, begint te stomen. Dan krijgt hij zijn typische staart, die als een soort straalmotor fungeert.

Leuk bedacht, schrijven Shmuel Bialy en Abraham Loeb, twee sterrenkundigen van het gerenommeerde Harvard Smithsonian. Maar Oumuamua heeft geen staart. Bovendien, kometen gaan door die gasstromen sneller tollen, en dat is hier niet gezien.

De kans dat een object uit die ruimte per toeval het zonnestelsel kruist is volgens de twee verwaarloosbaar

De twee lopen in hun artikel, dat binnenkort in het vakblad Astrophysical Journal Letters wordt gepubliceerd, de mogelijkheden na en houden één optie over: een lichtzeil. Dat is een techniek die ook bij ruimteschepen wordt toegepast. Als licht door een oppervlak wordt weerkaatst, geeft het daar een klein zetje aan af. Op aarde merk je daar niets van, maar in de ruimte tellen alle zetjes van het zonlicht op en bereikt een ruimteschip na verloop van tijd toch een respectabele snelheid.

Op missie

Als ook Oumuamua zich op lichtkracht voortbeweegt, moet het heel lichtgewicht zijn, rekenen Bialy en Loeb voor. Zulk interstellair materiaal kennen wij niet, redeneren ze verder. Wellicht is het een brokstuk van iets dat in een ander sterrenstelsel is gemaakt. En hier per toeval verzeild is geraakt.

Of – maar dat is een exotisch scenario, schrijven ze zelf – Oumuamua was een operationeel ruimteschip dat bewust het zonnestelsel en de aarde heeft bezocht. Die optie lost meteen een ander vraagstuk op. De interstellaire ruimte is immers groot en leeg. De kans dat een object uit die ruimte per toeval het zonnestelsel kruist is volgens de twee verwaarloosbaar. Tenzij Oumuamua dus op een missie was.

Ze kunnen hun idee niet meer toetsen. De ‘boodschapper van ver’ is al lang uit het zicht van alle telescopen.