Neanderthaler dacht dan toch na voordat hij zijn hoofd in de strijd gooide

Neanderthalers vochten met veel moed tegen gruwelijk grote beesten, en gooiden alles wat ze hadden in de strijd. Ze moesten toch wel? Onze voorouders hadden immers nog niet zulke geavanceerde wapens als de mens nu heeft. Gebroken botten en schedels waren maar al te vaak het fatale resultaat van de vechtpartijen. Althans dat dacht men. 

Relatief laag letselpercentage 
Bij recent onderzoek verzamelden wetenschappers gegevens uit eerder uitgevoerde studies en vergeleken ze 295 schedels van Neanderthalers met de schedels van 541 ‘moderne’ mensen of homo sapiens. Daarvan kon men in totaal slechts 39 schedels aanduiden die duidelijke schedelbreuken hadden geleden. 14 waren afkomstig van een neanderthaler, 25 van de homo sapiens. In beide gevallen was er dus sprake van een letselpercentage van vijf procent.

Niet beter bestand tegen stootjes zorgden de neanderthalers er dus voor dat ze in veiligheid bleven. Maar hoe deden ze dat dan?

De auteurs van het onderzoek suggereren dat de oermensen dan toch vaker hun hoofd gebruikten om na te denken. Zo zouden ze grote beesten simpelweg in vallen gelokt hebben. Valkuilen bleken een efficiënt middeltje te zijn. Verder werkten ze in groep samen tijdens het jagen om zo de kans op letsels kleiner te maken.

Het onderzoek kon wel een duidelijk verschil tussen neanderthalers en homo sapiens aanduiden. Oudere neanderthalers waren voorzichtiger dan de jongere. En jonge neanderthalers hadden meer lef dan de jeugdige homo sapiens. Van de veertien gebroken schedels afkomstig van neanderthalers, waren er negen (64 procent) jonger dan dertig jaar toen ze de schedelbreuk opliepen. Bij de homo sapiens waren slechts zeven van de 25 schedels (28 procent) afkomstig van een jong exemplaar.