Direct naar artikelinhoud
Filmrecensie

‘Woman At War’: ecoterrorisme was nog nooit zo plezant

‘Woman At War’: ecoterrorisme was nog nooit zo plezant
Beeld RV

Een vrouw van middelbare leeftijd gaat de strijd aan met de aluminiumindustrie in deze eigenzinnige politieke komedie met een muzikale twist. Ecoterrorisme was nog nooit zo plezant.

Ontmoet Halla (Halldóra Geirharðsdóttir): geliefde bewoner van een klein IJslands dorp, dirigent van het lokale koor en… ecoterrorist. Als de mysterieuze ‘bergvrouw’ legt ze elektriciteitscentrales plat met behulp van een simpele pijl en boog. Halla is vastberaden om de vervuilende aluminiumindustrie aan banden te leggen, totdat ze te horen krijgt dat ze een kind kan adopteren. Kiest Halla ervoor om moeder aarde te redden of om zelf moeder te worden? 

In de handen van een andere regisseur zou dit dilemma snel in clichés vervallen. Maar Benedikt Erlingsson kadert Halla’s grote plannen niet als egoïstisch en onverenigbaar met haar kinderwens. Integendeel, het is een reflectie over het belang van het beschermen van de wereld voor de volgende generaties. Halla is ook geen typische geitenwollensokkenbreier maar een onverbiddelijke krijger die het karkas van een ram gebruikt om zich te verbergen voor de politie.

In de handen van een andere regisseur zou dit dilemma snel in clichés vervallen

Halla’s verhaal leest als een thriller maar Woman at War is eerder een politieke komedie. Net zoals zijn vorige film Of Horses and Men, is deze prent een speeltuin voor Erlingsson. Zo plaatst hij de achtergrondmuziek letterlijk in de achtergrond. Als een Grieks koor duikt de driekoppige band op om Halla’s emoties muzikaal bij te zetten. Bijvoorbeeld bij het bericht van de adoptie, bespeelt de pianist zachtjes de piano in Halla’s huiskamer. De muzikanten krijgen soms zelfs een kleine cameo in het verhaal. Wanneer Halla’s manifest viraal gaat, retweet de tubaspeler de brief terwijl hij een sigaretje rookt. Filmmuziek wordt zo op een unieke manier deel van het visuele schouwspel.

Gsm’s in de diepvries

Ook de zware thema’s in de film worden op een speelse manier benaderd. Een balans hierin vinden is evenwel moeilijk waardoor de bedoeling van Erlingsson er af en toe iets te dik opligt. Zoals de introductie van Halla’s tweelingzus, de hippie yoga-lerares Asa (ook gespeeld door Geirharðsdóttir). Hoewel de twee zussen uiterlijk en ideologisch elkaars evenbeeld zijn, verkiest Asa innerlijke reflectie boven harde daden. Halla gaat zo haast letterlijk met zichzelf in dialoog.

Woman at War is op zijn best wanneer de onderliggende thema’s meer verborgen zijn. Bijvoorbeeld wanneer Halla en haar informant hun gsm’s in de diepvries leggen tijdens een crisisberaad. Deze scène is niet alleen grappig maar het herinnert ons ook aan de alomtegenwoordigheid van technologie en de privacy bekommernissen die hieraan vasthangen. Ook de klimaatsproblematiek wordt niet in ons gezicht geduwd maar komt net als in het dagelijkse, westerse leven stilletjes binnengesijpeld via het televisiescherm. 

Als een Grieks koor duikt de driekoppige band op om Halla’s emoties muzikaal bij te zetten

Jammer genoeg verliest de film alle luchtigheid wanneer een overbodige tien minuten aan het natuurlijke eindpunt wordt gebreid. Buiten het finale shot had Erlingsson deze toevoeging beter achterwege gelaten. Toch slaagt Woman at War erin om de klimaatproblematiek en ecoterrorisme entertainend te maken, wat een prestatie is op zich. 

Vanaf 5/12 in de zalen.