Direct naar artikelinhoud
Strip Top 5

De strips van de week: Vlamingen en Nederlanders op kop

‘Blake en Mortimer 25: De vallei der onsterfelijken’Beeld RV

De ene imiteert een oude Belgische klassieker tot in de kleinste details, de andere geeft er een eigen interpretatie aan. En zo blijven Blake en Mortimer hun saaie zelve en beleeft Wiske haar eigen #MeToo-momentje. 

Blake en Mortimer 25: De vallei der onsterfelijken ★★★☆☆

Amper tien wat saaie pagina’s over een oude Chinese kunstschat hebben de Nederlandse striptekenaars Peter van Dongen en Teun Berserik nodig om dan hun demonen los te laten in een allesverwoestende raid van tientallen Zwaardvissen – het bekende gevechtsvliegtuig uit 1946 dat zowel door het water als de lucht klieft. Elke Blake en Mortimer-fan zal het er mee eens zijn: een scène uit de oude doos. Geslaagd, groots, spectaculair en overdramatisch.

Blake en Mortimer 25: De vallei der onsterfelijken ★★★☆☆
Beeld RV

Dit 25ste deel bedient zich opnieuw van alle ingrediënten die de reeks dankzij zijn geestesvader E.P. Jacobs meekreeg. In dat opzicht is het een zwaktebod. Meer van hetzelfde. Met commerciële motieven aan de basis. Scenario Yves Sente breng het allemaal wel erg onderhoudend en het Nederlandse tekenaarsduo verzekert zich met hun talent zonder meer van een nieuw contract. Dat het album niet zou entertainen, kan je dan ook moeilijk stellen. Maar een hoogvlieger is dit qua verhaal niet. Daarvoor putten de makers nog te veel uit Jacobs’ oeuvre, in plaats van de reeks op te waarderen met eigen ingenieuze vondsten – net datgene waar Jacobs zo ontzettend goed in was. De introductie van (sterke) vrouwen is zowat de enige moderne aanvulling van deze reeks sinds Blake en Mortimer het daglicht zag vlak na de Tweede Wereldoorlog. Scenarist Sente doet een slappe poging opnieuw moderniteiten in de reeks te brengen, maar met een bekende Mission: Impossible-scène haalt hij de geloofwaardigheid onderuit.

De introductie van (sterke) vrouwen is zowat de enige moderne aanvulling van deze reeks

Uit bij Uitgeverij Blake en Mortimer

Blake en Mortimer 25: De vallei der onsterfelijken ★★★☆☆
Beeld RV

Boemerang ★★★☆☆

Suske, Wiske en co. als verzetsstrijders in een wereld geterroriseerd door Theofiel Boemerang. Dat is, in het kort, het verhaal van het tweede Suske en Wiske hommage-album dat sinds 2017 mag getekend worden door een nieuw auteursduo. Cromimi van Yann en Gerben Valkema was daarin een knappe eerste.

Conz’ scenario is sympathiek, zit vol goede bedoelingen en werkt zo nu en dan op de lachspieren. Hij begrijpt het evenwicht tussen avontuur en humor. Maar zijn scenario bevat te veel gaten, clichés en voorspelbare wendingen om van een echt goed verhaal te kunnen spreken. Boemerang is eigenlijk niet meer dan één lange achtervolging – met een heerlijke ‘macha’ Sidonia – waarin de boosdoener op het eind als vanouds bij de lurven wordt gevat. Verrassend is het nergens. Dat je dat niet meteen opmerkt, is te danken aan één man: tekenaar Steven Dupré. Alleen zijn cover al is een pareltje.

Boemerang ★★★☆☆
Beeld RV

Dupré heeft zonder meer een tandje moeten bijsteken om Conz’ scenario nog enigszins verteerbaar te maken. Sterker: dit album te redden van de ondergang. Daarvoor behept hij zich met zijn geweldige tekenstijl, composities en eigen interpretaties van Vandersteens personages. Het futuristisch universum waarin dit verhaal speelt, heeft hij – als tekenaar die gruwt van sf – in de vingers. En zo gomt hij bijna eigenhandig Conz’ zwakheden weg en vullen de twee elkaar vreemd genoeg aan. De tekenaar als corrector/leermeester van zijn scenarist.

Het was indertijd een fijn idee van Standaard Uitgeverij om zulke hommage-albums op de markt te brengen. Jammer wel dat de hommage-albums het formaat van de reguliere albums kregen, in plaats van grotere albums op dikker papier. Om ze een apart leven te gunnen, bijvoorbeeld. Zoals Robbedoes door…, de succesvolle of op z’n minst uitzonderlijke Franstalige Robbedoes-hommage reeks waarop deze Suske en Wiske-collectie werd gebaseerd. Geen idee waarom men dat soort kansen laat liggen.

Uit bij SU

Boemerang ★★★☆☆
Beeld RV

Centaurus 4: Het angstaanjagende land ★★★☆☆

Nog één deeltje en het verhaal van deze op z’n zachts gezegd mysterieuze siencefictionreeks is verteld. Wie dacht dat scenaristen Rodolphe en Léo, samen goed voor sf-reeksen als Kenya of Namibia, het zich opnieuw makkelijk maakten door alweer een kolonie aardbewoners op een verre planeet te droppen, heeft het mis. Nu ja, ik lieg: het is min of meer dezelfde rode draad, maar deze keer origineler ingevuld.

Nadat de aarde onbewoonbaar is verklaard – u kent het intussen wel: onstabiel klimaat, grondstoffen verspeeld, oorlogen, … –  zoeken de 9.800 overlevenden/nazaten in de ruimte naar een surrogaat-aarde. Die vinden ze. Vier eeuwen later. In het sterrenstelsel Centaurus. Op de planeet Vera. Maar daar is niets wat het lijkt. Of net wel. En precies dat boezemt angst in.

Centaurus 4: Het angstaanjagende land ★★★☆☆
Beeld RV

Het expeditieteam vindt op die nieuwe planeet namelijk, naast wolkenkrabbers, een exacte replica van de Mont Saint- Michel. De flora lijkt er identiek als op de aarde, tot men de wouden intrekt en alles met een hartslag zich dan weer monstrueus, apart of weerzinwekkend toont.

Intussen blijven de moorden op het moederschip hoog boven Vera zich voltrekken, blijken computerproblemen bewuste chantage en komen de boodschappen vanop Vera van een ondertussen overleden expeditielid.

Dat deze reeks zo aanslaat heeft alles te maken met het tekenwerk van Zoran Janjetov (De Technovaders, De jeugd van John Difool). Van zijn ruimtetuigen over zijn angstaanjagende creaturen, flora of geometrische gebouwen: hij geeft net dat beetje extra cachet aan deze reeks. Voor iedereen die zich nagelbijtend door Betelgeuze en Aldebaran (ook van Léo) worstelde.

Uit bij Silvester

Centaurus 4: Het angstaanjagende land ★★★☆☆
Beeld RV

Jylland 1: Magnulv de Goede ★★★☆☆

Het kan niet anders dan dat Bruno De Roover fan is van zowel de stripreeks Thorgal als van de tv-serie Vikings. Zijn nieuwe reeks knipoogt immers opvallend naar beiden. Maar welke richting hij in Jylland precies wil uitgaan, dat is vooralsnog koffiedik kijken. Hij houdt het immers verrassend ingetogen in deze reeks die alle allures bezit om ook een gooi naar buitenlands succes te ondernemen.

Het hoofdpersonage – Sten – is geen aangename man: een onbevreesde maar ook gewelddadige vikinghoofdman die na een lange plundertocht in zijn thuisland aanmeert om er te horen dat zijn vader een nieuwe godsdienst heeft voorzien, en daarmee vrede tussen alle koninkrijken in Jylland afdwong. Zijn veroverde schatten moet hij teruggeven, waarna Sten in woede ontsteekt.

Jylland 1: Magnulv de Goede ★★★☆☆
Beeld RV

De Roover kennen we als een Vlaams scenarist die zich in zowat alle genres nestelt. Van het teleurstellende J.Rom tot het grappig Café Kowala als binnenkort het door Dirk Stallaert getekende K3-album. Ook zijn tekenaar Przemyslaw Klosin knipoogt naar Thorgal met decors en personages die inwisselbaar zijn met die uit die klassieke reeks. Hij brengt het er uitstekend vanaf, ook al geeft De Roover hem nog geen actiescènes waarmee hij uit de bol kan gaan. Dit eerste deel van Jylland is voorlopig nog een praatstrip over intriges, familiebanden, verraad en verregaand opportunisme. Maar met de subtiele knipogen en verrassende wendingen waarmee de lezer om de oren worden geslagen, schept hij verwachtingen.

Uit bij L

Jylland 1: Magnulv de Goede ★★★☆☆
Beeld RV

Cordelia: Tot op het bot ★★★☆☆

Ilah, oftewel Inge Liesbeth Alfonsina Heremans (bijna 48), is ouder geworden in het alweer vijftiende album over haar alter ego dat ze in 1996 boven de doopvont hield. In Tot op het bot haalt ze het enkele keren aan. Dan geraakt ze niet zo snel op de been na een val met de ski’s, dan tekent ze zichzelf als hoogbejaarde. Iemand worstelt met de leeftijd en de beperkingen en kwaaltjes die dat met zich meebrengt.

Haar stijl is mooier geworden. Rijper. Zotter ook, met al die achtergronden die op zich al een eigen leven leiden en die haar werk, haar vormgeving, opfrissen.

Cordelia: Tot op het bot ★★★☆☆
Beeld RV

Ilah slaagt er in in enkele plaatjes zekere gevoeligheden of rake observaties vast te leggen, terwijl ze het op andere pagina’s met woordgrapjes doet (verzoenen vs. dichtbij kussen). Maar erg evenwichtig is dit boekje niet. Sommige grappen zijn ronduit flauw, brengen niets bij aan de lach of het peinzen, zijn geen doordenkertjes of kennen geen meerwaarde dan enkel mooi getekend zijn. Evenzeer is ze voorspelbaar en herken je grappen die ze nu al te lang gebruikt en bespeelt. Over haar onzekerheid, nood aan bevestiging, de dagdagelijkse zorgen, relatie tegenover haar kroost en het ouder worden. En hoewel repetitief, brengt ze het mooi. Eén nieuw thema, dit keer: een hond. Een Japanse Shiba, om precies te zijn. En ook de relatie met die haarbal verkent ze.

Het blijft echter verrassend dat Ilah met zo’n stijl niet meer doet. Ooit trok ze (met subsidiegeld) naar Cuba om een beeldroman over dat land te tekenen. Er verscheen niets, op enkele pagina’s na in een stripblad waarin ze een indruk gaf van hoe dat er uit zou kunnen zien. Wel, verdomde aardig, zo bleek. Maar om een of andere reden laat ze zulke projecten liggen en blijft ze inhoudelijk eerder rondjes draaien. Er zit meer in Ilah dan deze vijftiende Cordelia. Geen idee wat haar tegenhoudt.

Uit bij Oogachtend

Cordelia: Tot op het bot ★★★☆☆
Beeld RV