In de kranten overheerst ontgoocheling en somberheid

© rr

Van de eerste centrumrechtse regering in jaren hadden de krantencommentatoren meer verwacht. En over wat deze laatste maanden gaan brengen, heerst somberheid. Om nog maar over de nieuwe verkiezingen in mei (en wat daarna komt) te zwijgen.

bbd

Timmie van Diepen in Het Belang van Limburg is somber. ‘Wat een historische herstelregering moest worden, zonder de Parti Socialiste, draaide niet uit zoals gehoopt. Ja, Michel I nam doeltreffende maatregelen op het vlak van veiligheid, migratie, fiscaliteit, arbeidsmarkt en pensioenen, maar het had zo veel meer kunnen zijn. De vraag blijft wat het resultaat zou zijn geweest, moest de tijd die verloren ging aan interne ruzies gespendeerd zijn aan krachtdadig beleid.’

En het gaat er niet beter op worden: ‘In de plaats van echt beleid, krijgen we de komende zes maanden een bikkelharde campagne. (...) De verkiezingen in mei beloven alleszins de kaarten bijzonder moeilijk te zullen schudden. Als migratie in het centrum van de politieke aandacht blijft en zowel N-VA als Vlaams Belang er nog kiezers bijwinnen, terwijl links in Wallonië blijft oprukken, dan dreigt het land volledig onbestuurbaar te worden.’

Isabelle Albers van De Tijd is even ontgoocheld over het palmares van de eerste centrumrechtse regering in jaren. De kaarten lagen nochtans goed: vijf jaar zonder verkiezingen, geen asymmetrische coalities, geen communautair gekissebis. ‘Maar van in den beginne zat er zand in de motor (...) Toch werden ondanks alle gekibbel enkele horden genomen die fundamenteel zijn. Er kwam een indexsprong, een taxshift, “jobs, jobs, jobs” begon te werken.’ Maar nu dreigt alles stil te vallen, vreest Albers, terwijl er nog veel werk is . En vooral: wanneer komt zo’n kans opnieuw. ‘Na de verkiezingen van 2019 dreigen alle demonen van de periode van voor centrumrechts, met zeven jaar politieke instabiliteit, terug te komen. Welke hervormingsregering is straks na de verkiezingen nog mogelijk? En wat heeft “de Vlaming” daarbij gewonnen?’

Ook Liesbeth Van Impe maakt in Het Nieuwsblad geen positief bilan op van Michel I. Volgens haar was de regering te vaak en te veel bezig met onderlinge (perceptie)oorlogjes. 'Dit bleek een coalitie vol weeffouten. Met coalitiepartners die elkaar in de eerste plaats altijd als electorale concurrenten bleven zien. Met partijen die zich vier jaar lang gedroegen alsof de volgende verkiezingen morgen al waren. En met een premier die enkel premier werd omdat niemand anders wilde of kon. (...) Dit is geen regering op kruissnelheid die plots abrupt tot stilstand komt. Ze zat al langer vast in de modder. En dat is een collectieve verantwoordelijkheid..'

Veel geloof in Michel II heeft ze niet. 'Deze regering beheert de bollenwinkel. Het is een regering van kleine en acute zaken. Haar grootste verdienste moet het vermijden van vervroegde verkiezingen worden. Al de rest is campagne.'

Volgens Kris Vanmarsenille in Gazet van Antwerpen wordt het sukkelen met Michel II. ‘ Voor elke beslissing moet hij op zoek naar een meerderheid. Michel II zal focussen op koopkracht, veiligheid en klimaat, belooft de premier. Daarmee probeert hij oppositiepartijen SP.A en Groen te charmeren. Voor een aantal andere beslissingen rekent hij op N-VA, maar of hij op die manier nog echt kan besturen, is hoogst onzeker.’

Eenzelfde geluid in De Morgen. Bart Eeckhout schrijft: ‘Het minderheidskabinet Michel II staat voor een wankel avontuur. Van links noch rechts hoeft het cadeaus te verwachten. Als paniek en onenigheid toeslaan, kunnen het lange maanden worden in een onbehaaglijk klimaat. Zeker met het idee in het achterhoofd dat dat kabinet hoe dan ook de lopende zaken moet blijven beheren na de verkiezingen, zou dat een zorgelijk vooruitzicht zijn.’

Jan Segers in Het Laatste Nieuws vindt dat Charles Michel er beter mee ophoudt. ‘Dit is geen nieuwe regering. Dit is niet Michel II. Dit is een nageboorte van Michel I. Een restregering.’

Zijn analyse? ‘Schrik voor een verkiezingscampagne over migratie en identiteit: dat is niet de enige, wel de voornaamste reden waarom de restregering-Michel nu voortdoet tot in mei volgend jaar. Tegen dan, hopen alle andere partijen, hebben het VB en de N-VA niet langer de wind in de zeilen.’

Maar ook de N-VA krijgt een veeg uit de pan van Het Laatste Nieuws. ‘Vluchtmisdrijf. Zo zou je het ontslag van N-VA uit de regering-Michel kunnen omschrijven. Kwartje overtuiging, driekwart electorale berekening.’

In onze krant ziet Bart Brinckman toch lichtpuntjes. ‘Scheidende koppels beloven elkaar tegenwoordig eeuwige vriendschap. Het vergroot de kans dat de N-VA in sociaal-economische dossiers een helpende hand reikt. Dat versterkt het beeld van een staatsdragende en verantwoordelijke partij die alleen vanwege gewetensvragen over migratie uit de regering is gestapt. Het geeft Michel II een bodempje houvast.’

Maar het kan ook anders lopen. ‘Verkiezingen rond het identiteitsthema plaatsen Vlaanderen en Wallonië lijnrecht tegenover elkaar. Een gepolariseerde campagne kan de voorbode vormen van een uiterst moeilijke federale formatie. Of worden de regionale meerderheden uit armoede gewoon samengevoegd tot een federaal ­kabinet? Alvast één partij juicht dat toe als een nieuwe stap naar het confederalisme.’ (Het hele stuk leest u hier.)

In Le Soir krijgt Charles Michel applaus: hij heeft de juiste kant gekozen van de wereld en van waarden. Maar Beatrice Delvaux weet ook dat de nieuwe regering geen macht meer heeft en dat enkel wat de oppositie goed vindt zal goedgekeurd geraken. ‘De Wever kan nu voor en tegen de regering zijn op hetzelfde moment. De enige manier waarop Charles Michel kan overleven is als hij een paar grote slagen binnenhaalt, bijvoorbeeld met klimaatmaatregelen. Het is de enige manier om het imago van de MR wat op te poetsen en de identitaire politiek van de N-VA te counteren.’