MDC III en BeraadGeslagen in Het Depot: meer voodooshit dan songs
Glühwein, de blok, dekentjes: Vlaanderen sust zichzelf dezer dagen in slaap. Tijd voor wat voodooshit en diabetesbeats. Die kregen we dankzij MDC III en BeraadGeslagen in het Leuvense Depot.
Hoe klinkt een palindroom? Als precies dat waarmee MDC III (★★★☆☆), het Gentse project van jazzsaxofonist Mattias De Craene met drummers Lennert Jacobs en Simon Segers, gisteravond opende. ‘Tinnit’ begon bij de zachte steelbrush en pruttelende knoppen van Segers (De Beren Gieren, Stadt) en De Craene zelf die olifantgebrul voortbracht uit een tube. Het eindigde bij koebellen en rammelaars, en Segers die bongodrums kietelde. Spannend, maar de echte koortsaanval zat daartussenin. De Craene voerde een sax op die ijsbeerde in een kooi, met hoge noten huilde en met sneren uithaalde. Bij terugkerende akkoorden hapte hij in zijn eigen staart – scherp en hard, uit noodzaak. ‘Tinnit’ had de tropen naar het Depot gehaald.
Frontman De Craene voerde een sax op die ijsbeerde in een kooi, met hoge noten huilde en met sneren uithaalde
De Craene had ook daarna nog van alles uit te zweten. Hij wiegde met zijn kont, maakte hupse sprongetjes, snokte aan een knekelketting en omcirkelde Segers en Jacobs met zijn rammelaar in de hand. Nu eens schudde hij een melodie uit zijn blokfluit als het stof uit een tapijt, dan sloegen Segers en Jacobs met synchroon hamerende armen op de vellen. De suizende klanken die het trio uit haar instrumenten wrong waren meer voodooshit dan song.
Af en toe meende je in de dichtbegroeide ritmes toch een flard te herkennen van een nummer uit die fijne debuutplaat, Dreamhatcher. ‘The Overthrow’ had een bruine blokfluitswing, in ‘Harry’ tolde de sax rond een arpeggio dat je nog dagenlang zal achtervolgen. Aan het einde van de set zei De Craene: “Goed dat u er was.” Niet ‘fijn’, maar ‘goed’. Hij zei het als een dokter die je net op tijd heeft kunnen inenten tegen een opkomend virus. Enfin, nooit gedacht dat een palindroom zou klinken als de beginscène van Apocalypse Now.
Something completely different
“Honderd procent garantie op veel wierook en suiker”, had De Craene voor het concert op Facebook beloofd. Die wierook was al in orde, nu de suiker nog. Die zou worden aangeleverd door Fulco Ottervanger (toetsen, gitaar) en Lander Gyselinck (drums, toetsen), samen BeraadGeslagen (★★★★☆).
Wie er een muzikale boekhouding op nahoudt, mag deze eveneens Gentse tandem rubriceren bij Flavien Berger, De Jeugd van Tegenwoordig en Gyselincks eigen Stuff. Om die fiche meteen daarna in de papierversnipperaar te gooien, want BeraadGeslagen is something completely different. Gisteravond brachten Ottervanger en Gyselinck glimmende bakelietbeats, Kraftwerk met instrumenten van de Fisher-Price en synths uit de jaren van de Boccaccio, de Tabarin en de La Rocca. Het was jazz met bolletjessokken.
De twee kozen ervoor om zich frontaal tegenover elkaar op te stellen, midden in het publiek. Het is een formule die we kennen van Brian Chippendale en Brian Gibson, de noiserockers van Lightning Bolt, en ook voor BeraadGeslagen werkte de tête-à-tête. Ottervanger en Gyselinck wierpen elkaar continu dingen toe: een maataanwijzing, een slinkse lach, een vinger naar de setlist, een ‘ja!’ bij een goede aanslag van de ander. Je kreeg het gevoel naar een muzikaal laboratorium te kijken.
Een dartspijltje, een zak met vijzen, een Excel-bestand: alles rondom de band kon en mocht worden gebruikt om muziek mee te fabriceren
Dat was de bedoeling. “De primitieve mens bouwde met het ter plaatse beschikbare bouwmateriaal”, zei Ottervanger, die ineens aan het debiteren was uit de Winkler Prins Encyclopedie, trefwoord ‘bouwkunst’. Een dartspijltje, een zak met vijzen, een Excel-bestand met de namen van Vlaamse gemeentes, ansichtkaarten, een gitaar, maar toch vooral drums en drie etages keys: alles rondom de band kon en mocht worden gebruikt om muziek mee te fabriceren. BeraadGeslagen had zijn dadaïstisch manifest gevonden. De songs konden nu écht komen.
En ze kwamen. Er was ‘Duizeldorp’, de titelsong van de debuutplaat en een verwijzing naar Kraftwerk-geboorteplaats Düsseldorf, met beats die geblutst waren en toch tien keer cooler dan Neo uit The Matrix. Er waren de synthballades van ‘Bikini’ en ‘Isabellade’, die zo heerlijk kitsch klonken dat je ‘s anderendaags van de weeromstuit op shopping spree moest in de Casa. En er was ‘Suikerbeat’, dat, nu ja, precies was wat Mattias De Craene eerder had beloofd.
En daarna? Ottervanger en Gyselinck wisten het ook niet meteen. “We zijn eventjes aan het bespreken”, zei die eerste in het midden van een kleine jam, en hij voegde eraan toe: “Vandaar onze bandnaam.” Dan kwam ten slotte de knik en de ‘ja’: gewoon een eigen afterparty verzorgen. Je wist dat de band met oudere nummers en demo’s zijn eigen climax een beetje ontzegde, maar dat gaf niet. Het gaf je nog een paar extra minuten met deze twee Petits Princes, die vloeiend zijn in een kindertaaltje dat je al lang vergeten was, en waar je nog steeds niet genoeg van kunt krijgen.