Als het de N-VA werkelijk menens is met de Vlaamse soevereiniteit, dan rest haar één optie: een vlexit

Theo Francken, sinds kort voormalig staatssecretaris voor Asiel & Migratie, is bevallen van een filmpje. Daarin voert hij het confederalisme op als waarborg voor de Vlaamse soevereiniteit. Die staat ernstig onder druk, zo blijkt volgens de N-VA maar weer uit het VN-migratiepact.

De wedergeboorte van het N-VA-confederalisme is geen toeval. Ook Jan Jambon heeft de mond weer vol van het streven naar een zo groot mogelijke zelfstandigheid voor de deelstaten.

Hoe merkwaardig. De voorbije vierenhalf jaar maakte N-VA deel uit van de federale regering. Ze piepte met geen woord over ‘staatsvorming’. Maar kijk, na vijf dagen in de oppositie worden de principes hervonden. Dat je zo’n buigzaamheid vervolgens als standvastigheid weet te verkopen, verdient enige bewondering.

Voor N-VA is het confederalisme een institutionele allesreiniger. Het lost alle staatkundige vlekken op, zelfs het vervloekte VN-migratiepact.

Dan nu de feiten. Had het confederalisme dit land behoed voor het conflict over het pact van Marrakech? Neen. Nieuwsflits: de deelstaten hebben al ruim inspraak in internationale afspraken. Ze hebben het migratiepact probleemloos mee goedgekeurd. Ja, ook Vlaanderen.

Het enige wat is misgegaan is dat een partij en een staatssecretaris na twee jaar getalm en na een electorale tik tegen de schenen holderdebolder de kar hebben gekeerd. Diezelfde partij en diezelfde staatssecretaris hadden er nochtans geen enkel probleem mee om een gelijksoortig VN-verdrag over vluchtelingen goed te keuren of een gelijkaardige ‘Verklaring van Marrakech’. Die afspraken zijn anders, maar ademen precies hetzelfde idee van samenwerking en integratie uit.

Vanwaar dan toch die ommekeer, dat meneer Francken nu zelfs een uitstap uit het VN-pact belooft, wat internationaalrechtelijke onzin is? Dat probleem los je niet op met confederalisme. Dat los je op met een beter personeelsmanagement.

Het is de N-VA plots wel ernst met die soevereiniteit. Ook bij de goedkeuring van Europese klimaatafspraken gaan de hakken in het zand. Biedt het confederalisme hier een oplossing? Allerminst. 

Het internationaal beschamende gesteggel met vier klimaatministers voor één land zou juist een waarschuwing kunnen zijn voor de gevolgen van confederaal bestuur. Juist die geld- en energieverslindende bureaucratie wil de N-VA tot norm verheffen. Er kan niet genoeg overheidsbeslag zijn om 11 miljoen Belgen te besturen.

Als het de N-VA werkelijk menens is met de Vlaamse soevereiniteit, dan rest haar één optie: een vlexit. Een soevereine ontsnapping! Weg uit België, weg uit de Europese Unie, weg zelfs uit de Verenigde Naties.

Dat zou pas een consequente, principiële keus zijn. Je vindt er wellicht zelfs een gewillig publiek voor. Wel opletten dat, eenmaal de bordjes met de Belgische macht worden voorgeschoteld, er niet weer een geniale bocht volgt.