“Dit wordt misschien de langste en meest openhartige post die ik ooit zal delen, maar het is eentje die eruit moet”, begint Kim Van Oncen haar openhartige, lange post op Facebook. Zij en haar man Niels waren dolblij toen ze in 2016 in blijde verwachting waren. Ze hadden al een zoon en ditmaal was Kim zwanger van een dochter. Alles verliep normaal, tot het koppel bij één van de laatste controles bij de gynaecoloog verschrikkelijk nieuws kreeg.

“Ik wilde zo graag even niet míj zijn”

“Die controle start met een 3D beeld van het prachtige gezicht van je kind, waar je vol bewondering en met een hart dat overloopt van liefde, naar zit te staren. En dan volgt het moment waarop het apparaat afdaalt en de professor zwijgt, bedenkelijk kijkt en de lelijke woorden ‘er is een probleem’ uitspreekt. Dan wordt het zwart. Zeker als er op één minuut tijd zes mensen in je kamer staan: dan weet je dat het foute boel is.”

“Terwijl mijn lichaam rilt van de shock, en de verpleegsters me proberen helpen, zie ik Niels - de man van wie ik zoveel hou - naast me zitten. Zijn prachtige gezicht in een plooi die ik herken en zo vreselijk haat: hij gaat vanbinnen kapot maar blijft uiterlijk waardig en sterk als een rots in de branding. Ook hij probeert mij te kalmeren, ook hij probeert te begrijpen wat de dokter zegt. De extraverte ik laat haar emoties de vrije loop, terwijl mijn eerder introverte man controle over de situatie probeert te krijgen. Ik herinner me geen woord van wat er gezegd is.”

“Een tijdje later passeren we toekomstige mama’s in de wachtzaal die urenlang hebben moeten wachten omdat onze routinecontrole plots een nachtmerrie werd. Ze wenden hun blik af omdat mijn gezwollen en betraande gezicht alles zegt wat er te zeggen valt. Elke zwangere vrouw in die wachtzaal begrijpt me, zonder woorden. Ze vinden het wachten niet erg, zo lang ze míj maar niet moeten zijn op dat ogenblik. God, wat wilde ik toen ook zo graag even niet míj zijn.”

Lees hier het volledige verhaal van Kim

Geen medelijden

“Ik heb lang nagedacht of ik dit wel zou delen”, vertelt Kim aan onze redactie. “Het is een heel intiem verhaal en je stelt je als mama erg kwetsbaar op. Maar ik vond dat ik het moest doen. Heel het jaar door krijg ik vragen toegestuurd van mensen die het zelf hebben meegemaakt. Ik hoop dat mijn tekst een steun kan zijn voor wie misschien nergens anders weg kan met zijn gevoelens.”

Want Pippa’s mama doet haar verhaal allerminst uit medelijden. “Dat heb ik niet nodig. Mijn man is eerder introvert - ik ben extravert - maar hij heeft me wel de ruimte gegeven om over mijn gevoelens te praten. Ik heb het voorrecht gehad dat ik goed omringd was door mijn man, mijn familie en mijn vriendengroep. Maar uit de vele mails en berichten van lotgenoten, merk ik dat veel mensen hun gevoelens nergens kwijt kunnen. Ze stoten op een muur, bijvoorbeeld omdat hun partner zich afsluit of hun omgeving bang is om het ook maar ter sprake te brengen. Misschien dat die omgeving, na het lezen van mijn verhaal, beter begrijpt wat we moeten doorstaan.”

Tastbaar

Kim hoopt ook dat haar post iets kan betekenen voor andere ouders van ‘sterrenkindjes’ en doet het ook als statement, omdat op Facebook doorgaans vooral vrolijke dingen gepost worden. “Mensen delen de leukste foto’s op Facebook en Instagram, maar het gaat er in niemands leven altijd positief aan toe. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Ik vind het belangrijk dat we af en toe ook onze moeilijke momenten met elkaar delen.”

Vanaf januari kunnen Kim en haar echtgenoot hun doodgeboren meisje officieel laten registreren als ‘hun dochter’, als Pippa De Jonck. Dan is de nieuwe wet van kracht waardoor ouders hun kindje ook een familienaam kunnen geven. “Een belangrijke stap in de verwerking voor ouders die dit willen. Vanaf dan is het sterrenkindje niet onbestaand, niet onzichtbaar. Vanaf dan staat het mee in het trouwboekje. Vanaf dan is het tastbaar.”

“Lieve mensen, Niels en ik hebben geen miskraam, hobbel, curettage of doodgeboren baby gekregen. Wij kregen een mooie dochter … en haar naam is PIPPA. Je ziet haar misschien niet meteen als je naar ons gezin kijkt, maar als je de tijd neemt om wat langer, en van dichterbij, naar ons te kijken? Dan zal je haar zeker zien en voelen. Want zij is namelijk altijd bij ons.”