GEZIEN. ‘Over water’ ★★★★★

“Ik woon al heel mijn leven in ’t stad en nu pas zie ik hoe groot de haven is.” Het personage van Tom De Wispelaere was niet de enige die gisteravond steil achterover viel bij het imposante decor van ‘Over water’. Met een dramareeks in en rond de Antwerpse haven, een plek waar trafiek en tragiek schijnbaar hand in hand gaan, schotelt Eén nog eens ‘n goeie ouwe tv-zondag voor die daags nadien voor even old school oponthoud aan het koffieapparaat zorgt.

Dat driemaal Tom (Lenaerts, Dewispelaere, Van Dyck) scheepsrecht is, kwamen we al te weten ten tijde van ‘De Parelvissers’. In ‘Over water’ komt het trio opnieuw samen en wordt er wederom uit een familiair vaatje getapt. Daar waar ‘De Parelvissers’ het verhaal van een groepje vrienden en diens productiehuis uiteenzette, handelt ‘Over water’ over een gevallen tv-ster (een rol voor De Wispelaere) die net uit de afkickkliniek komt en een anoniem tweede leven begint in het havenbedrijf van zijn schoonvader. Wanneer die laatste kort daarop het leven laat, raakt de schoonzoon verstrikt in een net van leugens, verlokkingen en verkeerde keuzes. 

Het visueel vernuft in ‘Over water’ is niet te overzien, maar het is vooral in de fijnere penseelstreken dat de reeks z’n grandeur toont. De eigenaardige introductie van dokwerker Carl Dockx (een rol voor Van Dyck), is een kunstwerkje qua timing en de uitroep ‘Tot op de bananenboot’ mag samen met ‘En nu gaan we vegen’ en ‘Ik ga met onze Joepie wandelen hé’ tot de betere tv-metaforen worden gerekend.