Dit zijn de twintig opmerkelijkste muzikanten van 2018

1. Anderson .Paak

Drie jaar geleden was hij nog een nobele onbekende en afgedankte wietboer. Tot Dr. Dre hem als protegé binnenhaalde, en Brendan Paak Anderson hiphop een nieuw gezicht gaf. Zonder écht grote hits op zijn actief bleek Anderson .Paak deze zomer al een paar maten te groot voor de ruimste tent op Rock Werchter. Deze Californische funksoulbrother gijzelde je aandacht dan ook door nét zo feilloos te rappen als te zingen, dansen én drummen. Dat deed hij bovendien met een million dollar smile en drie platen op zak, die tonnen talent verraadden.

Lees hier onze recensie van Oxnard, hier onze recensie van zijn concert op Rock Werchter, en hier ons interview met de man.

2. Angèle

Dit jaar deelde deze Linkebeekse een rechtse uit aan alle non-believers. Een voorbij waaiende Instagram-hype uit 2016? Vergeet het maar. Op Brol laat de zus van Roméo Elvis in haar geest en ziel kijken, met songs over jaloezie, het gevaar en de verlokkingen van sociale media, de heersende schoonheidsidealen, en de giftige hang naar snelle roem. Een onschuldige sensualiteit en creatieve clips maken dat plaatje - zonder filter! - af. Ze schopte het tot grote slokop op de Red Bull Elektropedia Awards, en die triomftocht zet ze volgend jaar allicht doodleuk verder in Frankrijk én op de MIA’s.

Lees hier ons groot interview met Angèle, en hier onze recensie van haar passage op Couleur Café.

3. Childish Gambino

Er was al het tweede seizoen van zijn baanbrekende tv-serie Atlanta, en van daar ging het naar a galaxy far, far away met zijn rol in Solo: A Star Wars Story. Toepasselijk maakte Donald Glover ook solo de grootste sier. Als Childish Gambino zette hij de controversieelste clip van 2018 achter zijn naam. De maatschappelijke allegorie ‘This Is America’ was een schokkende en gewelddadige open brief aan zijn vaderland. Eén waar hij als ‘anti-Kanye’ aantoonde dat Make America Great Again een werk van lange termijn wordt. Vanaf 2019 is het gedaan met Childish Gambino, dan rapt Donald Glover alleen nog onder zijn eigen naam. Dit is een postuum eerbetoon, dus.

Lees hier onze recensie van van het tweede seizoen van Atlanta.

4. Ariana Grande

Maandenlang had het er alle schijn van dat Childish Gambino de meest besproken en geanalyseerde videoclip van het jaar had gemaakt. Dat was evenwel buiten popprinses Ariana Grande gerekend. De video van ‘Thank You, Next’, een scheidingslied gericht aan al haar exen, werd binnen vier dagen 100 miljoen keer bekeken, en brak allerhande records online. Was 2017 nog een absoluut rampjaar voor Grande, na een terroristische aanslag tijdens haar concert in Manchester, dan steeg haar ster dit jaar naar ongekende hoogtes. Grande is de grande dame van de pop geworden.

5. Kendrick Lamar

Zijn passage op Pukkelpop was veelbesproken om de verkeerde redenen - herinner je het “handjes kappen”-incident? Aan die smet op zijn blazoen had hij evenwel geen schuld. Kendrick Lamar vertaalt het begrip ‘woke’ al jaren naar straffe platen, die afgelopen jaar nog stééds niets aan kracht hadden ingeboet. Bewijs daarvan was een Pulitzer (“Lamar vat het moderne Afro-Amerikaanse leven virtuoos samen”) en een hoofdrol op de soundtrack van Black Panther: een Marvel-film die Hollywoods blik op Afrika en zwarte cultuur grondig bijstelde. Blijf dàn nog maar eens humble.

6. Tamino

Melancholie, apathie en zelfs nihilisme vormen de ziel van zijn debuut. Maar het is onmogelijk om zelf gevoelloos te blijven onder het ontroerende Amir, waarmee Tamino The Independent noopte tot de vraag of de rechtmatige erfgenaam van Jeff Buckley was opgestaan. In binnen- en buitenland gingen publiek, jury’s en Tony Visconti evengoed overstag voor deze Antwerpse songschrijver, die zijn Egyptische roots én een bovenaards verdriet druppelsgewijs laat binnensijpelen in eigen werk.

Lees hier ons interview met Tamino, hier onze recensie van zijn album Amir, en hier onze recensie van zijn concert in de AB.

7. Khruangbin

Ze maakten de wereld kleiner, en onze wereld een paar maten groter. Met hun mix van Perzisch, Aziatisch en stoffige americana kreeg je dit jaar een betere deal dan bij de meest low-fare airlines. Jarenlang leidde dit Texaanse trio de voorgang in een kerk. Daar speelden ze voor junkies die de dope probeerden te bezweren, haveloze zwervers en andere arme drommels. Tot Bonobo hen ontdekte, en de weg naar het westen werd gebaand. Met hun hypnotiserende shows deden ze je dagdromen, wegdromen, dansen én sjansen. Een onverwachte voltreffer.

Lees hier ons interview met Khruangbin, en hier onze recensie van hun passage in de Botanique.

8. Jorja Smith

Ze wil de wereld helen met haar stem. Voorlopig lijken die ambities van Jorja Smith nog steeds een belofte. Maar op een tijdloos debuut als Lost and Found is gelukkig nog wat rek. Kendrick Lamar zei eerder trouwens ook over haar: “Jorja herinnert me er aan dat echt kunstenaarschap, schrijven en creativiteit voor altijd zullen blijven bestaan. Zij is de toekomst en het heden.” Smith schopt u een geweten, en deed dat dit jaar met fluwelen kousjes. Hou haar in de gaten.

Lees hier ons interview met Jorja Smith.

9. Zwangere Guy

Zijn nieuwe soloplaat komt er pas in maart aan, maar nu al ben je murw geslagen door de voorbode. “Mijn moeder werd geslagen door die vuile hond, verkracht, misbruikt, terwijl mijn zusje erbij stond,” rapt Gorik van Oudheusden in de eerste vooruitgestuurde single ‘Gorik Pt. 1’. Daarin beleeft hij zijn traumatische (lees: gruwelijke) jeugd opnieuw. De beelden die de STIKSTOF-rapper beschrijft, laten nauwelijks iets aan de verbeelding over. Net als de bijhorende video, die als een boks in de maag aankwam.

Lees hier ons interview met Zwangere Guy.

10. Cardi B.

Er was haar smeuïge bio, de geboorte van haar baby Kulture Kiari Cephus, het bedrog en de scheiding met rapper Offset, de koerende duivengeluidjes annex opgewonden kreetjes, en hoogoplopende tot laag-bij-de-grondse ruzies met Nicki Minaj. Maar 2018 was nét zo goed het jaar van Invasion of Privacy, het debuut van de New Yorkse rapper Cardi B. dat meteen goud sprokkelde. Met ‘I Like It’ en de zomersingle ‘You Love to Hate’ bereikte deze popster moeiteloos een publiek dat niet snel met feministisch gedachtengoed in aanraking komt. Hulde! Krrrrr! Krrrr!

11. Arctic Monkeys

Moed moet worden vergoed. Arctic Monkeys hadden zich zonder kleerscheuren kunnen beperken tot een doorslagje van AM (2013), waarna ze hun gigantische spionkop alleen maar zouden zien aangroeien. Maar de gitaren hangen goeddeels aan de wilgen op hun laatste plaat, ten voordele van een Steinway. Toch is het zootje ongeregeld uit Sheffield zijn apenstreken niet verleerd. Op Tranquility Base Hotel + Casino deed de sound zonovergoten aan, en leek het wel alsof frontman Alex Turner een briljante soloplaat heeft uitgevlooid. Niet verwonderlijk leunde de sfeer dan ook dichter aan bij de sound van Last Shadow Puppets – zijn duodeal met Miles Kane.

Lees hier ons interview met Alex Turner, en hier onze recensie van hun passage op Rock Werchter.

12. Kanye West

Is hij een bipolaire superheld? Of gewoon de raaskallende, natte droom van Donald Trump? Nee, Kanye West - vandaag moet je ‘m Ye noemen - is boven alles en nog wat vooral zijn eigen visionaire zelve gebleven. Deze controversiële muziekproducer zette zijn klauwen in liefst vijf platen, en schreef daarbij een rauw pamflet met ye. Verontruste critici noemden dat mini-album een noodkreet, maar wij hoorden à la Schopenhauer alleen dat de waanzin nog steeds een verdieping ònder het authentieke genie huist.

13. Courtney Barnett

Courtney Barnett cureerde de recentste editie van Sonic City, en deed dat met zo’n heerlijk nonchalante zwier dat je nog niet meteen een kruis hoeft te trekken over rafelrock en indie-gitaren. Drie jaar geleden brak de Australische door met Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit. “Een unieke, nieuwe stem,” orakelde Pitchfork toen. “Het geweten van de millennialgeneratie,” klonk het elders. Op haar laatste plaat Tell Me How You Really Feel mankt het geweten evenwel. Zelfbeeld en wereldbeeld krijgen een lelijke knauw, al worden haar meest cynische bespiegelingen gevolgd door relativerende humor. Door die aanpak lummelen wij al een half jaar graag mee op de barricades.

Lees hier onze recensie van het optreden van Courtney Barnett in de AB.

14. Mac Miller

Zijn naam prijkt in de lijst van “meest trending internationale persoonlijkheden” in 2018. Helaas zat de Man met de Zeis daar voor veel tussen, net als bij Avicii (#1), France Gall (#2) en XXXTentacion (#4). Malcolm James McCormick, zoals hij in het burgerlijke leven heette, vervolmaakt die top 5. Wat zijn verlies extra tragisch maakt: op zijn laatste albums leek de 26-jarige Mac Miller zich stilaan te ontpoppen tot een van de artistieke vernieuwers van de hiphop. Dat talloze rappers de voorbije maanden een eerbetoon brachten aan deze getroebleerde muzikant, bewijst eens te meer zijn relevantie voor het genre.

15 blackwave.

De Antwerpenaars van blackwave. stonden nogal onfortuinlijk tegenover Pearl Jam geprogrammeerd op Rock Werchter. Op papier dan toch: de tent stroomde helemaal vol met millennials die méér zin hadden in een licht ontvlambare hiphop-mélange dan opgepookte grunge. De groep dolt dan ook op originele wijze met jazz, puntige funk én zomerse vibes, waardoor alle cliché’s van het genre moeten wijken voor een frisse blik op de toekomst.

Lees hier onze recensie van blackwave. op Rock Werchter.

16. Rosalía

Is het te vroeg om dit geheime wapen van de latino-pop voor het voetlicht te brengen? Ach nee, man... Loop heen! De voorbije twee maanden gaf Rosalía uitgebreid aan dat ze het geluid van 2019 mee zal helpen boetseren. De Catalaanse popster en producer scoorde al een grote hit met ‘Malamente’ waarmee ze de weg bereidde voor die putsch. Ze bezit de tijdloze stem van klassieke flamencozangeressen, volgens cineast Pedro Almodóvar, maar ook in de popscene gaan artiesten overstag. Van Dua Lipa over Khalid tot Charli XCX: allemaal zwichten ze voor deze hybride van pop, hiphop, r&b en authentieke latin pop. Ook Gorillaz vlooien haar momenteel uit, en wereldster Pharrell Williams nodigde de popster uit voor een samenwerking. Vergeef ons deze uitspraak: de toekomst oogt rosalía-kleurig.

Lees hier ons portret van Rosalía.

17. Charlotte de Witte

“Op welk continent heb ik vorige week nu weer gedraaid?”, vroeg Charlotte de Witte zich oprecht vertwijfeld af in deze krant. Kun je het haar kwalijk nemen? Als ze geen tour door Azië onderneemt, dan draait de Witte wel een nachtshift in hippe Amerikaanse en Canadese boîtes. In november vulde ze ook als eerste techno-dj ooit het Sportpaleis. Aan vlieguren, visie en talent geen gebrek: de belofte die ze vijf jaar geleden was, lost Charlotte de Witte loste moeiteloos in.

Lees hier onze reportage over Charlotte de Witte in Azië.

18. Shabaka Hutchings

Zonder overdrijven: Shabaka Hutchings is de Londense evenknie van Kamasi Washington. En minstens zo verrassend. Of zoals Kurt Overbergh op Pukkelpop omriep: “Hij is de zoon van John Coltrane!” Deze in Barbados opgegroeide tenorsaxofonist is net als voornoemde muzikanten een vernieuwer en ziener, maar ook een übertalent dat de geschiedenis van de jazz omarmt en omwoelt. Hij is bovendien een feestende workaholic: met Sons of Kemet viert Hutchings al drie platen lang Caribisch carnaval, terwijl zijn door Zuid-Afrika geïnspireerde groep The Ancestors delven in spirituele jazz, en The Comet Is Coming scheert langs het kosmische klankenlabyrint van Sun Ra. Wie hem nog niet zou kennen: voor elke dag van de week en dito gemoed is er één Shabaka! We spreken over zeven dagen nog eens.

Lees hier onze recensie van Sons of Kemet op Pukkelpop.

19. Chris(tine and the Queens)

Als een slang wierp Héloïse Letissier onlangs haar oude huid af. En daarbij moesten ook een stukje naam en haarplukken het ontgelden. Vandaag gaat de kortgewiekte chanteuse door het leven als Chris. En zo heet ook meteen de nieuwe plaat van Christine and the Queens. Een dubbelaar die net zo ambigue klinkt als zij is: ontroering en opwinding spelen haasje-over in de muziek van Chris. Als een macho-mutatie van zichzelf paradeerde ze onlangs zelfverzekerd het podium van Vorst Nationaal op, voor één van de beste concerten die we daar dit jaar zagen. Mis je Michael Jackson en France Gall wel eens? Geen nood: Christine and the Queens zorgen voor een majestueuze mélange van beide.

Lees hier ons interview met Chris(tine) en hier onze recensie van het optreden in Vorst.

20. Charlotte Adigéry

Tijdens zijn aankondiging van beste live-act op de Red Bull Music Awards, gaf Eppo Janssen tussen neus en lippen mee dat WWWater eigenlijk aan die shortlist had toegevoegd moeten zijn. Daarmee zat hij allerminst benevens de waarheid. Met het rauwe en punkerige WWWater brengt Charlotte Adigéry het publiek in een stroomversnelling, en onder haar eigen naam lijkt een single als ‘Paténipat’ dan weer de voorbode van 2019 als een grand cru-jaar. Britse en Franse labels dingen inmiddels naar haar hand(-tekening onder een contract), en straks vertrekt ze op tour met Neneh Cherry, nadat Young Fathers d’r al op sleeptouw namen. Het gaat hàrd voor Adigéry en WWWater: meehollen dan wel zwemmen is de boodschap, of je mist de boot.

Lees hier onze reportage over WWWater in Londen.