Op 1 oktober 2015 werd Alexander Stroobandt opgebeld door een 54-jarige kennis uit Gistel, die al langer met depressies kampte. Tijdens drie telefoongesprekken en enkele sms-berichten gaf de man duidelijk aan dat hij zich van het leven wilde beroven. In de loop van diezelfde nacht verstikte de man zich in zijn wagen. Toen de contacten met de priester aan het licht kwamen, diende zijn weduwe een klacht in bij de onderzoeksrechter.

Volgens de burgerlijke partij had de priester na die alarmerende telefoontjes altijd hulp moeten zoeken. Ook het openbaar ministerie is van oordeel dat de beklaagde zich niet zomaar kan verschuilen achter zijn biechtgeheim. De procureur vorderde geen concrete straf voor de priester. De advocaat van de priester legde uit dat zijn cliënt het slachtoffer wel degelijk op andere gedachten wilde brengen. De situatie werd door meester Jan Leysen vergeleken met de werking van de zelfmoordlijn. De verdediging vroeg de vrijspraak.

Over het biechtgeheim werd door de verdediging eigenlijk nauwelijks gepleit. De voorzitter gaf ook al aan dat hij niet gebonden is aan het kerkelijk recht. Meester Leysen probeerde echter te kaderen dat zijn cliënt door het biechtgeheim met een groot dilemma zat. “Als u mijn biechtgeheim niet belangrijk vindt, dan is de onafhankelijkheid van de rechtbank ook niet belangrijk. Ik zit blijkbaar tussen twee stoelen, het is aan u om te oordelen”, zei Alexander Stroobandt in zijn laatste woord.

Wie vragen heeft rond zelfdoding, kan terecht op de zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op www.zelfmoord1813.be.