“Op een dag ontdekte ik dat mijn vader een seriemoordenaar was. Mijn leven bleek één grote leugen te zijn”

De moordenaar stond bekend als ‘BTK’, een afkorting voor ‘bind, torture, kill’ (vastbinden, martelen, vermoorden; nvdr). Thuis bewaarde hij ‘souvenirs’, denk maar aan het ondergoed dat hij stal van sommige slachtoffers. En op een zakenkaartje dat hij verborg aan de binnenzijde van een boek schreef hij telkens hoe hij zijn volgende moord zou plegen.

Rader kickte er ook op om een kat- en muisspelletje met de politie te spelen. Zo stuurde hij brieven naar de media en liet hij enkele aanwijzingen achter op openbare plaatsen. In een boek van de bibliotheek was zelfs een gedetailleerde omschrijving te vinden van de manier waarop hij een volledig gezin vermoord had.

Hoogmoed
De man hield dus van een risicootje, maar toch zou het tot 2005 duren vooraleer hij door de mand viel. En het was wel degelijk zijn hoogmoed die hem de das zou omdoen.

Er was in die periode immers nieuwe media-aandacht ontstaan, net omdat de eerste moorden dertig jaar geleden gebeurd waren. Rader voelde zijn moment gekomen om opnieuw in de schijnwerpers te staan. Hij stuurde maar liefst elf hinten de wereld in. De krant ‘The Wichita Eagle’ kreeg bijvoorbeeld een brief van een zekere Bill Thomas Killman, met daarbij een fotokopie van het gestolen rijbewijs van Vicki Wegerle. Tot dan toe werd niet gedacht dat de 28-jarige vrouw het slachtoffer geworden was van de BTK-moordenaar.

Stalker
Aan een verkeersbord liet Rader gruwelijke informatie achter over de allereerste moorden die hij gepleegd had. Julie Otero en haar elfjarige dochter Josephine waren toen in zijn vizier gekomen. Ook zoontje Joseph Jr. en echtgenoot Joseph -die tegen de verwachting in thuis bleek- moesten de confrontatie met hun leven bekopen.

Rader koos zijn slachtoffers zorgvuldig uit. Hij volgde hen stiekem dagen- en soms wekenlang om zo perfect hun doen en laten te kennen. Zijn motief was van seksuele aard: hij nam foto’s van de dames nadat hij hen vastgebonden had en masturbeerde soms over hun lijk. Hoewel er in de jaren ‘70 van DNA-bewijs nog lang geen sprake was, werden die stalen wel bijgehouden.

Fatale fout
Op 16 februari 2005 stuurde de dader een floppydisk met bezwarende inhoud naar tv-zender KSAS-TV. De politie kon er echter ook een verwijderd Word-document op terugvinden over de Evangelisch-Lutherse Kerk. De tekst bleek het laatst gewijzigd te zijn door een zekere Dennis.

Het nodige speurwerk leidde uiteindelijk naar Rader, nu moest er alleen nog honderd procent zekerheid komen. Agenten vroegen daarom -achter de rug van Kerri om- het uitstrijkje op dat ze laten maken had tijdens haar studententijd. Door dat DNA te vergelijken met de sporen op de vingernagels van Wegerle bestond er uiteindelijk geen twijfel meer.

“Stelde alles in vraag”
Kerri schrok toen er op 25 februari 2005 plots een FBI-agent voor haar deur stond. “Ik dacht eerst dat ik iets gedownload had dat niet mocht.” De akelige feiten sloegen haar echter met verstomming. “Ik vernam dat mijn vader een dubbelleven leidde en dat hij tien mensen vermoord had. Ik begon alles opnieuw in vraag te stellen. Die kastanjebruine bowlingtas met witte streep, gebruikte hij die misschien om zijn inbrekersmateriaal in te bewaren? Die transistorradio naast zijn bed, had hij die gestolen van de Otero’s? En in 1996 nam hij me mee naar de thriller ‘Seven’ (een film waarin gemoord wordt en de zeven hoofdzonden centraal staan; nvdr). Wilde hij me daar iets duidelijk maken, vraag ik me nu af.”

“Eerst dacht ik nog dat er sprake was van een vergissing. Misschien wilde hij die zaak net oplossen en was hij er zo stomweg in verwikkeld geraakt? Maar toen ik via Google informatie over de zaak opzocht, zonk de moed me steeds meer in de schoenen.”

Buurvrouw vermist
Kerri herinnert zich bijvoorbeeld nog perfect een moment uit 1985, ze was toen zes jaar oud. “Het stormde die nacht, ik had schrik. Ik ben bij mijn mama in bed gekropen, dat zou ik niet gedaan hebben als mijn vader thuis was. Op dat moment is ook onze buurvrouw vermist geraakt.” Later zou blijken dat ze een van de slachtoffers van de BTK-moordenaar geworden was.

In 1977 had Rader zelf de politie gebeld, nadat hij net Nancy Fox gewurgd had. Toen Kerri die opname hoorde, begon het haar te duizelen. “Dat was absoluut mijn vader, in een jongere versie. Alles waar ik ooit in geloofd had, stortte in elkaar. Mijn hele leven bleek één grote leugen te zijn.”

“Blijven hem graag zien”
Kerri, haar moeder en haar broer bleven in eerste instantie via brieven contact houden. “We vroegen dat hij schuldig zou pleiten, maar begrepen niet wat voor monster in hem huisde. Wij hebben hem gekend als liefhebbende echtgenoot en vader, die versie van hem bleven we graag zien. Maar tegelijk maakten we hem duidelijk dat er iets ernstigs scheelde met hem.”

“Ik besef dat ik zware problemen heb en daar moet ik hulp voor krijgen”, luidde het antwoord. Veel concreter zou het echter nooit worden.

Tien keer levenslang
Rader nam de verantwoordelijkheid voor zijn gruweldaden en werd tot tien keer levenslang veroordeeld. In een brief die Kerri in 2006 verstuurde, bracht ze haar verscheurde emoties onder woorden. “Soms eet ik een lekkere hamburger en geniet ik van het feit dat jij dat niet meer kunt. Maar even later wil ik alweer weten of je het wel warm genoeg hebt en of ik je geen dekens moet komen brengen.”

Kerri leed aan angstaanvallen, paranoia en een depressie. In 2007 stapte ze naar een psycholoog en verbrak ze alle contact met haar vader. Die stilte zou vijf jaar duren, dan stuurde ze hem toch weer een briefje. “Mijn verleden kan ik niet veranderen”, luidt de conclusie in haar boek. “Mijn vader heeft tien mensen vermoord en ontelbare levens verwoest. Maar op sommige dagen hou ik toch ook nog van hem. Daarmee bedoel ik de lieve versie die ik gekend heb. Ik mis hem.”