Rust in vrede, Kitty, de meest gemiste hond ter wereld

Nog tot het officieel lente is, blijft het Canvas-programma Winteruur de dagen met een poëtische zucht uitgeleide doen.

In de aflevering van maandag las ex-veldrijder Paul Herygers een stukje voor uit de lyrics van ‘Rocky’: een Buurman-nummer dat, zo beweerde Herygers, het verdriet bezingt van een man die zijn overleden hond Rocky mist. “Met z’n vinger in de lucht keek hij omhoog / Hij zei: ‘Zie je die kleine ster daar staan, vlak naast de volle maan?’ / ‘Het is de plaats waar vandaag Rocky woont’ / ‘En Rocky was mijn soulmate eerste klas.’”

Nadat Herygers uitgelezen was, begon hij met een warme gloed in de ogen te vertellen over Kitty: een kleine jack russell die na zijn fietscarrière zijn compagnon de route was geworden. En die ook hij inmiddels, op een dag die even onvermijdelijk als malheureus was geweest, aan het hemelrijk der dieren had moeten afstaan.

Frietje en sateeke

Kitty had hem door zijn echtscheiding gesleept, zei Herygers. Hij had samen met haar meerdere nachten doorgebracht in de nog dakloze boerderij die hij als gescheiden man aan het verbouwen was. Daar hadden ze in elkaars zwijgzame, maar troostende gezelschap ook weleens ‘een frietje en een sateeke’ gegeten.

Ooit was Herygers in een mobilhome met Kitty naar Rome gereisd. Ze hadden met z’n tweeën Italiaanse kerken bezocht, waar ze nu en dan werden buitengebonjourd door pastoors die niks van honden begrepen. En al helemaal niet van gescheiden mannen.

Twee keer was Kitty bijna verdronken. En na een aanslag van een collega-viervoeter had ze dertig spoedhechtingen in de halsstreek nodig om te overleven. Terwijl Paul Herygers het vertelde, werd een fractie van de paniek die hem toen overmand had opnieuw voelbaar.

“Kitty is duidelijk nog aanwezig”, besloot Wim Helsen het verhaal van zijn gast. Herygers antwoordde met een weemoedige glimlach.

Let’s call it a day

Toen hij het fragment uit Rocky voor de tweede keer voorlas, stokte zijn stem ter hoogte van de zin ‘Rocky was mijn soulmate eerste klas’. Zijn herinneringen aan Kitty waren moeilijk te manoeuvreren kroppen in de keel geworden, Wim Helsen – every inch een begripvolle gastheer – diende het voorlezen van hem over te nemen.

Ter afsluiting van Winteruur wenste Helsen ons een goeie nacht. “Kitty”, voegde Paul Herygers daar nog half verdrietig, half dankbaar aan toe. Of hoe je een hond ook met je stem kan aaien.

Ik zette de televisie uit, warmde een beker kippensoep op en bracht drie toasten na elkaar uit: op Kitty, de meest gemiste hond ter wereld; op Paul Herygers, de schoonste ex-coureur ter wereld; en op Winteruur, het magnifiekste ‘Let’s call it a day’-programma ter wereld.