Het lastpak met de rugzak

In de rij van een broodjeszaak sta ik achter een rugzak van Eastpak. Hoe het komt, weet ik niet, maar elke keer zorgt iets in mij ervoor dat ik ‘Lastpak’ lees. Het meisje dat de rugzak draagt en zonet een broodje veggie bestelde, is door mijn vreemde kronkel een oproerkraaier geworden. Sneu. Het moet een soort oculaire judo zijn: een dubbele beenveeg door mijn ogen die van de E een L maakt en daardoor ongegronde argwaan opwekt.

Nu is het natuurlijk bizar dat Eastpak Eastpak heet. ‘East’ is Engels voor ‘Oosten’ en ‘Pak’ is gewoon Nederlands voor ‘Kostuum’. Het ligt dus niet aan mijn hersenen maar aan die onlogische taalcombinatie. En dat denkt Google Translate ook: het maakt van ‘oostenkostuum’ ‘eastern costume’ en van ‘oostenpak’ ‘eastern suit’. Eastpak valt dus zelfs door een gebrekkige vertaalrobot niet te achterhalen – wie is hier eigenlijk het lastpak?

Het is gewiekste aandachttrekkerij, vermoed ik: zo’n rare woord- of klankencombinatie die ervoor zorgt dat we twee keer kijken en dus de boodschap – het merk in kwestie – onthouden. Denk aan Haägen-Dazs, een nonsenswoord dat ijs dubbelduur maakt en Noors-exotisch aandoet. Of neem Ray Ban, een brillenmerk waarvan ik dacht dat het door een volhardende Amerikaans jongen (Ray) met een gevluchte Noord-Koreaanse vader (mijnheer Ban) was gemaakt. Niet dus: het betekent simpelweg ‘zonnestralen verbannen’ en maakt, zeker in het Nederlands, weinig commerciële indruk.

Ondertussen wandelt onze broodjescolonne richting kassa en rekent het rugzakmeisje af. Ik raap mijn moed bijeen en vraag: “Ben jij echt een lastpak?”. Ze kijkt pienter zoals het waarschijnlijk bij een veggie hoort en zegt: “Alleen voor wie dat onbeleefd zou vragen”.