White Lies in de AB: dramatiek van de goede soort
Op de allereerste single van White Lies, ‘Unfinished Business’, wordt de ik-figuur plots doodgestoken door zijn vriendin met een schaar. Frontman Harry McVeigh brengt het dramatische nummer in de AB met zo’n uitgelaten glimlach alsof hij het gisteren schreef.
Handig zo’n frontman die juist bij elke publieksfavoriet opveert en net dat tandje extra enthousiasme geeft. Dat die publieksfavorieten vooral de nummers van het eerste album zijn (van ondertussen tien jaar oud), maakt het spelplezier extra bewonderenswaardig. De keerzijde: het mindere deel van het repertoire lijkt ook meer routinematig gespeeld, waardoor de show bij momenten nog wat harder doodvalt.
Over doodvallen maakt White Lies trouwens graag nummers. Net als over pijn, ruzies en eenzaamheid. Al gaan de nummers nooit écht over die dingen. Als McVeigh over eenzaamheid zingt, zingt hij ‘Alone. I feel alone’, maar zingt hij niet over dingen als in jezelf praten of een eenpersoonsmagnetronmaaltijd afrekenen bij de supermarkt. Dat maakt dat de teksten nooit echt herkenbaar zijn, maar wel lekker dramatisch door de AB schallen.
Overigens klinken de nummers van White Lies ook bij minder zware onderwerpen best hartverscheurend: of het nu gaat over een ochtendje in LA, in een vliegtuig zitten of een bezoekje aan de kermis. Eerder deze maand vatte McVeigh in Humo uitstekend samen waar het bij White Lies om draait: “We houden van bombast. We proppen onze songs graag vol en we zijn niet bang om over the top te gaan.”
Ja, het concert zit vol dramatiek, maar het is van het goede soort. Het is van het soort dat je uitnodigt om de bombastische teksten mee te roepen, met je vuist in de lucht. ‘Keep on running. Keep, keep on running! There’s no place like home. There’s no place like home!’ scandeert het publiek spontaan het nummer ‘Farewell to the Fairground’ voor de bisronde start.
Verkeerde soort dramatiek
Die bisronde begint vervolgens met McVeigh die achter de piano kruipt om in zijn eentje het nogal drakerige nummer ‘Change’ te brengen. Dat is van het verkeerde soort dramatiek. De grens is dun, maar White Lies balanceert vaak prachtig exact op die grens. De nieuwe nummers ‘Tokyo’ en ‘Time To Give’ zitten bijvoorbeeld precies goed: ze zijn net zo zwaarmoedig als ze aanstekelijk zijn.
Halverwege ‘Unfinished Business’ komt de ik-figuur tot de ontdekking dat zijn vriendin hem heeft neergestoken. ‘You whispered, “Where are you?” / I questioned your doubt / But soon realized you were talking to God now / You’ve got blood on your hands and I know it’s mine’. Voor een band die al op de allereerste single zo over the top durft te gaan, kun je enkel liefde voelen.
Bijna ontglipte mij de ongeschreven regel dat elke White Lies-recensie ergens een vergelijking met Joy Division moet bevatten, maar ziet u Joy Division zo’n tekst schrijven? Ik dacht het niet.
