Brief aan mijn toekomstig kind, of het kind dat ik nooit zal hebben

Liefste X,

Ik weet nog niet of ik je papa ga worden. Ik ben er nog niet uit of ik dat wil, of ik dat kan. Misschien ben je een pleegkindje, misschien een kindje ter adoptie, misschien ben je nog een zaadje in mij. Misschien word je nooit mijn klein pandaatje.

Met veel enthousiasme en nog meer liefde zou ik je papa zijn. Ik zou je overstelpen met cadeautjes, ook al is dat pedagogisch onverantwoord. Wil je die grote Playmobil-villa waar ik als kind altijd van heb gedroomd, ik loop naar de speelgoedwinkel. Wil je morgen naar Disneyland, we springen op de trein. Financiële verantwoordelijkheid zou je nooit van mij leren, maar je zou leven, liefste.

Ik zou er kapot van zijn mocht iemand je ooit verwijten dat ik van mannen hou. Zou je boos op mij zijn? Zou ik mijn beslissing beklagen en denken dat ik egocentrisch ben geweest? Zou je een avond niet tegen mij spreken? Een week, een maand, of zou je het mij altijd kwalijk blijven nemen?

Ik zou je overbeschermen. Ik krijg het nu al moeilijk als ik denk aan het onrecht en leed dat je als ieder mens zou moeten verdragen. Als je op school wordt gepest, zou ik je in mijn armen nemen en niet meer lossen voor je beseft dat het allemaal goedkomt. Als je ziek wordt, zou ik tilt slaan maar desnoods naar fucking China reizen om je de beste zorgen te geven.

Je zou de schoonste kleertjes dragen. Bij de andere ouders, juffen en meesters zou je als ‘het best geklede kindje uit de klas’ bekendstaan. Je zou uniek zijn. Je zou me later vervloeken voor alles wat ik je heb laten dragen - die oranje winterjas, die groene broek, die schattige schoenen - maar hopelijk zou je ook inzien dat je voor mij altijd een diamantje bent geweest. Een briljantje dat ik altijd wilde doen schitteren.

Je vriendjes en vriendinnetjes zou ik omarmen. Iedereen die ook oprecht van je houdt, zou ik koesteren. Ze zouden je sowieso eens pijn doen, dat doen mensen die elkaar graag zien, maar ik zou het hen vergeven.

Waarom ik twijfel? Vrienden zeggen me dat ik een goede papa zou zijn en in één adem voegen ze eraan toe dat een kind me rustiger zou maken. Zij zien dat als iets positiefs, maar is dat wel een goede reden om jou te krijgen? Om gemoedsrust te vinden?

Ik weet niet of ik hier sterk genoeg voor ben. Ik heb weinig vertrouwen in mezelf, zou ik dat op jou overbrengen? Dat zou ik verschrikkelijk vinden. Misschien kan ik je alles in de wereld geven, behalve het meest essentiële wat er is: zelfvertrouwen. Het is het mooiste en misschien meest noodzakelijke wat ouders aan hun kind kunnen geven, vertrouwen in hun eigen kracht. Een leven met een geringe dosis is moeilijk.

Liefste, misschien zien we elkaar snel. Misschien ook niet.

Ik hou sowieso heel erg van je.

Papa/een vreemde