Kokoroko serveert funky grooves die de blik verruimen
De toonaangevende kosmopolitische sound van nu? Die komt uit Londen, meer bepaald van Kokoroko, een jazzy afrobeatcollectief dat wordt geleid door drie vurige Afro-Britse vrouwen. Straks speelt dit funky zootje tot tweemaal toe in ons land.
‘Kokoroko’ betekent ‘wees sterk’ in het Orobo, een Nigeriaanse taal die door de gelijknamige stam, de Urhobo, wordt gesproken. Met vier groepsleden uit Nigeria is Kokoroko onbetwistbaar the real deal. Het achtkoppige collectief wordt geleid door de trompettiste Sheila Maurice-Grey en haar twee luitenants, saxofoniste Cassie Kinoshi en tromboniste Richie Seivwright. Drie vrouwelijke koperblazers die op het podium met alle aandacht gaan lopen? Daar moet wel een statement achter zitten, zou u denken. Onzin, beweert hun percussionist Onome Edgeworth op de blog Music In Africa. “Onze blazers werden gerekruteerd omdat ze badass zijn! Ja, het zijn toevallig vrouwen. Veel mensen zien dat als een teken van empowerment omdat er zo veel genderongelijkheid in de muziekindustrie is. Nu ja, er zijn meer vrouwen zoals zij nodig, zo veel is zeker. Je kan maar beter proberen het systeem wat te veranderen als je daartoe de kans krijgt.”
Ook in de rangen van Kokoroko: Oscar Jerome, de jonge, überhippe Londense jazzgod die het met zijn solowerk schopte tot favoriet van de Britse dj en smaakmaker Gilles Peterson. In Kokoroko heeft Jerome een meer dienende rol. Hij weeft puntige, percussieve ritmegitaren door de hyperkinetische afrobeatritmes of smokkelt sierlijk krullende motiefjes tussen de hypnotiserende blazers. Want de groep kon dan misschien vorig jaar een breder publiek aanboren dankzij haar plekje op de bejubelde We Out Here-compilatie die een dwarsdoorsnede van de trendy Londense jazzscene belichtte, toch is Kokoroko het buitenbeentje van de nieuwe lichting. Jazz is het niet, jazzy wel. Maurice-Grey en haar troepen vertimmeren de legendarische Nigeraanse funksound van iconen als Fela Kuti en Tony Allen, en voegen terloops een hedendaags, psychedelisch tintje toe. U mag dat op zijn minst gewaagd noemen.
Kokoroko werd geboren uit onvrede met de hopeloos middelmatige afrobeatgroepjes die Londen rijk is
Politieke vibe
Sterker: Kokoroko werd eigenlijk geboren uit onvrede met de hopeloos middelmatige afrobeatgroepjes die Londen rijk is en die het genre mismeesterden of verkeerd begrepen. “Het is de muziek waarmee ik ben opgegroeid, maar ze werd slecht behandeld in de Londense clubs”, zegt Edgeworth, “Ik zag amper West-Afrikanen tijdens die concerten, laat staan zwarte mensen, noch op het podium, noch in het publiek.” De zoektocht naar een authentiek geluid leidde gelukkig niet tot een puristische versie van afrobeat, getuige de titelloze ep die op 8 maart verschijnt. Daarop regeren de klassieke funky grooves uit het Lagos van de jaren 70, jawel, maar Kokoroko experimenteert even gretig met Latijns-Amerikaanse klanken en exotische jazz. Luister maar naar het nummer ‘Abusey Junction’, dat al werd geprezen door invloedrijke muziekblogs en internationale dj’s en daardoor een bescheiden cultstatus verwierf.
Ook de politieke vibe die tussen de naden van Kokoroko’s multiculturele geluid zit, adopteerde de groep van de originele afrobeat. “Wat Fela Kuti in zijn muziek zei over armoede, identiteit en culturele issues vindt een enorme weerklank bij me”, zegt Sheila Maurice-Grey in Improvised Music. “Je kan moeiteloos parallellen trekken met de VS van vandaag. Fela legde zo veel jaren geleden al de vinger op de wonde.” Zij die straks naar Flagey in Elsene of naar de Antwerpse Roma trekken, zijn gewaarschuwd: Kokoroko zal u niet alleen aan het heupwiegen krijgen, maar ook meteen uw blik verruimen. Het is de combinatie van die wereldwijsheid met een unieke kijk op Afrikaanse dansmuziek die van Kokoroko een van dé te volgen jazzy bands van 2019 maakt.”
Kokoroko, 23/2 in Flagey, Brussel (uitverkocht) en op 17/4 in De Roma, Antwerpen. De ep Kokoroko verschijnt op 8/3 bij Brownswood