Aftellen naar de Oscars - deel 4: deze Oscarspeeches nagelden iedereen aan de grond

Een Oscar ontvangen is altijd spannend. En het is blijkbaar niet iedereen gegeven om de kalmte te bewaren. Zo kon Sally Field in 1985 haar emoties maar niet de baas. Haar hysterische dankwoord eindigde ze dan ook door op bizarre wijze “You like me! You really like me!” te tieren. Haar uitspatting werd later nog ontelbare keren geparodieerd.

Dat een acteur of actrice het dankmoment aangrijpt om zichzélf in de verf te zetten, was ongezien. Tot Jack Palance, toen een zeventiger, het in 1992 deed. De acteur pronkte met zijn eigen fysieke topconditie, brak een lans voor acteurs op leeftijd en waagde zich ook meteen aan enkele push-ups op het podium om zijn standpunten te bewijzen. 

Winnaars die al in tranen uitbarsten wanneer hun naam wordt afgeroepen, zijn nooit een goed teken. Zoals bij Gwyneth Paltrow in 1999: tijdens haar speech voor ‘Shakespeare in Love’ ging Gwyneth letterlijk minútenlang door, wat tot grote irritatie bij de kijkers leidde. Ze somde de ene naam na de andere op, afgewisseld met oncontroleerbare huilbuien. Daardoor is het een van de meest ongemakkelijke speeches ooit.

Van iemand als James Cameron werd niet verwacht dat ook hij een uitspatting zou maken. En toch gebeurde het in 1998. Hoewel zijn speech eerst normaal en vlot lijkt te verlopen, schreeuwt James plots “I’m the king of the world” en begint hij te huilen als een wolf. Later erkende Cameron tijdens interviews ook zélf dat hij zich had misdragen.

Het dankwoord van Roberto Benigni gaat ongetwijfeld de geschiedenisboeken in als een van de meest bizarre aller tijden. Wanneer zijn ‘La vita è bella’ het beeldje in de wacht sleepte, begon Benigni plots aan een relaas waar amper iemand iets van kon begrijpen. “Ik wil graag Jupiter zijn en iedereen ontvoeren en in de buitenlucht met iedereen de liefde bedrijven”, ratelde hij. Het was voor velen pijnlijk om aan te zien.

Toen Angelina Jolie in 2000 kwam opdraven met haar broer, wisten de aanwezigen niet wat ze te zien kregen. De actrice stond eerst op de rode loper al uitgebreid en ongegeneerd te zoenen met haar eigen broer en tijdens haar speech deed Angelina daar nog een schepje bovenop. “Ik hou nu zoveel van mijn broer. Hij heeft mij geholpen en gezegd dat hij van mij houdt”, zei ze zonder verpinken. De incestgeruchten waren daarna niet meer weg te slaan.

Kan het nog extremer dan Gwyneth Paltrow? Halle Berry deed de kijkers in 2002 toch twijfelen. Toegegeven: als eerste zwarte vrouw die een Oscar wint in een hoofdrol, verdient ze veel respect. Maar Halle liet zich zó meeslepen door haar emoties, dat de hele speech één langgerekte aaneenschakeling werd van ongemakkelijke momenten. 

Toen Michael Moore in 2003 zijn gewonnen beelden ging ophalen, zag hij dat moment als een uitgelezen kans om te protesteren tegen toenmalig president Bush. Een compleet misplaatst manoeuvre, vonden velen. Het werd al snel nóg pakken gênanter, toen Michael onder luid boegeroep van het podium werd gehaald. Het niet zo subtiele muziekje heeft ook niet geholpen.