Week tegen Pesten: “Vertrok ik op vakantie? Dan riep hij dat ik twee plaatsen moest betalen op het vliegtuig”

“Het begon allemaal 3 jaar geleden, mijn afdeling op het werk zou worden opgedoekt. Ze hadden een oplossing gezocht voor mij: ik mocht op een andere afdeling in het bedrijf gaan werken. Dat was geen enkel probleem, want ik werkte reeds 10 jaar in dit bedrijf en had nog nooit met iemand problemen gehad, dus ik zag het als een nieuwe uitdaging en keek er ook enorm naar uit om andere mensen, nieuwe collega’s, te leren kennen.”

“De eerste dag dat ik op de nieuwe afdeling begon, voelde het meteen een beetje vreemd aan. Er werd meteen gezegd: ‘Wat kom je hier doen, we hebben hier niemand nodig’. Ik dacht bij mezelf ‘niet erg, ik doe mijn best en ze zullen me dan wel aanvaarden’. Na maanden inzet en goede wil werd ik nog steeds niet aanvaard in de groep. Mijn directe leidinggevende zette de hele groep tegen me op, gaf me een zeer slechte evaluatie, met persoonlijke, zeer kwetsende opmerkingen op. Dat was nieuw, want in de 10 jaren voordien had ik nog nooit een slechte evaluatie gekregen. Na 3 maanden zo te moeten werken, ben ik de eerste keer een stapje hogerop gegaan om uit de doeken te doen wat er aan het gebeuren was, maar ook daar kreeg ik geen gehoor. Integendeel, ook van die leidinggevende moest ik mijn mond houden. Ik heb het dan nog een hele tijd aangezien, het was echt overleven.” 

“Het ging van kwaad naar erger. Iedere dag werd ik uitgescholden over mijn gewicht. Ik paste niet in de groep want ik was te dik. Vertrok ik op vakantie? Dan riep de leidinggevende dat ik twee plaatsen moest betalen op het vliegtuig. Was er iemand jarig en wilde ik iets van de traktatie nemen? Dan riep hij: ‘Voor haar niets, want ze weegt al genoeg’. Had ik boterhammen bij? Dan keek hij wat er tussen zat, zocht hij op het internet op hoeveel calorieën het bevatte en vertelde dan hardop: ‘Maar dat mag jij niet eten want je bent al vet genoeg’. Ik durfde niet meer eten op mijn plaats, nam stiekem mijn eten uit mijn rugzak en ging eten op toilet.”

“Dan de fatale dag, mijn zoon kwam in het ziekenhuis terecht op de intensieve dienst. Zijn toestand was zeer kritiek. Twee dagen heb ik toen familiaal verlof genomen. Drie dagen later werd ik ook daar op afgerekend, want waarom moest ik thuis blijven? Ik mocht toch maar 10 minuutjes bij mijn zoon? Dat had ik ook wel voor of na mijn werk kunnen doen. Toen ben ik ingestort, ik kon totaal niet meer functioneren. Mijn hele lichaam blokkeerde, ik was leeg. Drie collega’s hebben het toen voor me opgenomen. Ze konden het ook niet meer aanzien, zij zijn toen een verklaring gaan afleggen. Voor mij hoefde het allemaal niet meer, ik was compleet opgebrand. Mijn huisarts heeft me meteen langdurig ziek geschreven. Mijn enige veilige plaats was mijn bed, want daar was niemand die me kwam pijn doen. Het kon niet verder zo, ze hebben me laten opnemen want ik had geen levensmoed meer, ik wilde eigenlijk niet meer in deze boze wereld leven.”

“Stap voor stap kreeg ik terug wat zelfvertrouwen en weer zin in het leven. Er werd op het werk een oplossing voor me gezocht, op een andere afdeling, maar er werd me verteld dat ik moest zwijgen over wat er gebeurd was. Nog steeds moet ik zwijgen en dat probeer ik ook, want ik wil het achter me kunnen laten. Toch blijft het soms heel moeilijk, want sommige mensen kunnen het niet laten om me nog steeds na te trappen. Ze zijn gekrenkt in hun eer. Dan stel ik me eigenlijk de vraag: beseffen ze wel wat ze eigenlijk met me gedaan hebben?”