“Stel je eens voor dat men jou nadrukkelijk in de ogen blijft staren ­terwijl jij gewoon je job doet”

Iets wat me al jaren dwarszit: is het niet ongemakkelijk om je ogen te sluiten wanneer de kapper je haren wast? Ik wil niet dat mijn kapster denkt dat ik te hard geniet van wat ze puur professioneel met mijn lichaam aan het doen is. 

Stijn, Heverlee

Beste Stijn,

Sta me toe jouw vraag te counteren met een andere: wat is het alternatief? Wanneer je met je nek in een porseleinen dwangbuis hangt, je adamsappel tentoongesteld wordt en je je schedel letterlijk in iemands handen legt, heb je maar twee opties: of je sluit je ogen en je ondergaat wat er met je gebeurt, of je blijft koppig voor je uit gapen. In het beste geval kijk je in de neus­gaten of op de onderkinacné van de persoon die door je haren gaat, in het slechtste geval maak je op een lugubere wijze oogcontact.

Weet namelijk dat je naar achter gekantelde hoofd ervoor zorgt dat je oogbollen uitpuilen en je mond lichtjes openhangt. Dat is ongemakkelijk voor iedereen. Wil je werkelijk door het leven gaan als iemand die zijn haarstylist ­koppig, als een van schrik versteven cavia, blijft aanstaren om maar niet te laten zien dat je plezier beleeft aan iets frivools als menselijke aanraking?

Op een schaal van nul tot Kevin Spacey is dat behoorlijk creepy, Stijn.

Ik heb het voor de zekerheid even nagevraagd bij enkele professionals en hun antwoord was unaniem: ‘Sluit je ogen, alsjeblieft’. Heel wat kappers voegden eraan toe dat je ook best niet praat wanneer je haar gewassen wordt: je probeert sowieso al luider te praten om het water dat langs je oren ruist te overstemmen en de schelpvorm van de wasbak creëert daarbovenop ook nog eens een echokamer. Met andere woorden: wie per se alert wil overkomen tijdens de shampoobeurt, lijkt vanop een afstand op een verwarde, schreeuwende bejaarde met staar. Geen idee of dat de look is waar jij doorgaans voor gaat Stijn, maar probeer eens iets anders.

Geniet van het moment. Kappers zetten expres hun vingertoppen in om het voor jou zo aangenaam mogelijk te maken. Als je tientallen euro’s neervorkt voor een taak die een scheermachine ook zou kunnen vervullen, moet je toch een beetje het gevoel hebben dat het het waard geweest is. Je hoeft natuurlijk niet te kreunen of te kronkelen van genot, maar wanneer iemand eindelijk eens het groen van achter je oren wrijft en je hoofdhuid van je schedel kneedt, is het echt wel oké om te laten zien dat je op z’n minst even tot rust komt.

Dit is een dilemma dat eigenlijk op een heel eenvoudige manier opgelost kan worden: plaats jezelf eens in de ander zijn schoenen. Dat men jou nadrukkelijk in de ogen blijft staren ­terwijl jij gewoon je job doet. Ze kijken niet weg en ze schreeuwen ondertussen onzin over hun laatste skivakantie of hun geconstipeerde korthaar terwijl jij hun broodje smeert, laptop repareert of levensverzekering regelt. Ik vrees in ieder geval de dag dat ik op de trein tegenover iemand kom te zitten die stoïcijns mijn column leest en vervolgens, zonder glimlach, frons of ­zichtbare irritatie, de pagina omslaat.