Balthazar in de Lotto Arena: koortsachtig entertainment

Balthazar is terug, nadat de bandleden van 2015 tot nu naar andere lucht snakten. Jinte Deprez vervelde tot J. Bernardt, Maarten Devoldere flirtte als Warhaus met zijn innerlijke Gainsbourg en Simon Casier bewees met Zimmerman dat hij óók talent in de vingers heeft zitten. 

Die buitenechtelijke relaties hebben de groep deugd gedaan. Op Fever, de nieuwe vierde plaat, staan aanstekelijke microben die ‘Changes’, ‘Fever’, ‘Entertainment’ en ‘Grapefruit’ heten. Verandering van spijs werkt: ze mikken niet langer hopeloos op het hart, maar richten het vizier nu ook op de heupen. En da’s een openbaring van jewelste. In de Lotto Arena was Balthazar gul met koortsachtig entertainment.

Het begon al bij het begin van het concert. “Goedenavond, Lotto Arena, Antwerpen. Wij zijn Balthazar.” Jinte Deprez is een man van zijn vak. Een zaal binnenwandelen, gitaar ombinden, in het rond kijken, een droge opmerking maken, en zien dat het goed is. Als je groep Balthazar heet, heb je niet veel nodig om het publiek in je achterzak te steken. Na een kleine tien jaar moeten Deprez, Devoldere en co het nog steeds niet hebben van hun showgehalte. Goeie frontmannen, dito decor. Maar ten huize Balthazar is het de muziek die spreekt, en als die muziek klinkt zoals ‘Roller Coaster’, ‘The Boatman’ en ‘Sinking Ship’ hebben wij daar weinig op in te brengen.

De gps van onze smartphone gaf Antwerpen aan, maar wanneer Tijs Delbeke – het nieuwe bandlid en uithangbord van de uitgroei-look – zijn viool liet schreeuwen in ‘Roller Coaster’ waanden wij ons niet in het district Merksem, maar in de plakkerige straten van een Oostblokstad met een stuk in onze kraag. ‘The Boatman’ was ook dronkenmansrock par excellence en ‘Sinking Ship’ was dan wel minder manisch, maar groots als de, welja, Titanic.

Grandeur

Er was geen houden aan Balthazar, vrijdagavond. ‘Wrong Vibration’, ‘Wrong Faces’ en ‘Decency’ waren sentiment van een goed jaar. ‘Grapefruit’ is de popsong die de Balthazar-haters kan doen zwichten voor de marineblauwe melancholie van de groep. En ‘Watchu Doin’’ was de zoveelste aanslag op uw en ons gemoed.

‘Phone Number’, ergens halverwege, haalde het tempo uit de set. We begrijpen het wel, hoor. Je kan geen anderhalf uur lang het hele huishouden van een publiek overhoophalen zonder af en toe te ademen. ‘The Oldest Of Sisters’ kreeg een nieuwe, gestripte versie – één gitaar, twee trompetten – die niet zou misstaan op een soloplaat van Alex Turner. Charmant, dat zeker, maar je voelde de Lotto Arena collectief snakken naar méér. Dat kreeg het ook, met publiekslieveling ‘Blood Like Wine’ – die ene song waarbij iedereen het glas heft, het krioelt van het kippenvel en je de euforie met de milliseconde voelt opwellen. ‘Fever’ en ‘Entertainment’ hebben dezelfde grandeur. Je moet het maar doen: meesterwerken schrijven die bedoeld zijn voor in rokerige clubs waar een parfum van pis hangt, die óók aarden in arena’s en op festivalweides.

Nog complimenten? Jazeker! Aan het adres van Simon Casier, meer bepaald. Een man wiens hartslagmeter nooit boven de 50 lijkt te gaan. Een man voor wie het woord stoïcijns is uitgevonden. Hij lijkt er soms niet te zijn, maar niets is minder waar: Simon Casier is de ruggengraat van Balthazar. Als de bassist aanstalten maakt om een snaar te beroeren, wéét je dat er iets staat te gebeuren. Hij is de man die Balthazar laat swingen. En dan zijn er ook Michiel Balcaen – een metronoom in een mensenlichaam – en Tijs Delbeke, de multi-man die de verkoop van de schuiftrompet een boost gaat geven. Ze staan, samen met Casier, in de schaduw van het gouden duo Deprez en Devoldere, maar zij plaatsen wel de hoofdletter in Balthazar.

Hier en daar dwaalden we een minuut of twee weg, maar over de hele lijn hebben we geen klachten. Het was een aangename kennismaking met de nieuwelingen en een fijn weerzien met oude kameraden. Maarten Devoldere was ontketend en we komen superlatieven te kort voor hoe Jinte Deprez tijdens ‘Fever’ zijn gitaar liet huilen als Simonneke uit Thuis. Balthazar is altijd een liveband geweest, maar ze hebben grote stappen gezet, daar waar we dachten dat de groep misschien het plafond al had bereikt. Maar wie de groep in de Lotto Arena zag opbouwen naar het orgelpunt dat ‘Do Not Claim Them Anymore’ heet, weet wel beter.

dEUS speelt The Ideal Crash later dit jaar integraal in de Ancienne Belgique. Tot 8 keer toe. Het zou ons niet verbazen mocht Balthazar daar ook ooit in slagen. Met Fever, bijvoorbeeld. Klassegroep.