Michael Jackson bannen is hypocriet en wel hierom

In 1980 vertelde John Lennon in een interview met Playboy, dat hij zijn ex-vrouw Cynthia regelmatig sloeg. Toch kan je van de muziek van The Beatles houden, zonder het gewelddadige karakter van Lennon goed te praten. Hetzelfde geldt voor collega-wifebeaters als James Brown, Eminem, Ike Turner en Axl Rose. Het zijn slechts enkele voorbeelden van muzikanten die onverdedigbare, gewelddadige daden stelden in hun privéleven, maar daarbuiten wel geniale dingen deden op het podium en in de studio.

Dat geldt ook voor Michael Jackson. Hij kon dansen, zingen en entertainen als de beste. Hij was The King of Pop. De mens, Michael Jackson, dat is een ander verhaal. Ik heb hem nooit persoonlijk gesproken, maar op basis van het beeldmateriaal dat ik van hem zag, durf ik te geloven dat hij een beetje een idioot was. Een zielige jongen met een onprettige jeugd en een zieke geest. Als blijkt dat de beschuldigingen aan zijn adres grotendeels kloppen - en ik ben zeer geneigd om dat te geloven - mag je hem ook gerust een crimineel noemen, niet eens van het type "smooth".

(Lees voort onder de foto.)

Sommige mensen willen zijn muziek niet meer horen omdat elk liedje hen aan kindermisbruik doet denken. Dat is hun goed recht, al vind ik het ook wat triestig. Voor mij zijn popklassiekers als "Thriller" of "Smooth criminal" larger than life. Het maakt in deze concrete gevallen niet meer zo veel uit wie de producer, de bassist, de songschrijver of de zanger was. Het liedje is het liedje.

Als ik naar muziek luister, wil ik niet denken aan de persoonlijke achtergrond van de mensen die er verantwoordelijk voor zijn. Mocht ik dat wel doen, zou ik de helft van mijn platenkast moeten weggooien. In het geval van Michael Jackson zijn de beschuldigingen keihard. Een man van 30 die kinderen van 10 bepotelt: fuck die shit!

Toch mogen we niet hypocriet doen. Als we besluiten om geen muziek meer van Michael Jackson te spelen op de radio, moeten we ook eens nadenken over wat we doen met (o.a.) The Rolling Stones, Iggy Pop en David Bowie. Die mannen vertelden ooit trots over de tijden waarin ze als twintigers aanpapten met zogenaamde ‘baby groupies’ van 13, 14 of 15 jaar.

Er bestaan tientallen voorbeelden. Jimmy Page van Led Zeppelin deelde in 1972 het bed met de 14-jarige Lori Maddox, het bijhorende 'ontvoeringsverhaal’ klinkt alvast heel verkeerd. Anthony Kiedis van Red Hot Chili Peppers schreef in zijn biografie "Scartissue" over zijn seksuele ervaringen (als 23-jarige) met een meisje van 14: "I wasn’t incredibly scared, because in my somewhat deluded mind, I knew that if she told the chief of police she was in love with me, he wasn’t going to have me taken out to a field and shot. So we had sex one more time."

Bestaat er een verschil tussen een kind van 10 en een kind van 13/14 jaar? Vast wel, maar geen groot verschil. Dat blijven toch kinderen? Het blijft even fucked up. Sommigen raken ermee weg, "omdat de tijdsgeest anders was" of "omdat er geen duidelijke bewijzen bestaan". Er zal altijd wel een reden zijn, maar nooit een goeie.

We kunnen (en willen) het ons niet altijd voorstellen, maar onze favoriete artiesten zijn in werkelijkheid niet altijd mooie mensen. Integendeel, soms zijn het de grootste klootzakken op aarde. Als we besluiten om het persoonlijke aan het muzikale te kleven, moeten we consequent zijn. In dit geval zal De Tijdloze er volgend jaar anders helemaal anders uitzien. Best interessant om eens over na te denken.

Hoe pakken we dat concreet aan? Moeten artiesten officieel veroordeeld zijn voor we ze verbannen? Want Michael Jackson werd in 2005 (vreemd genoeg) vrijgesproken in een zaak van kindermisbruik. Een ingewikkelde affaire, dus laat ons nog even nadenken over hoe we dat zaakje oplossen.

Luister in afwachting daarvan gewoon maar naar de muziek die je zelf leuk én gepast vindt.