Als een belezen en welbespraakt man, met oog voor schoonheid in de kunst, zo herinnert N-VA-senator Jan Becaus zich kardinaal Danneels.

Becaus maakte samen met de Waalse krantenjournalist Christian Laporte het boek ‘In gesprek met kardinaal Danneels’. Hij maakte ook een documentaire waarvoor hij Danneels volgde tot in Rome en in de VS en hij was jarenlang expert religieuze onderwerpen en het Vaticaan op de tv-redactie van de openbare omroep.

‘Danneels was iemand die heel veel gelezen had en die ook meertalig was. Ik heb hem ooit in de senaat in Rome een toespraak over de Franse dichter Charles Péguy horen afsteken in het Italiaans en dat was bepaald indrukwekkend’, herinnert Jan Becaus zich.

‘Danneels was ook altijd op zoek naar schoonheid. In zijn privékapel en in zijn aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen had hij mooie kunstwerken verzameld. Hij vond zelf ook dat de Kerk meer de weg van de schoonheid moest opgaan om de mensen te bereiken. Daarbij dacht hij wellicht terug aan de Renaissance, toen de pausen mecenassen waren.’

‘Godfried Danneels had ook de gave om treffende metaforen of gelijkenissen te gebruiken in zijn uiteenzettingen. Iets waarmee hij een publiek steevast op de hand kreeg. Anderzijds was hij ook wel gesloten en had hij zijn bijnaam van ‘de sfinx’ niet gestolen’, zegt Becaus. ‘Je kon hem alles vragen, maar je mocht niet verwachten dat hij diep in zijn kaarten liet kijken. Daarom was hij misschien ook een goede diplomaat. De geschiedenis zal oordelen wat hij betekend heeft voor de Kerk. Feit was wel dat hij invloed had in het Vaticaan, dat er naar hem geluisterd werd.’

‘Er wordt wel eens gezegd dat hij progressieve standpunten innam, maar daar ben ik het niet mee eens’, meent Becaus. ‘Ik denk dat hij bijvoorbeeld helemaal niet zo voor abortus of euthanasie te vinden was, als sommigen doen uitschijnen. Danneels was op dat vlak heel orthodox en volgde loyaal de koers van Rome.’

‘Anderzijds maakte hij dan weer wel een onderscheid tussen het hogere doel en de menselijke feilbaarheid. In zijn termen: “Je moet streng zijn op de preekstoel, maar zacht in de biechtstoel”. Je moet dus de lat hoog leggen, maar je moet ook mild zijn als mensen niet over de lat geraken. Ik denk dat die houding hem ten voeten uit tekent.’