Mehrnaz D. (51) wordt beschuldigd van moord op haar 14-jarige dochter. De neurochirurge van UZ Leuven zou Eline door verstikking om het leven hebben gebracht op haar appartement in Leuven op 26 juli 2017.

‘Ik wil doodgaan en ik ga het doen.’ Dat kreeg Mehrnaz D. enkele dagen voor de feiten van haar dochter te horen. ‘Ik was er kapot van. Tieners maken graag drama’s van hun emoties, maar Eline uitte die nooit. De dag voor de gebeurtenissen kreeg ik in het ziekenhuis een extra operatie opgedrongen. Het was een routine-ingreep, maar bij die laatste patiënt ben ik geflipt. Ik was helemaal leeg’, zei de beschuldigde tijdens het verhoor.

‘Op automatische piloot ben ik naar de apotheek gereden. In mijn handtas stak nog één doktersbriefje van mezelf zonder voorschrift. Daarmee heb ik diazepam gekocht, zonder eigenlijk goed te weten waarom. Daarna maakte ik een einde aan de relatie met mijn nieuwe vriend, in de veronderstelling dat een ex-lief na het definitieve afscheid minder verdriet zou hebben.’

Mehrnaz D. en haar dochter aten samen pasta in hun appartement en knoopten tegen middernacht een gesprek aan, waarbij de moeder het net gekochte kalmeringsmiddel aanbood. ‘Ik gaf haar een blister. Eline heeft er drie pilletjes uitgeduwd en die met een glas opgedronken.’ Enkele uren later nam Eline nog vier tabletten diazepam. Het meisje viel in slaap en de moeder volgde dat voorbeeld.

‘Toen ik wakker werd, raakte ik in paniek. Wat als ik dood ben en Eline niet? Ik kon haar niet achterlaten. Toen hield ik een plastic zak op haar mond. Ze heeft geen kik meer gegeven.’

Rechtbankvoorzitter Hartoch verwees naar het onderzoek, waaruit bleek dat het slachtoffer na de verstikking nog bewogen heeft. ‘Ik heb nu meer rust dan toen. Het had allemaal anders kunnen verlopen, maar ik kon er niets aan doen.’

Na de dood van Eline heeft Mehrnaz D. zichzelf ingespoten met valium en propofol. ‘Rechtstreeks in de bloedvaten.’ Rond 10 uur werd ze wakker en probeerde ze tevergeefs haar polsen over te snijden. Dan begon het dolende avontuur met haar BMW. ‘Ik wist niet waar ik naartoe reed of waar ik was. Ik ben ergens gestopt, maar weet niet waar en hoe lang. In Herent ben ik tegen de rand van een brug gereden. Met een lekke band heb ik me aan de kant gezet, waar de politie me staande hield.’

Op 15 augustus 2017, de dag waarop Eline 15 jaar zou geworden zijn, ondernam de moeder een tweede poging tot zelfdoding in de vrouwengevangenis in Hasselt. Ze leefde er in een stelsel van bijzondere bewaking met toezicht om het kwartier, maar slaagde er toch in om opnieuw haar polsen over te snijden. ‘Ik belandde op de operatietafel van het ziekenhuis en zat zes weken in het gips.’ De voorzitter merkte op dat het in beide pogingen tot zelfdoding bij eerder oppervlakkige verwondingen bleef. ‘Het was echt mijn bedoeling om niet meer te leven’, stelde D.

De voorzitter vroeg de beschuldigde wat ze op het proces van de jury verwacht. ‘Dat mensen weten wie ik ben en dat ik door de ogen van mijn dochter en God kan kijken. Dit gaat voorbij, hoe lang ik ook in de gevangenis zal zitten. Ik draag de volle verantwoordelijkheid. Spijt heb ik vooral voor mijn ex-man Steven. Alleen ik weet hoeveel pijn hij heeft.’

Wie vragen heeft rond zelfdoding, kan terecht op de zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op www.zelfmoord1813.be